Last 8.

Nadat Harry zijn plan had uitgelegd dat het misschien verstandiger zou zijn om op te splitsen werd ik zenuwachtig de laatste keer dat ik alleen was geweest was de geest weer verschenen. Ik slikte en zag hoe Perrie al naar de lege kamer toe liep. Een rilling ging door mijn lichaam dit voelde gewoon niet goed. Ik zag hoe Harry aanstalten maakte om naar links naar de badkamer te gaan, maar ik wist nog zijn pols vast te pakken.
'Moeten we wel opsplitsen, ik bedoel is het niet gevaarlijk ofzo?' Vroeg ik angstig terwijl ik snel even rond keek.
'Er gaat niets gebeuren! Dat beloof ik je' zei Harry kort waarna hij zich los maakte uit mijn greep en naar links de badkamer in liep. Zijn woorden hadden me wat rustiger gemaakt, al geloofde ik er helemaal niets van. Ik slikte en besloot om toch maar naar Danielle te gaan zoeken. Er kon toch weinig fout gaan? Ik bedoel we zijn nu allemaal toch zo kort bij elkaar. Ik wou dat deze theorie klopte, maar helaas zoveel geluk hadden we niet. Ik stapte voorzichtig de kamer van Liam en Danielle binnen en deed meteen het licht aan. Op zo'n momenten snapte ik wel waarom Zayn bang was voor het donker. Ik verzamelde moed en keek onder het bed. Niets te zien op duisternis na dan en wat stof. Ik liep terug naar de deur en bestudeerde de kamer nog eens goed. Geen spoor van Danielle te ontdekken. Ik zuchtte en deed de deur snel weer dicht en liep naar Perrie' kamer. Er was maar een twee persoons- kamer in dit vakantie huisje en we hadden besloten om die maar aan Liam en Danielle te geven. Al had die kamer nu niet zo veel nut meer. De lichten sprongen met een klap uit en duisternis overspoelde het huisje. Zo snel als ik kon rende ik als ik het goed had Perrie haar kamer binnen. Ik gooide met een klap de deur dicht en sprong op het bed. Ik kroop tegen de muur aan en drukte een kussen tegen mijn buik aan en staarde bang naar de deur. Het was dood stil, te stil. Net toen ik een beetje tot rust was gekomen klonk er een schreeuw door de gangen wat mijn haren op mijn lichaam recht op lieten staan. Het werd weer stil, op mijn hartslag na. Ik had het gevoel dat de hele wereld kon mee genieten van mijn hartslag. Ik hoorde gekraak vlak voor de kamerdeur en drukte mijn hoofd voor een deel in het kussen zodat ik nog steeds naar de deur kon kijken. De deurklink ging langzaam omlaag totdat er een klik te horen was die melde dat de deur nu open was. Ik slikte en hield mijn adem in even had ik nog rond gekeken waar ik me kon verstoppen, maar ik besloot om dat maar niet te doen, want ik had zoiezo geen tijd om me helemaal te kunnen verstoppen en stel de geest zag wat ik aan het doen was... Daar werd ze misschien nog kwader van. De deur ging langzaam en krakend open. Ik piepte angstig en sloot mijn ogen. Ik hoefde niet te zien hoe de geest met een bijl naar binnen kwam om mij te vermoorden. Dit was al genoeg spanning geweest. Ik voelde hoe mijn hart klopte in mijn keel en even een slag over sloeg toen het gekraak ophield. Wat dus inhield dat de geest of weg was of was gestopt met lopen. Wacht eens, een geest kon toch helemaal geen geluid maken op praten na? Nieuwsgierig deed ik mijn ogen open en met een schreeuw schoof ik naar achteren waardoor ik met mijn hoofd tegen de muur aan knalde. Liam stond met een glimlach recht voor mijn neus, iets wat ontzettend eng was als je net aan geesten was aan het denken hoe ze je zouden kunnen vermoorden en dan stond er vrolijk iemand voor je met een glimlach van hier tot daar achter. Schokkend ademde ik uit.
