PART 8

Ik wurmde me door alle geschokte mensen heen. Hun ogen verbrandde mijn lichaam van binnen. Ik hield er niet van om in de belangstelling te staan. Af en toe keek ik omhoog om te kijken waar ik was. Als een verloren puppy zocht ik naar een rustig plekje. Uiteindelijk vond ik een rustig plekje in het park waar we in de middag zaten. Mijn voeten deden zeer en ik schopte mijn Uggs uit. Ik huilde. Het was erg stil in het park, er liep niemand dus ik kon mijn gang gaan en het verdriet loslaten. Ik deed mijn armen om mijn knieën en liet mijn hoofd erop steunen. In mijn jaszak begon mijn telefoon te trillen. ''Niet kijken Char.'' , ''Dat doet je alleen maar meer pijn.'' zei ik tegen mezelf. Maar ik was mezelf niet als ik niet ging kijken. Ik veegde mijn tranen weg en greep mijn telefoon uit mijn zak. Ik zuchtte.
''Hey, het spijt me echt! Ik had t al een week geleden uit gemaakt met haar maar ze wil het niet accepteren. Ze denkt nog steeds dat ik met haar heb. Asjeblieft Charlotte, luister naar me..'' Er vielen een paar tranen op mijn telefoon. Waarom zegt mijn hoofd dat ik hem moet laten gaan terwijl mijn hart schreeuwt dat ik hem moet geloven?