HvP - 1

Het was al laat. De meeste mensen sliepen, maar bij Roeland brandde er nog licht. Hij wist dat het onverstandig was om lang op te blijven, want morgen moest hij weer vroeg bij het politiebureau zijn. Het was echter onmogelijk om het boek weg te leggen. Er was niets anders te horen dan het ritselen van de bladzijden.

Roeland schrok op toen de stilte plots verbroken werd door ‘Let it be’ van de Beatles: de ringtone van zijn gsm. Vloekend legde Roeland zijn boek weg en keek wie hem zo laat nog stoorde. Het was zijn collega en vriend Xanthin. Roelands humeur werd er niet beter op toen hij bedacht dat Xanthin nachtdienst had en het dus ongetwijfeld om een of ander ernstig misdrijf ging. Daar ging zijn vrije tijd voor de komende maand…
“Ja, Xanthin”, zuchtte hij.
“Sorry dat ik je wakker bel, maar we moeten dringend weg. Ik pik je op, zorg dat je klaar staat.”
“Oké, tot zo.” Het leek Roeland niet verstandig om te vertellen dat hij nog helemaal niet geslapen had. Met tegenzin kleedde hij zich aan. Op het laatste moment stak hij nog snel het boek in zijn tas.

Niet veel later zaten ze samen in de auto.
“Wat is het deze keer?” vroeg Roeland.
“Het schijnt dat die zelfmoord van vanmiddag toch moord was.”
“Bedoel je die journalist, die zich gewurgd had met het lint van zijn eigen fototoestel?”
“Gewurgd is,” verbeterde Xanthin hem, “Hij had zich net verloofd met zijn vriendin en vlak voor zijn dood had hij al enkele voorbereidingen voor het huwelijk getroffen. Op zo’n moment pleeg je geen zelfmoord.”
“Is er al een verdachte?”
“Nee, zijn vriendin heeft een sluitend alibi en verder hebben we nog niemand.”
“Hij was toch journalist? Heeft hij onlangs iets ophefmakends gepubliceerd?”
“Dat wordt momenteel onderzocht.”
“En wat gaan wij nu doen?”
“Naar plaats delict, kijken of er niets over het hoofd is gezien.”