'Rustig maar, ik ben het maar. Ik kwam alleen even naar boven om iedereen naar beneden te halen' zei Liam op een rustige toon, maar in zijn stem stond ook onrust. Onrust om Danielle nooit meer te zien. Ik slikte de brok in mijn keel weg en voelde dat deze pijnlijk aan voelde. Dat kwam vast van al dat geschreeuw. Ik voelde even aan mijn achterhoofd en een pijnlijke steek ging door mijn hoofd heen. Dat zou wel een bult worden. Liam stak zijn hand uit en trillend pakte ik hem vast. Zo liepen we langzaam naar beneden en ik bleef maar rond kijken, maar nergens was er iets te zien. Overal was het stil op onze voetstappen na. Zou iedereen al veilig beneden zitten?
‘Ga maar op de bank zitten ik ga de rest halen’ zei Liam kort waarna hij weer naar boven liep. Ik slikte even en keek om me heen. Alles leek ogen te hebben, maar dat kwam vast door de duisternis. Ik taste even de tafel af om te weten waar ik ongeveer was. Mijn handen kwamen tegen een schaaltje aan waar een koekje op lag. Eigenlijk had ik best wel honger gekregen. Ik had helemaal niets gegeten, gisteravond van de angst en vanmorgen ook niet veel al kwam Harry met een heel ontbijt aan zetten. Ik pakte het koekje op en wou het in mijn mond steken toen ik twee handen op mijn schouders voelde rusten. Ik schrok me rot en uit een reflex gooide ik het koekje door de lucht.
‘Dankje’ mompelde iemand kauwend. Ik zuchtte even toen ik door had wiens stem het was.
‘Moest dat Niall?’ zei ik terwijl ik mijn hand op mijn hart lag. Althans op de plaats waar mijn hart zat. Het zou me niets verbazen als ik aan het einde van deze vakantie nog een hartaanval zou krijgen. Als ik het einde van de vakantie tenminste zou halen.
‘Dat deed hij ook al bij mij’ hoorde ik een stem van links als ik het goed had.
‘Zayn?’ een instemmend geluid klonk. Oké nu had ik nog alleen Perrie en Harry nog niet gezien of gehoord. De trap begon weer te kraken en ik greep Niall’ hand stevig vast.
‘Au! Je doet me pijn’ mompelde Niall waarna hij zijn hand los trok. Ik kon even niets uit brengen Harry moest veilig zijn, Perrie natuurlijk ook, maar Harry toch iets meer. Vaag zag ik de bruine krullen van Harry verschijnen. Ik wou op springen en hem een knuffel geven, maar dat leek me niet zo verstandig in het donker.
‘Jongens ik heb Perrie nergens kunnen vinden’ slikte Liam. Ik hoorde hoe Zayn op de bank plofte en zijn gezicht in zijn handen liet verdwijnen.
‘Heb je al in de lege kamer gekeken?’ vroeg ik kijkend naar waar Liam’ stem de vorige keer vandaan kwam. Een instemmend geluid vulde de kamer.
‘Ja, maar wat wel vreemd was... eerst was de deur op slot en toen ik jou had gevonden ben ik nog eens gaan kijken en toen was de deur gewoon open’ een rilling ging door mijn lichaam.
‘Weet je het zeker dat hij op slot was en dat je niet aan de deur hebt getrokken in plaats van geduwd of de deurklink wel genoeg omlaag hebt gedaan?’ ratelde Niall zenuwachtig.
‘Ja heel zeker’ zei Liam standvastig. Ik slikte even en het licht sprong aan. Het felle licht drong bij mijn ogen naar binnen en ik knipperde een paar keer voor een beter zicht. Een beetje wazig zag ik het schoteltje waar het koekje in had gezetten en zag dat er nog iets in zat. O nee niet weer. Ik pakte het briefje op en begon het te lezen.

I'll give you a hint,
I said that I needed revenge
… and I’m gonna take it, honey.
So if I were you I’d watch out.

-Xxx- D.