Last 4.

Nadat ik Perrie had open gedaan hadden we met z’n allen nog een paar bordspelletjes gedaan, maar ik kon me er niet echt op concentreren. Steeds weer zag ik het meisje voor me en vormde ze weer het woord met haar lippen steeds opnieuw. Ik zuchtte en draaide me om. Na een tijdje een spelletje te hebben gespeeld kwam Niall er achter dat ik mezelf niet helemaal was.
‘Ik ben moe’ had ik gelogen en het bleek al half een te zijn. Liam dacht dat het wel goed zou zijn voor ons allemaal om een goede nachtrust te krijgen en we besloten om te gaan slapen. Voordat Harry zijn kamer was in gelopen had hij mij nog even onderzoekend aan gekeken en gevraagd of het wel echt goed met me ging. Even kwam er een warm gevoel mijn lichaam binnen waarna ik snel zei dat ik gewoon moe was en vluchtte ik mijn kamer binnen en zo was ik dus hier gekomen. Ik durfde niet weg te kijken van de deur, bang dat als ik even niet op lette het meisje terug kwam. Een koude rilling ging door mijn lichaam. Dit ging zo niet verder. Snel gooide ik mijn benen uit het bed om te zoeken naar mijn sloffen. Ik deed ze aan en liep gapend mijn kamer uit. Mijn ogen schoten naar Harry’ deur en even overwoog ik om te kloppen op zijn deur en te vragen of ik bij hem mocht slapen, maar al snel besefte ik dat het een slecht idee was. Met een zucht liep ik de koude trap af de donkere woonkamer binnen. Snel zocht ik naar de lichtknop en deed het licht aan. Ik zuchtte even de spanning eruit en liep naar het keukenkastje. Ik deed hem open en vreemd genoeg was het hele kastje leeg op een potje met slaappillen na. Ik pakte het potje van de plank waar het op stond en begon de achter kant te lezen. Net toen ik bij het deel aan kwam waarin stond hoeveel pilletjes ik mocht pakken begon het licht te knipperen. Dat is vreemd, terwijl we voordat we gingen slapen nergens last van hadden. Het werd steeds langer donker en ik voelde een koude windvlaag in mijn nek. We hadden toch geen raam of zo open staan. Ik draaide me verbaasd om en keek recht in de blauwe ogen van het meisje. Ze stond op nog geen tien centimeter afstand van me vandaan. Haar ogen stonden duister en een gemene glimlach stond op haar lippen. Ik liet het potje uit mijn handen vallen en rende zo hard ik kon terug naar de trap. Zou ze me volgen? Snel keek ik achter me. Ze was verdwenen opgelucht liet ik de adem die ik in mijn longen had vast gehouden ontsnappen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Nog nooit had ik zoiets engs mee gemaakt. Ik pakte de leuning vast en draaide me naar de trap toe. Daar stond ze weer. In haar ogen verscheen een twinkeling van plezier en haar mond stond duivels. Tranen branden in mijn ogen en zo snel als mijn benen me dragen konden rende ik naar de voordeur. Ik rammelde aan de deurklink maar er kwam geen beweging. Langzaam zag ik haar om het hoekje komen en langzaam liep ze op me af. De tranen stroomden als een waterval omlaag. Snel, maar geluid loos. Pas als het water de grond raakte maakte het geluid. De geest stond nu al akelig kort bij en ik liet me tegen de deur aan vallen.
‘Nee’ piepte ik machteloos terwijl ik me naar beneden liet glijden. ‘Nee alsjeblieft.’ Snikte ik. Ze trok zich er niets van aan en kwam korter bij. Ik legde mijn hoofd tegen mijn benen aan die ik stevig tegen mijn borst aan drukte. Zo hoefde ik tenminste niet te zien hoe ze me vermoorde.
‘Help…’ klonk het als een windvlaag langs mijn oren. Een rilling ging door mijn lichaam. Een warme hand lande op mijn knie en ik voelde het door mijn broek heen branden. De hand trok mij naar voren zodat ik recht voor uit keek. Geschrokken keek ik in de blauwe ogen van…
‘Louis gaat het?’ vroeg Niall die mij bezorgt aan keek. Ik schudde mijn hoofd. Ik moest ze nu wel de waarheid vertellen.
‘I-ik’ stamelde ik. Ze stonden allemaal met een slaperige uit drukking op hun gezichten om mij heen. Op mijn gezicht stonden allerlei uitdrukkingen, maar absoluut geen slaperige. ‘Heb een geest gezien’ maakte ik snel mijn zin af waarna ik even onrustig rond keek.
‘Wablief?’ vroeg Zayn verbaasd. Liam wreef slaperig door zijn ogen en keek me aan.
‘Lou het was vast de wind of zo’ zei hij met een slaperige stem. ‘Maar-‘ Liam negeerde mijn maar en ging gewoon door. ‘En doordat je moe bent helpt dat ook niet echt’ legde hij uit. ‘maar-‘ probeerde ik nog eens, maar weer negeerde Liam het. ‘Maar als je je echt niet veilig voelt mag je ook wel naast een van ons slapen’ stelde Liam voor. Net voordat ik maar wou schreeuwen drong het tot me door wat Liam had gezegd en ik knikte zachtjes.
‘Niet bij mij in ieder geval’ grinnikte Niall ik keek hem even gekwetst aan en Niall keek serieus terug. ‘Want ik snurk..’ legde Niall uit. Normaal zou ik er een opmerking over hebben gemaakt, maar daar was ik nu even niet voor in de stemming. Hoopvol keek ik naar Harry dat zou het enigste voordeel kunnen zijn.
‘Ik snurk ook’ zei Harry bot. Ik keek teleurgesteld naar de grond. Hij snurkte helemaal niet ik had al vaker bij hem geslapen, maar ik had hem nog nooit horen snurken.
‘Euh… Dan kom je maar bij mij slapen’ stelde Liam voor. Dankbaar keek ik hem aan en liet mijn blik toen naar Danielle glijden.
‘En jij dan?’ vroeg ik zacht. Danielle haalde even haar schouders op als antwoord. ‘Ik slaap wel gewoon in jouw bed, het maakt mij niets uit hoor’ zei Danielle geruststellend. Nu hoefde ik gelukkig niet meer alleen te slapen, al had ik wel een gevoel dat we nog vaak iets van haar gingen horen…