De 100e Hongerspelen - 155

“Catnip?”, herhaalde Gale. Katniss reageerde niet. Gale zuchtte en liep naar haar toe. “Ik heb het tegen jou hoor”, riep hij zowat in haar oor.
“La me met rust”, bromde ze.
“Met rust laten?”, siste Gale. “Waarom zou ik dat doen?” Katniss reageerde niet. Gale gaf haar een klap. “Waarom hé?” Er brak iets in Katniss en ze begon Gale te slagen zo hard ze kon. Hij weerde alleen haar slagen af.
“Katniss!”, Haymitch kwam tussenbeiden en greep haar beet. “Wat denk je dat je aan het doen bent! Je laat verdomme iedereen stikken!”
“Is dat wat je wilt?”, pikte Gale daar op in, vastbesloten haar wakker te krijgen, al was dat op de pijnlijke manier. “Je hebt je moeder altijd verweten dat ze instortte na wat er met je vader gebeurde. Dat jij voor je zusje moest zorgen. En nu doe je verdomme net hetzelfde. Denk je nu werkelijk dat je daar iemand een plezier mee doet? Het is nu al de derde keer, eerst toen twaalf verwoest werd, dan toen Prim stierf. En nu, alleen omdat een paar mensen die je dierbaar zijn nog te redden zijn? Denk je soms dat Prim trots op je is, nu? Of je kinderen, alsof Ian het niet even zwaar heeft. Hij zit in de arena, vrienden sterven voor zijn neus! En jij zit hier te niksen terwijl je zijn mentor bent, je laat je bloedeigen zoon in de steek? En de opstand waar hij ook in verwikkeld is kan je waarschijnlijk ook niets meer schelen nu!” Gale zweeg. Katniss staarde hem stomverbaasd aan en barstte toen ik tranen uit.

***

“Mama, kijk, tante Seija en oom Xandrijn zijn niet dood!”, Rue kwam aangelopen.
“Ik weet het lieverd, goed hé”, glimlachte Vania. Seija knielde en omhelsde het meisje. Rue keek naar de anderen.
“Zou je Ian en Kayla ook niet even verwelkomen?”, deed Seija streng.
“Dag oom Ian”, zei Rue. “Mama houdt veel van jou. Ze miste je.”
“Dat weet ik, meisje”, lachte Ian. Hij omhelsde Rue kort en sloeg dan zijn armen om Vania heen.