Battle 5.5

De dag van deze battle is aangekomen en alle bands verzamelen zich in de aula. Ik kijk rond, ik had gewoon slecht geslapen vannacht. Ik werd telkens wakker na telkens dezelfde droom. Verliezen.
Een rilling kruipt over mijn rug en ik tril. Ik ben zenuwachtig. Maar dat is onzin, natuurlijk ben ik wel vaker zenuwachtig geweest. Maar dit is echt zoveel erger. Ik had nooit met Harry moeten praten.
Mijn band zit zoals altijd te klooien en te genieten. Kan ze geen ongelijk geven, ten eerste hebben ze wel weer eens zin in een optreden, en weten ze zeker dat ze gaan winnen met dit lied. Ik moet zeggen, het lied is ook gewoon geniaal.
'Mag ik even jullie aandacht?' Vraagt Pure, die ondertussen op het podium is komen staan. Iedereen word stil en richt hun aandacht op Pure.
'Dankje. Zoals jullie weten zal deze battle de eerste zijn waarbij er twee bands afvallen en niet meer meedoen met de rest van de battles.'
Gepraat galmt door de aula. Iedereen wist dat er zoiets zou komen. Maar niet zo snel al. En natuurlijk wil niemand de competitie nu al verlaten. Iedereen verheugt zich op de finale. Want daar mag je meerdere liedjes zingen. Je moet een liedje aan iemand opdragen, je finale liedje en een liedje om het publiek een stuk van je leven mee te geven. Dus eigenlijk over een herinnering of hoofdregel uit je leven.
Ik zucht diep en staar naar het plafond. Niet dat die zo interessant is ofzo. Ik probeer me voor te stellen hoe mijn leven zou zijn na de battles. Als wij er nu uit zouden gaan. Het zou zeker niet voorbij zijn. Lisanne, Jake en Bobsle zouden waarschijnlijk afgestudeerd zijn. Ik zou nog een jaar naar school moeten. Ik ben nog maar tweede jaars. Hoewel dit jaar ook al bijna voorbij is. Nouja, pas na de laatste battles. En dan nog een half jaar. Maar dan nog. Dit zou een afstudeeropdracht kunnen zijn. In elk geval zouden zij dan klaar zijn. En ik niet. Zou de band dannog gewoon doorgaan? Zouden we gewoon zo close blijven als nu? Zou wel chill zijn. Ik wil muziek blijven maken met ze.
'... dus doe je best en zorg dat je er niet uitgaat vanavond.'
Zo hoor ik Pure iedereen succes wensen, waarna hij verdwijnt. Hij is de laatste tijd nogal gespannen. En ik heb Rose ook al een tijdje niet gezien. Alsof ze is gevlucht ofzo.
Prumm houdt zich de laatste tijd ook al stil. Maar anders dan Pure en Rose. Ik vertrouw Prumm niet. Ze is te veel op de achtergrond. Ik vang een glimps van haar blik op. Zoals altijd staat die streng. Maar toch is er iets anders. Iets dat ik niet vertrouw. Misschien verbeeld ik het me. Maar ik vertrouw haar gewoon niet. Nooit gedaan.
'... demi. Joehoe!' Jake knipt zijn vingers voor mijn ogen en ik schrik op. 'Huh. Wat....' Brabbel ik.
'We dachten dat we nog een paar keer konden oefenen voor vanavond. Maar ik denk dat je te diep in gedachten gezakt was.'
'Ja, sorry. We kunnen nog wel oefenen. Um. Ja. Laten we dat maar even doen.' Ik sta op en volg mijn band, doe overgins niet echt overtuigd was van mijn wakkerheid, en we lopen naar een kleine kamer met instrumenten.
'I remember when we broke up....' En zo beginnen we met oefenen. Het gaat flawless. Wat overgins super chill is. Maar alsnog ben ik zenuwachtig. Ik wil nog niet uit de wedstrijd. Ik ben er nog niet klaar mee. Niemand die dat is, waarschijnlijk. En toch moeten er gewoon twee bands weg. Niet eens eentje, maar gelijk twee. Wat nogal hard aankomt. En niemand die weg wil.
De laatste noten zijn gespeeld. Iedereen zet de instrumenten weg en we gaan relaxt zitten.
'Dus, wat gaan we in het interview allemaal zeggen?' Vraagt Lisanne. Een logische vraag. In de vakantie is er best veel gebeurd. Mijn oude band, Trafalgar Square, mijn oude school. En last but not least, David de ex.
'We zullen wel zien waar ze dingen over gaan vragen. Zowat alles dat we hebben gedaan staat op internet. Dus we vertellen ze gewoon alles.'