Battle 5.6

En dat was ook zo.
We zitten op de bank bij de presentator en Caroline. Hoewel de camera's nog niet draaien, en het hele programma nog niet eens bezig is, praten Matt en Jake al druk over de show, ons lied en Londen. Matt vertelt dat ze een filmpje hebben van Trafalgar Square. Wat natuurlijk geweldig is. Maar bij elk compliment dat Matt ons geeft, kraakt Caroline ons weer af. Ze zegt het net op zo'n manier dat we het niet hoorden te horen, maar wel net iets harder. Juist zodat we het horen. Of dit haar tactiek is om ons onzeker te maken? Geen idee, maar het lukt in elk geval niet. Het enige wat haar lukt, is mij irriteren. En nogal erg. En dat lukt niet veel mensen. Ze haalt gewoon het bloed onder mijn nagels vandaan. Zo irriterend.
'En dat iedereen zo hard meezong, geweldig. De sfeer was gewoon overweldigend!' Roept Matt uit.
Ik kijk naar Caroline, die gniffelt en iets mompelt, en daarna heel bewust wegkijkt.
'Heb je iets te zeggen, meid?' Vrag ik haar heel sarcastisch. Ik weet het antwoord al. Maar dat zegt ze niet. Ze herhaalt niet wat ze zei. In plaats daarvan lacht ze lief naar de camera. Ze negeert me.
'Live in vijf...'
Hoe kan ze me negeren.
'Vier...'
Ik zit notabene naast haar!
'Drie...'
Ze kijkt me aan en geeft me een bepaalde blik. En ik kijk haar moordend aan.
'Twee...'
Die blik is niets goeds. Het geeft aan dat ze zal winnen. Ze lacht op een arogante manier. Ze negeert me nog steeds.
'Eén...'
Ze kijkt weg. Ik blijf haar moordend aankijken.
'Hallo! En welkom bij The Battle Of The Bands...' Begint Matt vrolijk.
De camera's zijn op hem gericht. En hij praat vrolijk over wat er vanavond zal gebeuren.
Ik wend mijn blik van Matt af en zie dat Caroline me aankijkt. Ik voel haar ogen op me branden.
'...geweldige band die terug ging naar een van hun vaderland en stad. Daar hebben ze een geweldig optreden gedaan en zijn ze verrast door al hun fans op het Trafalgar Square...'
'Pathetic...' Hoor ik Caroline mompelen.
'...zo blijkt dan weer dan deze leden een hele goede en sterke band met elkaar hebben...'
En Caroline begint weer te mompelen. 'Stelletje losers. Ze kunnen niet eens...'
'Shut up.' Waarschuw ik haar.
Ze kijkt me uitdagend aan. Alsof ze wil dat ik haar iets aandoe. Maar ik kijk weg. Matt praat over elke band, en globaal wat ze gedaan hebben in de vakantie.
Hoewel ik niet naar haar kijk en luister, weet ik dat ze afkeurend naar Matt luistert en elke keer commentaar geeft. Ik probeer hard om er niet naar te luisteren. En tot nu toe lukt het me nog aardig.
'Hier is, Bitter Sweet Revenge!' Hoor ik Matt ons roepen. Ik herstel mijn norse blik, die waarschijnlijk allang op tv is geweest, en verplaats die met een glimlach. Ik zwaai naar het publiek en in de camera. En het gesprek begint.
'Dus, Demi,' begint Matt. 'Hoe was het om weer naar huis te gaan?'
Ik lach kort en begin te praten.
'Geweldig. Ik heb mijn familie en vrienden daar echt heel erg gemist. Alles was nog gewoon hetzelfde thuis. Alleen op school waren er een paar dingen anders, sinds ik op tv kom. Het is heel apart dat de mensen waarmee ik nog nooit heb gepraat en die me altijd voorbij liepen, me nu opeens aanspreken alsof ik hun beste vriendin ben.'
'Ja dat lijkt me ook heet apart. Kun je misschien een voorbeeld noemen?' Vraagt Matt door. Ik knik en denk gelijk aan David.
'Na het optreden zocht mijn ex opeens weer contact. Hij is zijn hele leven al bezig met muziek, en wilde me nu opeens terug voor verkeerde redenen.'
Weer hoor ik Caroline gniffelen.
Matt hoort het duidelijk ook, maar negeert haar.
'Juist. Dus je hebt hem afgewezen?'
'Ja, hij zit ergens in mijn verleden. En dat heb ik ook afgesloten.' Vertel ik.
Caroline gaat rechterop zitten, klaar om een vraag te stellen.
'Is het dan ook waar dat je hem een kaartje hebt gegeven voor de finale, als je die uberhaupt al haalt?'
'Ja,' zeg ik duidelijk. 'Wij halen de finale en ja, ik heb hem een kaart gegeven.'
'Mag ik misschien weten waarom?' Vraagt Matt een stuk beleefder dan Caroline.
'David zei altijd dat ik niets was. Dat ik niets kon. Dat hij alleen met me omging omdat ik niets was. En medelijden met me had. Dat hij op Juliard hoorde en ik niet.'
'Hij had gelijk.' Mompelt Caroline onverstaanbaar.
Ik maak een vuist en knijp erin. Ik mag haar nu niet laten winnen.
'Gelukkig weten we dat je ex compleet fout zit. Daarom zit jij nou hier en niet hij.'
De zaal klapt. Ik weet dat we fans hebben die ons steunen. Dat geeft me kracht.
'Over naar Bobsle.' De camera's verplaatsen naar Bobsle, die er een beetje ongemakkelijk mee is. Hij was nog nooit echt zo in de spotlights. Of in beeld in dit geval. Hij kijkt snel weg van de camera en wendt zijn blik naar beneden. Alsof hij zijn gezicht wil verbergen.
'Dus Bobsle, over je stunt op het plein. Ik hoorde dat de rest je kwijt was. Had je dit allemaal gepland?'
Ik kijk naar Bobsle, afwachtend of hij uberhaupt zal antwoorden.
'Beetje.' Hoor ik hem zachtjes mompelen.
'Zag dat er trommels waren. Zei niet waar ik heen ging. Hoopte dat ze me gingen zoeken. Dus beetje gepland.'
'Holbewoner.' Mompelt Caroline naast me. Ik stoot 'per ongeluk' mijn elleboog tegen haar zij, wat best hard ging. Maar ze geeft geen kick, ze zegt ook niets meer.
In plaats daarvan, kijkt ze naar Jake. En ik weet wat ze gaat vragen.
'Zeg Jake, ben je nou al eindelijk een keer over Demi heen?'