Prologue.

De lichten knipperden en ik voelde dat de verwarming uit sprong. Ik kroop wat dichter tegen Harry aan die naast me op de bank zat.
‘W-wat gebeurd er?’ vroeg Niall met een piepstemmetje. Ik kon geen woord uit mijn keel krijgen en staarde ongelovig naar de rolluiken die op en neer gingen.
‘Dit kan niet…’ mompelde Liam. De lichten sprongen uit en ik begon keihard te gillen. Ik zocht naar Harry’s handen en pakte ze snel vast. Ik kneep even in zijn handen en voelde dat hij terug kneep. Ik begon te rillen van de kou en van de angst.
‘I-ik zoek wel naar de stopenkast’ zei Liam waarna ik hoorde dat hij opstond. Net toen hij bijna bij de stopenkast was sprongen de lichten weer aan en ik slaakte een gilletje. Ik slikte de brok in mijn keel weg en keek snel rond. Ik merkte dat de kamer een stuk leger was en dat er een hoop mensen ontbraken.
‘Waar is Daniëlla?’ vroeg Liam opeens paniekerig. De lichten gingen weer uit en gelukkig dit keer vrij snel erna weer aan. Ik scande de kamer en zag dat er niets veranderd was.
‘Er ligt een briefje…’ zei Zayn schor. Zayn had de hele tijd zitten schreeuwen toen het licht uit was. Zayn pakte het briefje en las het door. Zijn ogen werden groter en zijn mond viel open. Ik merkte nu pas dat ik nog altijd tegen Harry aan lag en zijn handen vast had. Blozend liet ik ze los en voelde Harry’ ogen in de mijne branden. Ik keek snel naar Zayn. Als ik toen had geweten wat in het briefje stond had ik Harry nooit meer los gelaten.