Direction 42.

'Wie ben je en wat kom je doen?' Probeerde Harry zo dapper mogelijk te klinken. Al kon je de angst in zijn stem horen. Alweer kwam er geen reactie. De voetstappen kwamen akelig dichtbij. Wat was dit? Rillingen gingen door mijn lichaam heen. Ik hoorde hoe Zayn piepend adem haalde. Hij kreeg bijna geen lucht meer van de angst. Ik voelde iemands adem in mijn nek hijgen. Ik rilde even. Ik schoof iets weg van Zayn om zo ook van het gehijg af te komen. Ik trok mijn benen stevig tegen mijn borst aan en spitste mijn oren. Ik kon geen voetstappen meer horen wat dus waarschijnlijk betekende dat de persoon of weg was of stilstond. Het gehijg in mijn nek was weggegaan doordat ik was weg geschoven, voor de rest veranderde er niets. Het was stil, doodstil. Zo stil dat als je zelfs nu een veertje zou laten vallen je die nog op de grond hoorde vallen. Een ijselijke gil deed mijn haren op mijn lijf recht op staan. Voetstappen werden weer hoorbaar, maar dit keer was er nog een vaag schuivend geluid bij. Net alsof de persoon iets achter zich aan trok. Kort kwam wat licht de kamer in doordat de deur open ging en een lichaam op de grond werd kort zichtbaar. De persoon trok het lichaam achter zich aan de deur uit en met een klap viel deze in het slot. Met grootte ogen staarde ik naar de plek waar net nog even licht was geweest, misschien het laatste licht wat ik ook zou zien.
'I-is iedereen oké' stotterde Liam schor. Ik knikte een beetje in shock en bleef voor me uit staren. Totdat ik er achter kwam dat Liam dat niet kon zien.
'Ik ben oké' hoorde ik Harry' stem zeggen.
'Ik leef ook nog' klonk Louis' stem door de ruimte. 'Ik ook..' Zei ik een beetje afwezig. De ruimte werd weer opgevuld met stilte. Er hing een onverklaarbare spanning in de groep. Net alsof we iets misten of vergeten waren. Een onderbuikgevoel vertelde me dat hier iets niet klopte. Langzaam ging ik alles in mijn gedachten na. Iedereen was er nog, tenminste ik had Liam, Harry en Louis gehoord. Wacht eens even. Normaal waren we met z'n vijven en ik had maar drie stemmen gehoord plus die van mij was dus vier. Dan miste we inderdaad iets, eerder gezegd iemand.
'Zayn waarom zeg je niets?' Hoorde ik Harry vragen alsof hij mijn gedachtes kon lezen. Het werd weer stil in de groep. Geen antwoord volgde. 'Zaynie?!' Piepte Louis. Weer geen reactie. Ik begon het benauwd te krijgen en het beeld van het lichaam wat de persoon achter zich aan trok kwam weer bij me naar boven. Langzaam kwam ik er achter dat het lichaam zwarte donkere haren had en mooi in een kuif gezet. Mijn ogen werden groot en vol verbazing opende ik mijn mond en sloot deze toen weer zonder ook maar een woord gezegd te hebben.
'Is Zayn mee genomen?' Piepte Louis meer als een conclusie dan een vraag. 'Ik ben bang van wel...' Zei Liam droevig.
'Ik zag het' zei ik met mijn ogen naar de grond gericht, tenminste dat dacht ik. Ik kon nog altijd helemaal niets zien, op de kille duisternis na. Normaal wende je ogen na een tijdje aan een duisternis en kon je iets meer zien, maar nu kon ik echt helemaal niets ontdekken.
'Zou hij... ' Harry besloot om zijn zin niet af te maken, wat misschien ook veel beter was dan dat hij het wel deed. We wisten toch allemaal waar hij het over had. Dus werd het overbodige informatie. Zou Zayn al dood zijn? Zou Zayn op dit moment vermoord worden? Zagen we hem nog ooit terug?