Hoofdstuk 3 - Op onderzoek -

We zochten overal. En dat was letterlijk. Onder elke steen elk wc hokje en elk hoekje keken we. Maar telkens weer niks. Na iets meer dan twee uur zoeken hadden we de hele dierentuin gehad en waren we niemand tegen gekomen.
'Ik geef het op.' Anne zuchtte vermoeid en liet zich op een steen neer ploffen. 'zo geen zin meer,' vervolgde ik haar.
'Weetje Lilla,' vroeg Anne aan mij. 'eigenlijk moet ik echt heel nodig plassen. 'wie het eerst bij de wc's is!' En ik rende er met een wc hokje.
Al snel liep ik voor op Anne. Hier en daar keken mensen mij raar aan omdat ik zo snel liep. 'hè, slak kom je nog,' ik had niet naar haar moeten roepen wand omdat ik even achter om keek boste ik tegen iets hards op. 'AU... Hè.' ik kwam niet veder uit mijn woorden. Ik keek recht in jet gezicht van een mooi blond harig meisje. Haar ogen waren mooi diep goud. Het eerste wat in mij op kwam was dat ik haar kende. En dat ze familie was van het andere meisje dat ik had gezien. Ze waren allebei even mooi en bleek.
Ook het blond harige meisje was gevallen en keek me verbaast aan. 'sorry, mijn fout ik zou niet mogen rennen en al helemaal niet achterom mogen kijken maar begrijp je als ik zeg dat ik bang was dat mijn vriendin vals zou gaan spelen anders. Dit alles had ik in een adem gezegd. En net toen ik diep ademhaalde kwam Anne met een verontwaardigt gezicht aan zetten. 'hè, dat hoorde ik.'
'Sorry, het spijt me echt.' ik keek haar lief aan en ze zuchten eens diep. 'Lilla toch. Wat doe ik hier eigenlijk nog hier met jou. Ik moet een nieuwe vriendin gaan zoeken.' ik keek haar geschokt aan en wist dat we nu gelijk stonden.
Door al ons gekibbel waren we het meisje waar ik tegen aan was gebotst al helemaal vergeten. Ik merkte haar pas op toen ze weg wou lopen. 'hè, niet weg gaan!?' riep ik lichtelijk in paniek. Ze keek me verbaasd aan en wou haar mond open doen om wat te zeggen maar ze bedacht zich.
'Lilla sorry maar ik niet echt heel nodig plassen.' Anne trok zowat mijn arm er af.
Ik keek het meisje verontschuldigend aan en liep Anne achterna naar de wc's. 'Wacht nou op mij. Ik kom der aan.' ik begon weer te rennen.

Toen ik de wc binnen rende zag ik dat Anne net een hokje binnenliep. 'Ann. Waarom moet je nou altijd plassen?' ik hoorde haar zuchten.
'Daarom rende ik helemaal niet hier heen.' ze keek me beschaamd aan. 'je bedoeld dat je voor je lol hier naar toe bent gegaan?' ik begon boos te worden. 'nee, dat is het niet. Ik voelde me niet op mijn gemak bij doe vrouw.' ze keek me bang aan. 'je hoefde je er niet eens mee te bemoeien ik was met haar aan het praten maar moest weg omdat jij moest plassen!' het zou me niks verbazen als er nu stoom uit mijn oren zou komen. Ik begon te beven.
Ineens zag ik de angst in haar ogen. 'he-het spijt me. Ik had ook aan jou moeten denken. Ik was te druk bezig met alles uit te zoeken. Maar moet je nou eigenlijk naar de wc of hoe zit dat.?'
Dit laatste was vooral gezegd om alles wat nog van de spanning over was weg te halen.
'Ja, eigenlijk wel.' en vlug rende Anne naar een wc hokje en kon ik heel even alleen in stilte nadenken.
Ik was voor het eerst in mijn leven stil en dacht alleen maar na.
Zelfs toen we al weer thuis waren.