Te worden

Er volgden vele droomloze nachten. Alles leek weer terug te gaan naar het normale, zelfs op school. Denise negeerde Falco. Melanie en Rune hingen elke avond uren aan de telefoon, als zij niet samen waren. Geschiedenis werd gewoon gegeven door aantekeningen te geven. Zoveel aantekeningen dat er geen tijd was om met de massa's huiswerk te beginnen voor de bel.
Oftewel; er kwamen geen nieuwe enge tekeningen tot leven.
Maar na een paar weken rust begon Olivier zich vreemd te voelen. Honger dorst, niets leek te helpen. Rune zei dat het de puberteit was. Dat vuur in Oliviers maag kroop omhoog, zijn keel in. Niks kon het blussen. Na vijf bekers water achter elkaar te hebben gedronken, leek de pijn alleen maar erger. Zo erg, dat zelfs zijn humeur achteruit ging. Elke dag werd hij moeilijker wakker. Want voor elke keer dat hij ontwaakte werd de dorst erger.
'Rune, ik denk dat ik weer ziek ben', mompelde Olivier toen Rune hem kwam wekken. Het licht wat door de deur kwam brandde. Hij gooide de dekens als schild terug over zijn hoofd. Het was al te laat. Het licht had zijn ogen binnen gedrongen en zijn maag wist het. Onmiddellijk begon het te knorren. Hij wou uit bed, er moest eten komen.
'Wat is er met me?', kreunde Olivier. Zijn gezicht werd bleker met elke zweetdruppel die erover rolde. Zijn groene ogen lichtten pijnlijk op.
'Ik denk, vrees, dat je nu echt volwassen wordt', zei Rune uiteindelijk.
Oliviers lichaam begon te beven. Alles wat eerst warm was werd koud. Als hij de deken dichter tegen zich aan drukte voelde het als een ijzeren staaf. Eentje die net uit het vuur was gehaald en tegen zijn borst aan brandde.
'Dit heeft niks daarmee te maken. Zeg me wat er aan de hand is!', schreeuwde Olivier uit. Zijn zicht werd vlekkerig. Zijn handen trokken krampachtig samen waardoor zij klauwen leken. Hij zou zweren de nagels aan de binnenkant van zijn huid te voelen snijden.
'Laat het stoppen', smeekte Olivier. 'Laat het stoppen!'
Rune keek hopeloos om zich heen. Er was niks wat hij kon doen. Het was vreselijk om dit aan te zien.
'Ik bel Melanie', besloot hij.
'Vervloekt ben jij met jouw Melanie. Bel de dokter!', mopperde de jongen. Elk spiertje in zijn lichaam krampte samen. Hij was moe maar het hield niet op.
'Ik beloof, ik doe alles wat ik kan', beloofde Rune voordat hij de kamer uit liep.
'Vervloekt. Rune, lafaard! Laat me niet in steek!', gromde Olivier die zowat zijn dekens uit elkaar scheurde van de pijn.
Rune rende zo snel als hij kon.
'Melanie, ik heb jouw hulp nodig. Weet jij het kruidenmengsel uit je hoofd? Ik heb het NU nodig!', schreeuwde Rune over de telefoon.
Ondertussen verscheen Denise in de deuropening. Ze moest het geschreeuw van beneden gehoord hebben, het kon niet anders.
'Olivier, gaat alles goed?' Haar grote ogen keken bezorgd de duistere kamer in. Olivier kronkelde over zijn bed. Kreten van pijn verlieten zijn mond die spastisch de kaken tegen elkaar drukte.
'Waar is Rune?', vroeg zij, alsof het erop leek dat hij ook maar antwoord kon geven. In plaats van domme vragen stellen kon zij beter proberen de pijn te stoppen. Nee hoor, zij stond daar maar te staren. Toeschouwers, het laatste wat hij kon gebruiken.
Ondertussen was Rune hard bezig in de keuken. Zijn handen pakte van alles om in het mengsel te stoppen, terwijl zijn oor aandachtig luisterde naar de bevelen aan de andere kant van de telefoon. Thijm, citroenmelisse, beetje lavendel. Klaar.
'Drink dit', gebood Rune Olivier. Hij had het net zo goed niet kunnen zeggen. Olivier was niet in staat om zijn lichaam te bewegen. Rune moest zelf het drankje bij de jongen naar binnen werken.
Nog een paar keer schoot het lichaam alle kanten op voordat het tot rust kwam. Hijgend nam Olivier de tijd om te luisteren.
'Iedere aardling krijgt dit in de puberteit. Ze willen van alles eten, niks lijkt te voldoen. Ze hebben gigantische dorst, maar water droogt ze alleen maar uit. Wat jij nodig hebt is een hart, met bloed en al. Vanavond gaan wij, jij en ik, jagen. Je hebt al te lang gewacht. Jouw lichaam heeft iets nodig. En je hebt er te lang niet naar geluisterd. Dit gaat niet vanzelf over. Zodra je dat hart hebt, zul je merken dat alles weer normaal gaat functioneren. Tot die tijd houdt dit je rustig', legde Rune uit. Hij zette het drankje naast het bed. Denise werd de kamer uit gestuurd, Olivier had rust nodig.
'En probeer wat te dichten. Je zult zien dat het helpt', raadde Rune de jongen aan.
Eenmaal op de gang was het Denises beurt om vragen te stellen. Zij wou weten wat het was.
'Waarom hebben alleen aardlingen dit? Wij zijn toch ook gewoon mensen?', zei zij boos.
'Mensen, met magie. Dit is de prijs die wij ervoor moeten betalen'