Mijn eigen kamer

samen met chrisje loop ik naar mijn kamer. "woow super mooie kamer hij lijkt een beetje op mijn eigen kamer" zeg ik tegen chrisje "meis je verdient het owja en daar" ze wijst naar een deur "daar heb je een in loop kast" "wow cool" we horen de jongens de trap op komen ze mopperen dat dat koffers zo zwaar zijn "ze komen de kamer binnen lopen hier zijn de eerste 4 de andere gaan we nu halen" "oke wel voorzichtig he!" "ja ja doen we" roept rein terug ze rende weer naar beneden. chrisje vraagt hoe heet met me gaat bij mij de bom "WAAROM MOET IEDEREEN WETEN HOE HET MET ME GAAT NEE NATUURLIJK GAAT HET NIET MIJN OUUDERS ZIJN DOOD EN IK WEET HET PAS EEN PAAR UUR IK WOON AL IN EEN ANDER HUIS HEB EEN ANDERE KAMER ALLES IS ANDERS ALLES ALLES ALLES!!" ik begin heel hard te huilen chrisje die blijkbaar geschroken is van mijn uitbarsting maar ze hersteld zich snel en komt naast me zitten "sorry ik wou alleen maar helpen" "sorry alleen is het gewoon heel zwaar allemaal" vrolijk komen de andere binnen als ze mij zien zitten huilen zijn ze gelijk niet meer vrolijk "wat is er?" vraagt rein "niks rein laat me maar even ik ben gewoon verdietig om mijn ouders dat is het" de jongens zetten de koffers neer en nemen mij in een knuffel "jongens jullie zijn zo super lief voor mij en ik jank alleen maar" "maar Gina dat is toch niet zo raar je ouders zijn net dood dan is het toch niet erg dat je huilt" zegt nils "kom wij halen de andere koffers dan kan jij even uitpakken" zegt daan tegen mij en de andere. de jongens lopen de kamer uit en chrisje helpt mij met uitpakken "hee ben jij dit met je ouders?" ze houd het schilderij omhoog die ik mee had genomen "ja dat zijn ze" "die wil je zeker ophangen? ik haal wel even een hamer en een haakje" ze rent de trap op. ik leg al mijn kleren in mijn kast. ineens hoor ik een klap.....