46. in het ziekenhuis

Vanuit Daan

Als Linde weg is gaan we nog een beetje gamen met z’n alle en voordat we het weten is het al 17:00 ’s avonds. “blijven jullie eten?” vraag ik aan Rein, Owen en Nils, “uhh, ja is goed” zeggen ze alle 3 en we stoppen met gamen en lopen naar de keuken. “mam, wij gaan wel even friet halen!” roep ik en dan lopen we met z’n 4en richting de friettent. Onderweg komen we wat mainiacs tegen die graag met ons op de foto willen en dat doen we met alle plezier. Als we eindelijk onze friet hebben en weer onderweg naar huis zijn word ik door mijn moeder gebeld “DAAN, jullie moeten meteen terug komen, Linde ligt in het ziekenhuis in Amsterdam” het enigste wat ik op dat moment uit kan brengen is “wat?!” maar dan dringt het tot me door. Linde ligt in het ziekenhuis, alweer ik begin te rennen en roep dat de jongens snel mee moeten komen. “waarom dat nou weer?” vraagt Rein nog, maar ik roep snel terug “vertel ik zo in de auto wel hup sneller alsjeblieft” ik voel ondertussen een traan over mijn wang lopen, maar hoop dat de rest het niet ziet. Niet veel later zitten Rein, Owen, Nils, ik en mijn moeder in de auto. “de ouders van Linde hadden gebeld en die zijn er ondertussen al bijna” zegt mijn moeder en ik voel dat de tranen weer beginnen te komen. “wat is er nou?” vraagt Rein, “Linde ligt in het ziekenhuis in Amsterdam” zeg ik met een brok in mijn keel. De jongens zijn alle 3 even stil, “woow wacht, in het ziekenhuis? Wat is er gebeurd? Waarom in Amsterdam?” vraagt Rein dan. Eigenlijk weet ik het helemaal niet, wat er was gebeurd, waarom in Amsterdam… ze zei dat ze nog wat moest doen thuis, maar ze was dus helemaal niet thuis! Ik ben zo hard aan het denken, dat ik niet door heb dat de jongens allemaal tegen me aan het praten zijn, “yoo daan, leef je nog?” hoor ik Nils dan vragen, “ja..” antwoord ik zacht terug. We rijden de parkeergarage van het ziekenhuis in en als we stil staan gaan we allemaal snel de auto uit en lopen richting de kamer van Linde. Ik kom als eerste de kamer van Linde binnen en zie de ouders van Linde al zitten, samen met William, wat doet hij nou hier? Ze ligt daar zo rustig in haar bed, gewoon alsof ze slaapt. “wat is er gebeurd?” is het eerste wat ik aan de ouders van Linde vraag. “we weten het niet.. wij werden ongeveer hetzelfde gebeld als jullie door ons werden gebeld, ze wisten alleen dat Linde in het ziekenhuis lag”. Ik zie William opkijken en dan zegt hij “nouja, ik hoorde der schreeuwen en toen ik bij haar kwam lag ze bewusteloos op de grond en er was niemand meer te bekennen en toen heb ik de ambulance gebeld” “wat deed Linde daar dan?” vraag ik en ik kijk de ouders van Linde en William aan “uhh, ja” begint William, maar dan komt de dokter binnen “Linde moet als het goed is ieder moment weer wakker worden, uit de testjes kwam namelijk niks ergs! Ze heeft alleen een paar kneuzingen”. Ik zucht opgelucht en inderdaad niet veel later word Linde wakker.

