12. So you would kill someone...? For something like that...

Ik legde mijn uniform mooi opgevouwen op de nette hoop andere uniformen die in de was moesten. Ik onderdrukte een geeuw en pakte mijn zak klaar om te vertrekken.
“Veel succes,” glimlachte het meisje van de balie warm naar me. Zag ik daar een glimp van jaloezie? Mijn ogen gleden over haar schooluniform. Ze moest nog in het secundair middelbaar zitten en ze werkte nu al zolang hier, elke dag van de week? Ze had waarschijnlijk ook geld tekort.
Ik lachte een niet gemeend lachje. “Niet dat ik er naar uitkijk. Ik kon niet anders. Hij bleef maar aandringen.” Ik rolde met mijn ogen.
“Bij jou wel, ja,” trok het meisje een gezicht. “Jij bent knap.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Serieus? Ik ben vreemd, dat wel, maar knap is nog iets helemaal anders. En trouwens, waarom zou de baas jou hebben aangenomen? Hij neemt alleen maar vreemde en knappe mensen aan en aangezien jij niet vreemd bent, zal je wel knap zijn,” glimlachte ik haar bemoedigend toe. “Maar geloof me, je doet er goed aan om geen jongens rond je te hebben. Ze deugen soms echt niet.” Ik zuchtte diep, dacht aan mijn date met dat Super Junior-kind.
“Dat mag misschien wel zo zijn, maar…” begon ze. Ik begreep haar. Een tijdje had ik niets anders gewild dan een vriendje, iemand die oprecht van me zou houden of toch voor me zou zorgen op één of andere manier, maar ik was er al snel genoeg achter gekomen dat zo iemand helaas niet bestond.
“Ach, ga gewoon. Hij is echt knap.” Ze trok een gezicht. “Je hebt hem waarschijnlijk niet herkend omdat je niet Koreaans bent, maar hij is een popster. Van de Super Junior-groep – en geloof me die zijn enorm – hij noemt Yesung, bij artiestennaam natuurlijk. Als iemand zoals hem… Ah, ik zou een moord begaan voor zo iemand,” zuchtte ze dromerig.
Ik lachte kort, niet in staat mijn ongenoegen over zijn optreden weg te werken. “Wel, dat doe je beter niet. Maar goed, ik geloof dat iemand op me staat te wachten,” dwong ik mezelf met grondige tegenzin om een stap richting de deur te doen.
“Ja,” steunde het jonge meisje jaloers. “Je kunt beter gaan. Ik weet niet waarom je iets tegen hem hebt, maar ik spreek namens alle fans: Ga! Echt waar, ze zouden woedend zijn, zeker als zij in jouw voeten stonden.”
“Of gewoon blij zijn, omdat ik niet met hem sprak en hem dus niet ‘wegkaapte’ van jullie. Want dat wordt meestal direct verondersteld als een meisje met zo’n jongen samen is – zeker met niemand anders in de buurt,” sprak ik haar tegen.
“Dan zweer ik eerlijk voor je op te komen,” glimlachte het barmeisje. “Ik ben trouwens Seo Seung.”
“Seven,” antwoordde ik met een brede glimlach. Ik voelde dat het meisje me wel kon appreciëren, “maar dat wist je, geloof ik, al.”
“Ja, en nu maken dat je wegkomt!” duwde ze me richting de deur.
Ik zuchtte en volgde haar bevelen op. Met mijn ogen op de grond gericht beende ik het restaurant uit, deed ik alsof ik onze afspraak vergeten was, alsof ik hem niet zag, maar snel plantten twee voeten zich vastberaden voor me neer. Nepverbaasd keek ik op, alsof ik me nu pas realiseerde dat hij al die tijd had staan wachten.
Wat moest ik nu doen? Koud doen, vriendelijk doen? Ik wist het niet meer. Zou ik hem met mijn koude gedrag kunnen afschudden? Dat was nogal onzeker. En als ik vriendelijk zou doen, zou hij zeker vragen wat dat gedrag van vooraf betekende. Ik keek onschuldig op naar zijn bruine ogen. Het was niet zo moeilijk sinds hij niet heel veel groter was dan mij. “Oh, hallo?!”
“Je wilde ontsnappen, hè,” lachte de jongen breed. Zijn grijns nam driekwart van zijn gezicht in beslag. Ik voelde hoe mijn eigen mondhoeken ook een beetje meedraaiden richting die lach, maar riep hen al snel op om dezelfde norse streep als ervoor te vormen.
“Wat?! Ik was gewoon vergeten dat je hier was! Ik dacht niet dat je zolang zou wachten,” keek ik recht voor me uit, zodat ik niet in de verleiding kwam om zijn gedrag automatisch te spiegelen.

[[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Waarom deed je eigenlijk zo daarjuist en zelfs nu?”
“Ik was aan het werken…”
“En je wilde niet met een bekende persoon gespot worden?”
“Ik wilde gewoon weten hoe het met je ging. Het was nu eenmaal een heel vreemde manier van hoe wij elkaar ontmoet hadden, niet waar?” Hij lachte warm.
“…Ik voelde me echt als een last voor jullie.”
“Niet waar. Het was ergens zelfs leuk. Jíj was leuk, om voor de eerste keer te ontmoeten althans.”
“Ik ben blij je niet meer stomdronken in clubs te zien.” Ik hoorde geklingel van glas en zag hoe hij twee biertjes uit zijn zak haalde en me eentje aanbood. “Deze keer zorg ik er wel voor dat je niet te veel drinkt, zodat je nog thuis kunt geraken.”
“Je bent anders. Je weet dat ik ben beroemd ben en behandel me zelfs nog rotter dan voor je het wist.”
“De meeste meisjes hadden meestal ook meteen stilgevallen als ik had gezegd ‘dat je anders was en dat ik geweldig met je kon praten’. Dat wordt hier aanzien als een aanzoek voor liefde.”
???!! Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.
Zijn ogen glommen in het straatlicht, als een verdwaald hondje.
“Hoe wil je dat ik het interpreteer?”
“Het maakt met niet uit hoe je je tegenover me voelt. Liefde kan groeien, we kunnen samen…”
Ik keek op en mijn mond viel open toen ik zag wie daar stond. Alsof het niet nóg erger kon worden.