~019~

Zo ging het de ganse namiddag voort. Een uurtje studeren, een kwartiertje pauze. De volgende pauze moest iets rustiger zijn voor Thomas dus pakte ik 2joepies en sloeg de pagina’s open op de kruiswoordraadsels.

“Om het snelst de hele puzzel invullen?” vroeg ik wanneer ik hem een potlood toereikte.
“Mij goed” zei hij en begon direct.
“Hyee, dat is niet eerlijk” wilde ik nog roepen maar begon ook direct. Het ging gelijk op de eerste minuten tot als we beide sloot vielen. Mijn computer kwam in het vizier en ik spurtte er naar toe.
“En dat is dan wel eerlijk?”
“Ik heb niks gezegd over computers dus” knipoogde ik.

Terwijl Thomas zijn hoofd brak over de dingen die hij niet wist, vulde ik vlotjes mijn lege vakken in. “Klaar!” riep ik en stond triomfantelijk met mijn ingevulde puzzel te zwaaien. Ik moest lachen wanneer Thomas zich realiseerde dat hij weer verloren had van mij. Het was een soort spelletje geworden precies. “Phuh” zei hij en smeet zijn potlood en joepie weg.

Een uurtje later was het weer tijd voor een pauze. Tijdens het studeren begon ik meer en meer te lonken naar de pauze. Deze keer was het weer iets sportief, just dance. Normaal gezien ging dit geen moeilijke opdracht voor mij zijn omdat ik de dansen bijna allemaal uit mijn hoofd kon. Ik was aangenaam verrast om Thomas zijn danstalent. Nog nooit had ik een jongen zo goed zien dansen. Maar uiteindelijk was ik toch nog de winnaar, weliswaar met niet zo’n grote voorsprong.

“Hanne-meid, je mama en ik zijn weg naar het diner!” riep mijn vader. De tijd was voorbijgevlogen. Buiten was het ondertussen al donker en ik had dat ineens niet gemerkt.

“Heb je honger?”
“Ik kan wel voedsel gebruiken ja” lachte Thomas wanneer hij zijn balpen neerlegde en over zijn buik wreef.

Ik kreeg flashbacks van de eerste keer dat we afgesproken hadden toen ik de pizza’s bovenhaalde. Alles deed me precies denken aan hem of de momenten met hem. Volgens mij dacht Thomas er direct ook aan als hij me zag afkomen met de pizza’s. Je kon het zo van zijn gezicht aflezen, die lach.

“Wil jij de Margaretha of de Funghi?” vroeg ik hem.
“Maak mij niet uit, kies jij maar”
“Argh, je weet dat ik moeilijk kan kiezen”
“Oke oke, voor mij dan maar uhm de Funghi”

Ik duwde de pizza’s in de oven en we gingen terug naar boven. Ik had de kookwekker meegenomen zodanig dat ik wist wanneer de pizza’s klaar.

“Zal ik je opvragen?” vroeg ik. Mijn planning was toch gedaan.
“Mij goed” stemde Thomas toe. Ik probeerde het hem moeilijk te maken maar hij had het verdomd goed geleerd.
“Nu is het mijn toer om jou te ondervragen” grijnsde Thomas.
“Trriiiinnnggg!” klonk er.
“Bedankt kookwekker.” dacht ik in mijzelf. Ik haatte het als iemand me opvroeg.

Ik haalde de pizza’s uit de oven en we begonnen te eten.

“Hanne?”
“Hmhmhmh” zei ik met mijn mond vol.
“Ik vind je niet leuk maar…”

Ik verslikte in mijn stuk pizza. Hoe kon dat nu gebeuren na al dat we gedaan hadden vandaag? Ik had me nog nooit zo geamuseerd tijdens het studeren en de studiepauzes

“Ik bedoelde het zo niet, kun je me in het vervolg laten uitspreken?” lachte hij terwijl op mijn rug klopte.
Uit mijn ogen liepen een paar tranen en waarschijnlijk zag ik rood. “Hoe dan wel?” proeste ik tussen mijn hoestbuien door.
“Wel” ,begon hij en pakte mijn hand vast, “Volgens mij is er geen meisje die zo leuk is als jou en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik je niet kwijt wil.”
Ik lachte is naar hem, kuchte weer en wreef in mijn ogen.
“Wacht, ik ben nog niet klaar. Ik moet je nog iets bekennen…”