Direction 2.

‘Grabbel maar’ zei Hennie aardig terwijl ze een hoed met allemaal opgevouwen briefjes met als ik het goed had negen verschillende kleuren erop. Ik slikte en deed langzaam mijn hand in de hoed, bang dat er iets zou gebeuren.
‘STOP!’ schreeuwde Hennie opeens en ik trok snel mijn hand terug en keek Hennie angstig aan.
‘Je mag wel niet kijken hé’ zei Hennie vriendelijk. Ik zuchte even.
‘Oh, oké’ zei ik terwijl ik voor de tweede keer mijn hand langzaam in de hoed liet zakken. De papiertjes in de hoed scheurde langs mijn hand. Opeens voelde ik een pijnlijke steek in mijn duim en trok mijn hand terug.
‘AU!’ schreeuwde ik terwijl ik mijn duim in mijn mond stopte.
‘Wat? Bijt de hoed soms?’ zei Hennie sarcastisch.
‘Nee, maar de papiertjes wel’ zei ik met mijn duim nog altijd in mijn mond.
‘Kom jong stel je niet zo aan en pak een kaartje. En de volgende keer als een kaarje je bijt bijt je maar terug’ zei Hennie. Ik fronste even en deed weer een poging om een kaartje eruit te pakken. Ik ging langzaam met mijn hand en pijnlijke duim in de hoed en grabbelde. Opeens voelde ik een hand om mijn arm die met een ruk mijn hand uit de hoed trok.
‘We hebben niet de hele dag de tijd’ zei Hennie terwijl ze knipoogde en mijn arm los liet. In mijn hand had ik een kaartje. Het kaartje was oranje en strak dubbel gevouwd.
‘Doe maar, maak maar open’ zei Hennie met een kinderachtige stem. Ik vouwde gehoorzaam het briefje open.
‘Een’ las ik hard op voor.
‘Niall is Direction One!. Feliciteer Niall maar met zijn kaart’ schreeuwde Hennie blij.
‘GEFELICITEERD NI…’ schreeuwde een jongen die op ongeveer op de helft van de tafel zat. Iedereen draaide zich om naar de jongen.
‘all…’ maakte de jongen bijna onhoorbaar zijn zin af.
‘Zo jongeman en wie mag jij dan wel zijn?’ vroeg Hennie terwijl ze naar voren boog.
‘Ik?’ vroeg de jongen.
‘Ja… jij’
‘Ohw… Nou ik ben Louis Tomlinso’ verder kwam de jongen niet, omdat Hennie hem onderbrak.
‘Dan kom maar naar voren Louis!’ zei Hennie blij. Louis stond moperend op en ging naast Hennie en mij staan.
‘Waarom kan ik hier nooit mijn zinnen afmaken’ momperde Louis in zich zelf. Ik grinkte even en keek toen weer serieus naar de hoed. Louis stopte meteen zijn hand in de hoed en haalde langzaam zijn hand uit de hoed. Om een of andere reden hoopte ik heel erg dat Louis bij mij zat, al had ik geen idee wat die kleurtjes betekende. Louis schraapte zijn keel om zijn kleur bekent te maken. Laat het oranje zijn, laat het oranje zijn!.