Direction 14.

We zaten in een cirkel wat te zingen om zo wat rustiger te worden. Iedereen was redelijk rustig totdat een kerk klok begon te slaan. Ik keek angstig de groep rond en we pakten elkaars handen vast. Ik kneep in de hand rechts van mij.
‘AU!, Niall!’ schreeuwde Zayn uit.
‘So…’ ik kon mijn zin niet afmaken, want opeens verscheen een mega struikendoolhof. Ik slikte even.
‘Wat zouden we moeten doen?’ vroeg ik, maar ik kreeg geen antwoord. Ik kneep nog een keer in de handen die ik vast had, maar tot mijn verbazing voelde ik niets meer. Ik keek angstig rond en zag dat ik er nu voor de tweede keer vandaag er alleen voor stond. Ik slikte en wachtte gespannen af voor wat zou komen. Een groot bord verscheen en bang sprong ik een stukje achteruit.
‘Beste Dames en Heren!, welkom bij de tweede aflevering van onze spelshow!’ riep Hennie blij.
‘O nee’ mompelde ik.
‘Vanavond zijn The Spoons Vs The Carrots!’ presenteerde Hennie blij.
‘Wie o wie zal er vanavond sterker zijn? Dat is de vraag van vanavond, want aangezien de lijkenwagen een beetje overvol was gisteravond hebben we besloten om vanavond maar een wedstrijd te doen. En deze keer sta ik bij een levensgroot doolhof! En zoals jullie weten zijn er drie manieren om uit een doolhof te komen:
1. Op goed geluk een kant kiezen.
2. Een hele tactiek maken.
En als laatste:
3. Vals spelen.
Maar voor die keuze zou ik maar niet gaan als ik jullie was, want als je probeerde nu weg te rennen bots je tegen de lijfwachten aan en die verpletteren jullie tot een mensen paté. En als je door de struiken heen wilt word je door boort door een speer. Dus… Veel plezier en geniet er van!’ riep Hennie blij. Dat mens was gestoord. Om te controleren wat ze zei keek ik achter me en zag helemaal niemand. Zie je ze was zelfs zo gek dat ze ook nog loog ook.
‘LET THE GAME BEGIN!!!’ schreeuwde Hennie en het mega beeld verdween. Ik wachtte even af of er nog iets zou gebeuren maar niets gebeurde. Ik draaide me om en zag nog altijd niemand staan. Ik lachte even en liep rustig naar de kant toe totdat ik de lijfwachten zag verschijnen ik gilde even en draaide me vliegensvlug om en rende naar het begin van het doolhof. Zou erg was dit nog niet, je hoefde gewoon niet vals te spelen en gewoon de uitgang zoeken dat was alles. Ik hoorde een klap en sprong opzij. Ik was bijna verpletterd door het beeldscherm.

‘HO WACHT STOP THE GAME! Ik was nog iets vergeten uit te leggen aan dit fantastische spelletje, als je je tegenstander tegen komt moet je die binnen één minuut vermoorden anders gaan jullie er alle twee aan. Veel plezier’ en weg was Hennie. En natuurlijk had je weinig keus of vals spelen en dood gaan of het doolhof in gaan en hopen dat je niemand tegen kwam. Waarom wachtte niet gewoon iedereen bij de ingang af? dacht ik terwijl ik ging zitten. Tot mijn verbazing hoorde ik een klap achter me en keek geschrokken om. Ik zag dat de hele rij lijfwachten met een hoge snelheid vooruit op mij af kwamen. Ik sprong gillend op en begon het doolhof in te rennen. Fijn nu zat ik dus vast.