• Eyes 037

Zuchtend laat ik me op de bank neervallen. Ik kan het beeld van Ibrahim, daar liggend op het veld, zijn gezicht verbeten van de pijn maar niet uit mijn hoofd krijgen. Door mij kan hij nu weer een half jaar niet voetballen, alleen maar door mij. Ik begraaf mijn hoofd in mijn handen, en een paar luide snikken verlaten mijn mond. Waarom, verdomme, moet ik toch altijd overal een teringzooi van maken?
Mijn adem stokt even als mijn mobiel begint te rinkelen. Met trillende vingers pak ik hem op van de tafel.
‘’Ha-hallo, met Elena’’ zeg ik, terwijl ik mijn stem onder controle probeer te houden. Snel veeg ik de tranen van mijn wangen weg, en ga rechtop zitten. ‘’Elena? Met mij, Caitlin, wat is er aan de hand?’’
Een geërgerde zucht verlaat mijn lippen, Caitlin is nu net degene die ik op dit moment niet aan de telefoon wil hebben, gewoon omdat ze alles altijd doorheeft. Ik kan niets voor haar verbloemen.
‘’Niets, gewoon een beetje moe. Waar bel je voor?’’ Ik probeer stoer te klinken, maar het faalt behoorlijk. ‘’Elena, kom op. Ik ken je langer dan vandaag, ik hoor aan je stem, dat er iets mis is.’’ Opnieuw verlaat een zucht mijn lippen. ‘’Dan hoor je het verkeerd. Vertel me maar gewoon waar je voor belde?’’ Nu is het Caitlin’s beurt om een geërgerde zucht over haar lippen te laten glijden. ‘’Je bent soms zo onuitstaanbaar, weet je dat?’’ ‘’Jep’’
Ik gooi mijn benen languit op de bank, en ga met mijn hoofd op een kussen liggen. ‘’Waarvoor belde je nu?’’ dring ik aan. ‘’Oh, gewoon om even te vragen hoe het met je gaat, en om je te helpen herinneren dat ik over een week uitgerekend ben.’’ ‘’Dat weet ik echt nog wel hoor!’’ een verontwaardigde ondertoon klinkt door in mijn stem. ‘’Oké, mooi.’’
‘’Voel je al iets, druk op je buik ofzo?’’ Vraag ik geïnteresseerd. ‘’Nou, nee, niet echt. Ik ben wel bang dat het ieder moment kan gaan gebeuren, en dat ik hier dan helemaal in me eentje zit.’’ Ik doe een vervelend plukje haar, dat de hele tijd voor mijn ogen bungelt, achter mijn oor. ‘’Wil je dat ik naar je toe kom? Ik bedoel, ik kan vast wel iets regelen hier ofzo?’’ ‘’Nee, nee, blijf maar lekker daar. Die voetballers kunnen vast niet zonder je.’’ Kapt Caitlin me af. ‘’Ik meen het serieus hoor, ik kan gerust naar je toe komen.’’ Ondertussen loop ik ijsberend door de kamer, niet wetend wat te doen. Moet ik hier blijven, gewoon mijn werk doen, en misschien zelfs bij Ibrahim langs gaan? Of zal ik terugvliegen naar Londen, en Caitlin daar bijstaan tijdens de laatste loodjes van haar zwangerschap. ‘’Nee, Elena, dat is toch nergens voor nodig. Drew, en papa en mama zijn hier gewoon voor mij, en die helpen me hartstikke goed.’’
‘’Maar toch, ik bedoel, ik neem aan dat je Drew en papa tijdens de bevalling niet naast je bed wil hebben? En mama lijkt me ook niet echt een pretje?’’ Ik hoor Caitlin’s vrolijke lach aan de andere kant van de lijn. ‘’Blijf maar lekker daar, aangezien er volgens mij iets aan de hand is daar. Zolang je maar beloofd dat je hierheen komt zodra het kindje geboren is.’’ Een trotse glimlach danst over mijn gezicht. Ik kan niet beschrijven hoe trots ik op mijn kleine zusje ben. Hoe zij zich in haar eentje door deze zwangerschap heen slaat vind ik echt klasse.
‘’Ten eerste is er echt niets aan de hand, en ten tweede beloof ik hierbij plechtig, dat ik het eerste vliegtuig richting Londen zal nemen zodra het eerste stukje van jouw prachtige kind in zicht is.’’ Lachend bijt ik op mijn lip. Alleen al Caitlin’s stem kan mijn humeur verbeteren. ‘’Ik geloof je nog steeds niet, maar ik ga er vanuit dat het niet zo belangrijk is, dat ik het echt moet weten.’’ Het voelt niet goed om niet de waarheid te spreken tegen Caitlin, maar het is beter zo. Uiteindelijk is er toch ook helemaal niets aan de hand. Ik zit alleen een beetje in de knoop met mezelf, maar daar kan ze toch niets aan veranderen. ‘’Klopt’’ antwoord ik daarom kort. ‘’Ik ga nu hangen, Leen. Dat kind put me uit.’’ ‘’Bel me meteen, als je gaat bevallen goed?’’ Ik weet gewoon dat ze nu aan het knikken is aan de andere kant van de lijn, ‘’doe ik.’’ ‘’Slaap lekker meid, houd je taai!’’

Geïrriteerd open ik mijn ogen als het trillen van een telefoon mijn droom ruw verstoort. Vermoeid gris ik mijn telefoon onder mijn kussen vandaan.
Sorry, als ik je wakker gemaakt heb. Maar ik wilde nog even zeggen dat je moet onthouden dat het echt niet jouw schuld is. Ibrahim.

Zuchtend leg ik mijn mobiel weer terug onder mijn kussen. Wat het nu echt nodig om hiervoor wakker gemaakt te worden? Vlug draai ik me om en probeer verder te slapen.
Na me voor de honderdste keer omgedraaid te hebben, besluit ik Ibrahim dan toch maar te antwoorden, hopend daarna wel slaap te kunnen vatten.

Ik zal het onthouden. Slaap lekker Ibrahim. Elena