Direction 30.

Ik gaf me uit eindelijk maar over, het had toch geen zin meer om tegen te stribbelen als ze het niet voelden. En geloof me, ze voelden er niets, of nauwelijks niets van. Ik voelde hoe ik werd verplaatst en zag dat de muur korter bij kwam. De andere sumoworstelaar met Louis liep naar de muur aan de andere kant van de kamer. Ik voelde iets kouds en scherps mijn been binnen dringen. Ik begon te schreeuwen van de pijn. Hoe lang zou dit duren. Ik hoorde ook een schreeuw van Louis’ kant komen. Ik keek over de sumoworstelaar zijn rug naar Louis. Een traan stroomde naar beneden en we keken elkaar bang aan. Ik voelde dat de ijzeren spijker verder mijn lichaam in drong en ik sloot mijn ogen. Afwachtend, afwachten voor de pijn die weg zal gaan, afwachtend voor de dood. Ik zuchtte een keer als een afscheid en gaf me over. Louis gilde even en ik hoorde dat hij weer in de aanval ging. Ik voelde dat de sumoworstelaar langzaam achteruit liep zodat de spijker rood van mijn bloed uit mijn been kwam. De tranen stroomden over mijn wangen van de pijn. Ik deed mijn ogen weer open en ik stond, nou ja hing nu in het midden van de kamer. De andere sumoworstelaar kwam ook in beweging en Louis begon te schreeuwen van de pijn en sloeg de sumoworstelaar op zijn rug. Nu hingen we naast elkaar.
‘Dank jullie wel voor deze prachtige show. Jullie kunnen gaan’ klonk een stem die ik helaas maar al te goed kende. De sumoworstelaren knikten even en gooiden ons op de grond.
‘Au’ kermde ik terwijl ik naar mijn been greep. De deur vloog open en de sumoworstelaren verdwenen door de deur.
‘Eindelijk rust’ zuchtte ik.
‘Niall… We zitten hier nog altijd vast’
‘Ja, daarom’
‘Laat ik het zo zeggen, geen voedsel’ Toen Louis dit had gezegd kwam het pas weer binnen. We zaten hier nog altijd vast en wie wist wat er nu weer zo gebeuren… En er was geen voedsel. Louis stond na lang proberen op en strompelde naar de deur.
‘Wat ga je doen?’ vroeg ik nieuwsgierig. Opeens klonk er weer luid gekraak en de ijzeren spijkers gingen langzaam terug in de muur. Ik zuchtte even van opluchting dat ik in ieder geval geen spijkers meer in mijn lichaam kreeg. Louis begon hevig aan de deur te rammelen.
‘Wat doe je?’ vroeg ik.
‘Kijken of de sumoworstelaren de deur misschien waren vergeten op slot te draaien’ zei Louis terwijl hij door rammelde. Opeens schoot de deurklink los en viel Louis met de deurklink in zijn hand op de grond.
‘Wat heb je gedaan?!’ riep ik verbaasd uit.
‘Nou… Nu kunnen ze tenminste ook niet meer de kamer in komen… Dat was mijn plan’ legde Louis na denkend uit. Ik knikte even en keek rond. Louis stond weer op en greep even pijnlijk naar zijn been. Zijn broek zat helemaal onder het bloed van wat uit zijn been was gekomen. Hij strompelde naar een van de muren en betaste die.
‘Wat doe je nu weer?’ vroeg ik.
‘Ik zoek naar een deur’ legde Louis uit.
‘In een muur?’ vroeg ik verbaasd.
‘Het kan toch zijn dat er een geheime deur in de muur zit of zo?’ zei Louis. Hij had een punt. Met veel moeite stond ik op en strompelde naar de muur en zocht naar een knopje. Na lange tijd de muren door zocht te hebben werd ik moe en liet ik me langzaam omlaag glijden langs de muur. Toen ik beneden aan kwam hoorde ik opeens een vage klik en viel ik achter over.
‘Ik zei het toch!’ riep Louis blij. Ik rolde op mijn buik en keek rond waar ik was beland. Ik zag iemand zitten op een rots. De persoon keek dromerig voor zich uit. Ik hield mijn adem in, bang dat de persoon zich zou omdraaien en mij aan zou vallen. Ik hoorde dat Louis in beweging kwam en ik hoopte met heel mijn hart dat de persoon niets door had. ik voelde een pijnlijke steek door mijn been heen gaan en met een klap lande Louis naast me neer. Even vertrok mijn gezicht van de pijn, maar al snel herstelde ik me. Ik keek bang naar de persoon die zich nu omdraaide.