Vanuit Linde

Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Waarom kan ik me niet bewegen, of mijn ogen open doen? Allemaal vragen die op dit moment door mijn hoofd gaan. Dan komt het terug, de man, het was dezelfde man volgens mij die ook bij Daan binnen was, hij heeft me geschopt en geslagen. Ik voel dat alles al weer een beetje terug komt en niet veel later kan ik mijn ogen weer voorzichtig open doen. Als ik om me heen kijk zie ik mijn ouders, William, Daan, Rein, Owen, Nils en de moeder van Daan. “hee meisje, hoe gaat het?” vraagt mijn moeder als eerste dan “uhm, het gaat wel denk ik” zeg ik. Mijn vader staat op en zegt “we laten jullie wel even met z’n 5en, kijkend naar mij en de jongens, wij gaan wel even koffie drinken ofzo” ik knik en William vraagt nog “wil je het nu laten horen?” hij bedoelt waarschijnlijk mijn liedje en ik zeg “is goed” en ik kijk om me heen er staat een radio op de kamer dus dan kan ik hem laten horen. William geeft de cd en loopt dan met de andere volwassene de kamer uit. Als eerste komt Daan naar me toe lopen en geeft me een kus, daarna geeft de rest me nog een knuffel en gaan ze rond mijn bed zitten. “wat is er gebeurd?” vraagt Daan dan en ik slik even “h-h-het was d-die man w-weer” komt er stotterend uit. Ze kijken me verschrikt aan en meteen reageert Daan “dit kan zo toch niet, dit moet gewoon stoppen!” ik knik en voel de tranen over mijn wangen. Daan komt naast me zitten op bed en veegt de tranen van mijn wangen. Ik ga tegen hem aan liggen en zo kletsen we nog even. “wat deed je eigenlijk hier in Amsterdam?” vraagt Nils dan, “ooh ja, dat kan ik jullie laten horen! stop deze cd maar in de radio daar” zeg ik en ik wijs naar de radio. Rein staat op en stopt de cd in de radio. Het liedje begint te spelen en de jongens kijken me verbaasd aan. Als het is afgelopen zeg ik toch weer wat blijer “kijk ik heb mijn eigen liedje! Voor jullie opgenomen, om jullie te bedanken voor alles!” nog steeds staren ze me alle 4 verbaasd aan, “stop met staren, jullie maken me bang haha” zeg ik lachend en dan komen ze alle 4 terug in de realiteit. “dat is echt super super super lief schat!” zegt Daan en ik glimlach. “groepsknuffel!” zegt Owen dan blij en Rein, Nils en Owen komen ook naar me toe om me te knuffelen. Als ze alle 3 weer zitten vraagt Rein “maar wij wisten helemaal niet dat jij kon zingen?” “klopt haha, omdat ik dacht dat jullie het niet hoefde te weten! Ik zit al 2/3 jaar op zangles haha” zeg ik lachend en Daan zegt “dat vond je niet nodig om ons te vertellen?” ik schud mijn hoofd “nee haha”. De volwassene komen weer binnen lopen en het eerste wat William vraagt is “en? Wat vonden jullie er van?” “geweldig!” zeggen ze alle 4 in koor waardoor ik moet lachen “bedankt” zeg ik dan en mijn ouders en de moeder van Daan kijken ons vreemd aan. “zet hem maar weer aan Rein haha” zeg ik en Rein loopt naar de radio. “woow, hij is leuk geworden!” zegt mijn moeder en ik lach “dankje!” zeg ik. Dan komt de dokter weer binnen lopen en zegt “aah, ik zie dat het al weer een stuk beter gaat?” ik knik en de dokter vervolgt zijn verhaal “nou, je mag morgen waarschijnlijk wel weer naar huis, en dan rustig aan doen! Na het weekend zal de pijn al wel weer een heel eind over zijn dan” ik glimlach en bedank de dokter. Als de dokter weg is vraagt Daan “mag ik vanavond hier blijven?” iedereen knikt en mijn moeder zegt “is goed, dan gaan wij zo terug richting Goor en komen we jullie morgen ophalen!” iedereen vind het goed en dan lopen mijn ouders en William de kamer uit. “ik kan vanaf hier makkelijk zelf naar huis haha” zegt Nils en zegt nog even doei en loopt dan ook de kamer uit. “zou ik jullie op het station afzetten?” vraagt de moeder van Daan dan aan Rein en Owen “is goed” zeggen ze allebei en nadat we afscheid hebben genomen lopen zij ook de kamer uit. “we moeten denk ik echt naar de politie gaan hoor” zegt Daan als we weer alleen zitten “ik weet het..” zeg ik zachtjes, “maar dan moet ik eerst weer thuis zijn” zeg ik erachteraan en Daan knikt. Ik pak nog even mijn mobiel erbij en tweet “@HeyItsLinde: in het ziekenhuis, morgen weer naar huis, vanavond hier slapen met lieve @0547daan” meteen stromen mijn mentions vol, maar ik beantwoord er weinig het enigste wat ik er nog achteraan tweet is “@HeyItsLinde: het is niks erg, paar kneuzingen, jullie horen het allemaal nog wel! nu weg x”. Ik kijk naar Daan en zie dat hij op zijn mobiel mainiacs aan het beantwoorden is. Na een kwartiertje legt hij ook z’n mobiel weg en ga ik lekker tegen hem aanliggen. Ik ben zo moe dat ik al vrij snel in slaap val.