Direction 15.

Na een tijdje rond te hebben gelopen was er nog vrij weinig gebeurd ik had nog niemand horen schreeuwen van de pijn dus ik gokte dat iedereen nog leefde, wat me hoop gaf. Ik moest echt een keer ophouden om dingen te bedenken als oplossing daar kwamen altijd problemen van, en helaas dit keer weer. Twee mensen begonnen te schreeuwen. Uit reactie rende ik vooruit en stopte meteen toen ik iemand zag aan de overkant. Mijn ogen werden groot en ik slikte even. O’nee, o’nee ik ga eraan. Ik concentreerde me even op de persoon tegen over me, maar die persoon lijk mij niet gezien te hebben. Ik greep mijn kans en begon als een gek naar die persoon toe te rennen maar stopte vrijwel direct.
‘Liam?’ vroeg ik verward toen ik korter bij kwam. Liam leek mij nog altijd niet gezien te hebben dus ik wou naar hem toe rennen, maar deed dat toch maar niet toen ik de angst in zijn ogen stond. Opeens kwam er een zilveren vlek op Liam afvliegen en gooide hem om. Geschrokken staarde ik naar het tafereel. Nu snapte ik waarom Liam mij niet had gezien en van wie die schreeuwen waren. Liam moest strijden tegen een van The Spoons. Liams tegenstander had hem overmeesterd en hield op dit moment Liams keel dicht zodat hij niet meer kon ademen. Zonder na te denken sprong ik naar Liam toe en duwde de lepel van hem af. de lepel vloog de heg in en een speer door boorde hem. Een druppel bloed viel op het groene gras. En al snel volgden er al meer druppels totdat het gras niet meer groen was maar rood, het was niet eens meer gras het was gewoon een bloed vlek. Ik walgde even en draaide me toen om naar Liam die nog altijd stilletjes op dezelfde plek lag.
‘Liam? Gaat het?’ vroeg ik bezorgt. Liam kwam opeens hijgend en kuchend overeind en keek me aan.
‘Het Kuch gaat kuch helemaal fantast-kuch-tisch’ kuchte Liam.
‘Oké dan is het goed’ lachte ik vrolijk.
‘Dat kuch was sarcast-kuch-tisch’ kuchte Liam. Ik mompelde een ‘’o’’ en hielp Liam op en liet hem even rusten, al was daar niet zo veel tijd voor. Opeens vulde twee schreeuwen het doolhof….