De 100e Hongerspelen - 153

“Ik vertrouw je niet”, merkte nu ook Ian op. “Het is me een compleet raadsel waarom Seija dat wel doet.”

“De kaart”, zei Seija zacht. “Dankzij de kaart zijn we allemaal samen, het had anders veel langer geduurd. We zouden minder sterk zijn uiteindelijk ook, het niet allemaal zover gebracht hebben alleen. We zouden niet redelijk gerust in de grotten zitten nu. We zouden de aanval van de beroeps niet hebben kunnen voorspellen.”
“En dan, wat heeft die kaart met haar te maken?”
“Odette heeft me de kaart gegeven, de eerste avond. En extra eten, drinken en de energiepillen. Zonder die spullen had ik nooit de eerste van jullie bereikt, laat staan…” Seija keek de anderen aan.
“Ze probeert ons gewoon te misleiden!”, riep Xandrijn, wanhopig zoekend naar een andere verklaring. “Waarschijnlijk… waarschijnlijk is die meid uit twee niet dood! En dan nemen we die Odette nu mee en dan komt die uit twee ook en dan slachten ze ons af als we het niet verwachten en…”
“Ik begrijp je wantrouwen, maar er waren heus vier kanonschoten”, fluisterde Odette. De anderen keken elkaar aan. Geen van hen had geteld.
“Xandrijn heeft wel een punt, het kan onderdeel zijn van een groter plan”, vond Kayla. “Waarom is ze anders niet eerder gekomen?”
“Om de beroeps bij ons weg te houden, zij hadden ook zo’n kaart”, zei Seija. “Ik vertrouw haar, ze had ons allemaal al lang kunnen vermoorden.”
“Ik vertrouw haar voor geen haar”, gromde Xandrijn.
“Kayla, had jij geen touw bij?”, vroeg Ian. “We binden haar vast en nemen haar mee, dan kunnen we het rustig bespreken.”
“Ze heeft vast nog een mes ergens, ze zal kunnen ontsnappen!” Xandrijn weigerde haar ook maar het minste respijt te geven.
“Dan fouilleren we haar eerst”, vond Ian.
“Is dat nu echt nodig?”, zuchtte Seija.
“Jou vertrouwen we, Seija, maar we kunnen niet alleen op jouw oordeel afgaan”, zei Kayla.
“Goed dan. Odette, geef me je rugzak.” Met tegenzin deed Odette de rugzak af en liet toe dat Kayla haar fouilleerde en nadien ook vastbond.