De 100e Hongerspelen - 157

Katniss knikte aarzelend en stond op.
“Zo snel mogelijk dan.”

“Zo willen we het horen”, knikte Gale. “Dus, vertel, hoe zit het juist ineen.”
“Laten we het meteen met Adriënne en de dokter bespreken”, zei Haymitch echter. “En Peeta, ik stuur Effie wel om hem te halen, dan moeten ze maar uitzoeken of zij of Toista het even overneemt.”
“Wie is Toista?”, vroeg Gale.
“Mentor uit elf”, zei Katniss. “En een goeie vriend van ons.”
“Maar het zijn de Hongerspelen!”, protesteerde Gale meteen. “Als zijn tributen…”
“Ze zijn te dik bevriend, Gale, en we hebben een bondgenootschap. We kunnen hem vertrouwen. Zonder Ian en Vania waren Xandrijn en Rue al dood, het is veilig.”
“Goed dan, als jullie het zeggen”, zuchtte Gale. Met z’n drieën liepen ze de kamer uit. Haymitch stuurde Effie weg, terwijl Katniss en Gale samen de dokter gingen halen.

***

“Zonder medicijnen haalt ze het niet”, zuchtte Seija, toen ze samen met Vania Naëlle verzorgde.
“Weet ik, maar we kunnen het rekken. Misschien is het dan nog op tijd…”, veel hoop had Vania ook niet, maar ze zou een onschuldige nooit zomaar laten sterven. Al hoorde Naëlle niet bij hen, alleen wie hen echt had aangevallen kon ze als vijand zien. Iedereen was slachtoffer van de Hongerspelen. En dat bracht haar weer bij Odette…
“Seija?”, vroeg Vania, terwijl ze samen een bad namen uit angst voor besmetting door Naëlle. “Waarom vertrouw je Odette? Het is een beroeps, ze is de vijand.”
“Vraag me niet hoe of waarom, maar volgens mij wil ze Rue helpen. Dat zei ze toch, de eerste nacht.” Seija vertelde Vania wat er gebeurd was.
“En daarstraks?”, vroeg Vania.
“Ze hielp ons”, zuchtte Seija. “En daarna bedreigde ze ons, zodat we haar niets aan zouden doen.”
“Maar ze heeft niemand kwaad gedaan?”, vroeg Vania aarzelend. Seija schudde haar hoofd.
“Kayla bijna, uit reflex toen Xandrijn op haar af stormde.”
“Dus je vertrouwt haar?”
“Blindelings”, zei Seija zacht. “Ik weet dat ze, nou ja, waarom Xandrijn haar niet wil. Ze is een beroeps, ze heeft iemand vermoord. Maar ik weet zeker dat wij veilig zijn.”
“Maar hij heeft wel een punt”, merkte Vania op.