De 100e Hongerspelen - 150

Odette haalde diep adem. Ze wist dat ze de anderen zo zou kunnen neerschieten, zelfs als ze zelf geraakt werd zou ze nog minstens twee mensen kunnen doden. Tenzij het natuurlijk een pijl recht in haar hals zou zijn, en die kans was reëel. Maar de schutter wilde haar niet doden, besefte ze. Hij was geen moordenaar als hij geen goede reden had.
Odette draaide zich lichtjes en richtte haar katapult nu op Kayla, die het dichtst bij Seija stond.
“Waag het niet”, waarschuwde Seija. Xandrijn maakte aanstalten om Odette aan te vallen, maar Ian sprong uit de boom en hield hem tegen. “Hier blijven, ze is te gevaarlijk.”
“Niet slim, je hebt je wapens achtergelaten”, merkte Odette droog op. “Val me niet aan of ik vermoord nog minstens twee van jullie.” Xandrijn liep meteen vooruit. Ian had bijna al zijn kracht nodig om hem tegen te houden.
“Ik vermoord haar!”, schreeuwde Xandrijn. Odette voorkwam net op tijd dat haar dodelijke pijl vertrok, ze had instinctief willen lossen. Als hier niet snel iets gebeurde kon het zwaar uit de hand lopen. Ze zag de doodsangst op Kayla’s gezicht.

***

Snow stormde de tv-studio in, nog voor de camera’s waren gestopt met draaien. Hij greep Peli bij haar arm.
“Hoe durf je?”, schreeuwde hij. “Hoe durf je de rebellen te steunen?” Peli keek hem doodsbang aan. Kalm blijven, probeerde ze zichzelf voor te houden, zeg wat je hebt afgesproken. Maar de angst bleef.
“Ik, ik steun hen helemaal niet”, stootte ze uit. “Ze dwingen me!”
“Oh ja, dwingen ze je?”, spotte Snow. “Houden ze soms wapens op je gericht dan? Ik zie helemaal niets!”
“Ze, ze hebben mijn dochter”, Peli was zowat in tranen. “Alstublieft, u moet begrijpen… Cille kan niet voor zichzelf zorgen, ze gaat kapot, ze…”
“Oh, maar dat is geen probleem hoor”, Snow grijnsde vals. “Dan neem ik je gewoon gevangen, dan kunnen ze jou immers niets verwijten.”
“Nee! Alstublieft, Cille wordt gek als ze me te lang niet ziet! En, en, en ik ben de enige die voor uw dochter mag zorgen!” Snow vloekte binnensmonds.
“Hoezo?”
“Ik, ik, ze lieten eerst avoxen bij haar, maar, nou ja, die schijnen iets verkeerd te hebben gedaan en, en nu mag alleen ik het nog doen, omdat, omdat ze weten dat ik niets, niets verkeerd doe. Want dan, Cille, …”