Direction 12.

Na een tijdje knuffelend in elkaars armen te hebben gezeten liet ik haar langzaam los.
‘Hoe wist je eigenlijk mijn naam?’ vroeg ik.
‘Als je zo’n lieve persoon voor het eerst ziet onthoud je alles wat die gene zegt of doet’ zei ze met een glimlach. Ik lachte automatisch terug en staarde in haar mooie ogen.
‘Hoe heet jij eigenlijk?’ vroeg ik na een aangename stilte.
‘Ik heet Joy’ zei ze. Joy, haar naam paste perfect bij haar.
‘Hoe kom jij hier?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Zoals iedereen gedumpt door andere mensen waar van je dacht dat ze om je gaven’ zei ze kwaad. Ik zuchtte even terug denkend aan het moment waarop mijn vrienden me af hadden gezet met de mededeling dat ze genoeg van mij hadden gehad. Voor altijd. En dat ze hoopte mij nooit meer terug te zien. De tranen kwamen weer terug en ik veegde snel een traan weg.
‘In welk team zit je?’ vroeg ik snel voor een ander gespreksonderwerp.
‘Ik zit in Direction zes, The Shadows’ antwoordde Joy.
'Oh. Ik zit in Direction één, The Carrots' zei ik een beetje beschaamd voor onze naam. Waarom hadden we die nou ook gekozen. Joy grinnikte even om onze naam, maar herstelde zich alweer snel.
'Prachtige naam' zei Joy, terwijl ze haar lach in probeerde te houden. Wat haar wel redelijk lukte. 'Alleen wist ik dat al'
‘Ohw, Van waarom ben je dan hier naar toe gekomen, zonder je team?’ vroeg ik om alweer het onderwerp te veranderen. Joy keek even omlaag en beet op haar lip.
‘Ik zal maar eerlijk zijn, ik zag jouw team lopen en ze vroegen aan mij of ik een kleinere jongen met blond haar en met een iers accent gezien die Niall heette. Nou dat had ik dus niet en ik wou toen verder lopen, alleen toen realiseerde ik me dat jouw team zwakker zou zijn met een persoon minder dus ging ik opzoek met het idee om nou ja… Jullie nooit meer bij elkaar te krijgen. Sorry’ legde Joy uit. Mijn ogen werden groot en vol verbazing staarde ik haar aan. Hoe kon ze zo lief uitzien en toch zo gemeen zijn.
‘Waar zijn ze?’ vroeg ik bitter. Joy keek me strak aan en schudde haar hoofd.
‘Wat nee? Dat is geen antwoord op mijn vraag!... denk ik’ zei ik twijfelachtig.
‘Ik ga je niet naar je team toe brengen’ melde ze.
‘Joy alsjeblieft. Ik weet dat je eigenlijk niet zo gemeen wilt zijn maar gewoon te veel in dit spel op gaat’ smeekte ik. Joy zuchtte even waar naar ze opstond en haar kleren af veegde en me een hand gaf om me op te helpen. Ik pakte blij haar hand vast en liet me op helpen. Ik was echt trots op haar en ook een beetje op mezelf, ik had haar toch maar mooi overgehaald mij naar mijn team te brengen.
Na een tijdje rond te hebben gelopen in stilte draaide ik me naar haar toe.
‘Dankje’ zei ik blij.
‘Voor wat?’ vroeg ze ongeïnteresseerd, terwijl ze haar loop pas versnelde.
‘Voor mij toch naar mijn team te brengen’ zei ik terwijl ik achter haar aan holde.
‘Oh’ zei ze alleen maar.
‘Hoezo ‘’oh’’?’ vroeg ik verbaasd. Joy stopte met lopen en keek strak voor haar uit.
‘Dat doe ik helemaal niet’ zei ze waar naar ze weer door liep. Ik liep even mee totdat het kwartje viel.
‘Wat?!’ schreeuwde ik uit.
‘Ik zei dat ik je niet naar je team breng’ legde ze rustig uit. Ik keek haar boos aan, zo boos was ik nog nooit geweest.
‘Waar lopen we dan heen?’ vroeg ik kwaad.
‘Zul je wel zien. Ik kan je wel alvast een ding zeggen: Je gaat het niet zo heel erg leuk vinden’ zei ze geheimzinnig wat me een beetje bang maakte. Waar o waar ging dit nou weer heen.