Direction 34.

Een maand later.
Ik was al helemaal aan de rust gewend zonder spelletjes en zonder de hoop dat je de volgende dag ging halen, want nu wist je het bijna zeker dat je de volgende dag ging halen. De dokter klopte op mijn knie waardoor mijn been in de lucht schoot en ik de dokter een bloedneus bezorgde. ‘Sorry’ mompelde ik. ‘Je been is weer helemaal de oude’ mompelde de dokter chagrijnig terwijl hij een zakdoekje pakte en die onder zijn neus stopte. ‘Oh oké’ zei ik blij en ik sprong meteen van de onderzoekstafel af. ‘Maar, je moet niet al te wild gaan doen’ zei de dokter terwijl hij met zijn ogen rolde. Ik knikte kort en rende snel naar buiten waar ik Zayn en Liam al zag zitten. ‘Mijn been doet het weer!’ riep ik blij. Liam begon weer wat te schrijven en Zayn nam het blaadje van Liam over toen hij klaar was met schrijven.
‘Je been heeft het de hele tijd nog gedaan, alleen minder goed. Met mijn kaak is trouwens niet zo heel veel veranderd. Het kan nog wel even duren voordat die weer helemaal genezen is’ las Zayn voor. Op dat moment kwam Louis renend de deur uit en na een tijdje ook Harry. Louis was ook weer helemaal genezen en Harry zijn enkel ook, zijn arm was nog wel niet helemaal hoe die moest zijn, maar wel een stuk beter. Opeens verscheen er een busje. We keken elkaar even aan.
‘Hé er hangt een briefje op!’ zei Harry terwijl hij het briefje van het busje haalde. Zayn trok het briefje uit Harry zijn handen en las het voor.
‘Aan de teamleden van The Carrots’ las Zayn ‘Stap in dit busje, als je dit doet zal er niets ergs gebeuren, maar als jullie dit briefje negeren en dus niet in het busje zullen stappen zullen er erge gevolgen komen. Een fijne dag verder’
‘Wat zouden die gevolgen zijn?’ vroeg Louis.
‘Willen we die wel weten?’ vroeg ik me hard op af.
‘Ja.’ Antwoordde Louis kort ‘Anders vroeg ik het niet’. Na een kleine discussie besloten we toch maar in het busje te stappen.
‘Ik zie niets’ melde ik terwijl ik door mijn raampje keek.
‘Liam zegt: Dat komt omdat de ramen geblindeerd zijn. Normaal kun je dan wel naar buiten kijken en niet naar binnen, maar in dit busje hebben ze het omgewisseld.’ Las Zayn wat Liam had geschreven. Ik begon een beetje zenuwachtig te worden en dacht weer terug wat Hennie had gezegt toen ze aankondigde dat er een pauze kwam.

‘We lassen een pauze in. Ik weet dat jullie dit allemaal reuze jammer vinden maar het is niet anders. Hiermee kunnen de gewonde spelers weer genezen en beginnen we weer met een frisse start’

Ik was weer genezen en Louis ook. Zou dit- Nee Niall zo mocht je niet denken altijd positief denken dan kan er niets fout gaan dat had Liam je nog verteld. Ik zuchtte even en keek naar voren om te kijken wie eigenlijk de bus bestuurde. Ik kon niets zien want er zat een donkere plaat tussen onze stoelen en de stoel van de buschauffeur. Ik kreeg een naar voor gevoel.
‘Waar zouden we heen gaan?’ vroeg Harry. Ik keek even op en trok mijn schouders op. ‘Geen idee’
‘Misschien naar een feestje’ zei Louis terwijl hij wat op en neer wiebelde.
‘Ja tuurlijk Louis we gaan even gezellig naar een feestje in een spel waar dat mens iedereen dood wil hebben’ zei Zayn chagrijnig terwijl hij rolde met zijn ogen.
‘We kunnen ons doodfeesten?’ zei Louis koppig. Een ruzie ontstond weer en ik had geen zin om me daar mee bezig te houden. Ik keek maar uit het raam om te kunnen ontdekken waar we waren. Opeens stopte het busje en ik vloog een stukje naar voren.
‘We zijn gestopt’ zei ik terwijl ik me op ving. Het had niet veel gescheeld of ik lag nu voor mijn stoel. Langzaam stapten we naar buiten en mijn ogen werden groter. Daar stond ze. Joy het meisje wat ik had gelooft en me toen liet vallen en had gezegd dat ze dat allemaal niet had willen doen. Ik keek rond en zag dat we in een open veld stonden met tafeltjes. O nee. Zie je nu wel Liam dat positief denken niet altijd werkt?!