05 Scarlett Platt

Ik staarde naar het biologieboek. Ik kon dit in mijn slaap doen. Bij wijze van natuurlijk. Toen ik het lokaal uitliep werd ik ingehaald door een klein meisje met kort haar, gele ogen en duidelijk net zo als ik. "Hoi.", zei ze vrolijk. "Ik ben Alice." "Scarlett." "Wil je straks bij mij en mijn familie zitten?" "Familie?" Ze knikte vrolijk. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik wilde zijn gezicht zien als hij me zag. "Is goed." "Mooi, ik zit naast je bij Engels." "Wat?" Jij hebt het volgende uur engels toch? Ik ook." "Hoe weet je dat?", vroeg ik. "Leg ik je nog wel een keer uit." We waren bij het lokaal aangekomen. "Wat dacht je van nu?', zei ik terwijl ik ging zitten. Voordeel van vampiers zijn. Je kunt luisteren naar de docent en tegelijk naar Alice die zo laag sprak dat ik de enige was die het hoorde. Ze stelde me ontzettend veel vragen. De meesten probeerde ik zo kort mogelijk te beantwoorden. "Hoe ben je getransformeerd." "Door een idioot die de weduwnaar van mijn zus vermoordde." Ze glimlachte om de manier waarop ik dat antwoord formuleerde. "Gave?" "Ik kan iemands verleden zien als ik hem of haar aanraak. Jij?" "Ik kan de toekomst soort van zien, daarom wist ik ook dat we nu samen les hadden." "Dat lijkt me prettig.", lachte ik. "Kun je bij mij iets zien?", vroeg ze terwijl ze mijn hand pakte. "Heel weinig van je mensenleven.", mompelde ik. Dat was best vreemd. Bij een vampier zijn namelijk de menselijke herinneringen vaag, maar die krijg ik juist altijd sterk door. "Wat?" "Een vampier met lang blond haar, een jager en een met donker haar, hij wilt jouw beschermen. De jager komt je op het spoor, je bent zijn zanger. De ander bijt je. Maar je merkt het niet, omdat..." Nu keek Alice me nieuwsgierig aan, maar op dat moment ging de bel. "Wacht, waarom?', vroeg ze, toen ik opstond en mijn spullen pakte. "Je zat in een gesticht en kreeg schoktherapie. Het gif had hetzelfde effect." Ze keek me half verward aan. "Bedankt." "Waarvoor?" "Ik weet niks van mijn mensen leven, behalve dat James op mij jaagde. Nu weet ik waarom ik niets weet." Ze pakte mijn pols en leidde me naar de kantine. We gingen in de rij staan voor eten. "Waarom?", vroeg ik. "Dan heeft de rest niks door.", zei Alice, alsof dat overduidelijk was. Wat het ook was. Toen ik random eten had gepakt, ik keek niet eens wat, nam Alice me mee naar een tafel achterin de kantine. "Dit zijn Emmett, Rosalie, Jasper, Bella en Edward.", stelde ze de rest voor. Mijn ogen bleven bij die laatste hangen. Ik keek nu recht in de, nu gouden, geschrokken en vooral verwarde, ogen van mijn schepper.