Direction 26.

En klap maakte me wakker en langzaam opende ik mijn ogen. Een koude ondergrond en een barstende hoofdpijn waren de enige dingen die ik op dat moment voelde. Het enige wat ik zag was wit. Helder, koud wit. Ik keek rond, maar andere dingen kon ik er niet uit halen. Ik drukte me langzaam omhoog met mijn handen en voelde een steek door mijn hoofd gaan.
‘AU!’ piepte ik. En ik besloot maar gewoon te gaan zitten. Ik trok mijn benen tegen me aan. Om een of andere reden voelde ik me zo veiliger. Opeens sprong er een beeld op de witte vlaktes. Bang keek ik om me heen en nieuwsgierig wachtte ik af wat zou komen. Iemand verscheen in beeld en er stonden vier deuren voor hem.
‘Liam!’ piepte ik blij. Natuurlijk kon hij mij niet horen, maar het viel te proberen. Waarom praatte ik toch altijd tegen beeldschermen? Liam keek bedenkelijk naar de deuren. Op de ene deur stond het nummer ‘’1’’ en op de andere ‘’2’’ en zo stonden er ook een nummer ‘’3’’ en ‘’4’’. Liam keek rond of er nog andere dingen waren, maar net zoals bij mij was alles wit om hem heen, op de deuren na.
‘Kies’ begon een geheimzinnige stem ‘kies 1 als je naar de dokter wilt. Kies 2 als je voedsel wilt, 3 als je een hulpcategorie wilt en achter nummer 4 is een geheim’ vertelde de stem.
‘Kies geen 4!’ riep ik afwachtend. Ik had zo’n gevoel dat dat fout ging. Liam bleef bedenkelijk staan en gunde de deuren nog een laatste blik en liep zeker van zich zelf een deur in. Welk nummer dat het was wist ik niet. Het beeld werd zwart en even later verscheen Harry met de vier deuren hij kreeg precies het zelfde te horen en hij liep ook een deur binnen. Zo ging het beeld iedereen langs. De overgebleven Spoon had er voor mijn gevoel wel een uur er over gedaan om een deur te kiezen. Het werd even donker in mijn kamer en toen kwam er een fel licht.
‘Kies’ nu was het mijn beurt. Ik kreeg de keuzes nog een keer te horen en dacht na over de mogelijkheden. Ik keek nog een keer rond om te kijken waar die stem vandaan kwam, maar ik kon niets ontdekken. Ik ademde diep in en ging toen vol zelfvertrouwen een deur in. In de hoop dat ik de goede had gekozen.
Als ik de foute keuze had gemaakt kon ik niets meer, dan was het over en uit...