017 - Harry Edward Styles

Wat? Nee nee nee, dat kon niet waar zijn. Haar auditie was op zaterdag. De dag dat ik naar Londen vertrok.
'Je maakt een grapje toch?' Zei ik een beetje lacherig. 'Zie je me lachen?' Ik keek haar aan en realiseerde me dat ze toch echt geen grapje maakte. 'M-maar.. Hoe kon ik denken dat het zaterdag was dan?' 'Weet ik veel! Maar het was vrijdag. En jij was er niet' 'ik dacht dat het zaterdag was..' 'Ja nou misschien had je het me nog even na moeten vragen' 'maar jij kon het me ook vertellen? Je hebt het er die week ervoor geen 1 keer over gehad' 'omdat ik zenuwachtig was! Je weet dat als ik zenuwachtig ben, ik zo weinig mogelijk over datgene praat. En ik dacht dat je het wist. Dat ik je er niet op hoefde te wijzen' ik zag tranen vormen in haar ogen. Een onaangenaam schuldgevoel bekroop me. Hoe kon ik zo dom zijn? Ik had moeten weten dat het vrijdag was. Waarschijnlijk zat ik met mijn domme hoofd verdronken in haar ogen of hopeloos naar haar aan het staren toen ze me had verteld wanneer het was. Iets waar ik mezelf toen die tijd steeds meer op betrapte.. Iets wat dom was, want ze was mijn beste vriendin. Ik kon geen gevoelens voor haar hebben, want ze zag mij gewoon als vriend. Die gevoelens had ik dan ook ergens verweg gestopt toen ik mezelf erop betrapte.
'Het spijt me Mia. Echt waar. Ik had het moeten weten' 'ja je had het inderdaad moeten weten. De enige reden dat ik meedeed was omdat ik wist, nee dacht, dat jij erbij zou zijn. Ik durfde alleen omdat ik dacht dat jij erbij was. Ik wilde je trots maken. Ik durfde het eigenlijk helemaal niet, maar ik deed het zodat jij mee zou doen aan X-Factor, zodat jij beroemd kon worden. Ik deed het voor jou' ik zuchtte en staarde naar mijn voeten. Ze had het voor mij gedaan en ik was er niet eens bij..bij elke zin, nee elk woord dat ze zei, begon ik me schuldiger en schuldiger te voelen. Hoe kon dit ooit gebeurd zijn?
'Ik weet het, maar je moet weten dat ik er echt van baalde dat ik niet mee kon, ik heb je plat gesmst'
'Ja nog zoiets, je hebt me gesmst en gebeld, maar je bent nooit langsgekomen om te vragen wat er aan de hand was. Je kwam niet langs om het op te lossen. Je stopte gewoon met smsen en bellen en het leek of je er niet eens om gaf dat ik je negeerde'
'Ik dacht dat je me niet meer wilde zien..ik dacht dat het beter was als ik niet meer belde. Ik dacht dat je van me af wilde'
'Van je af wilde? Harry, ik wilde nooit van je af, ik was boos en gekwetst. En ik dacht dat je wel langs zou komen uiteindelijk om het recht te zetten, om erover te praten. Maar ik had het fout..' Ze wilde niet van me af?
'Maar ik ben een paar keer thuis geweest. Ik heb naar je gevraagd, maar elke keer als ik het over je had, veranderde iedereen ineens het onderwerp alsof ze niet wilden dat ik met je sprak of het over je had'
Ze keek naar beneden.
'Iedereen wist hoe erg ik ermee zat Harry. Hoe gebroken ik was. Ik denk dat ze me wilden beschermen. Ik heb dagen in mijn kamer gezeten zonder er uit te komen. Hopend dat je langs zou komen. Ik denk dat ze het gewoon niet nog een keer mee wilden maken dat ik dagenlang mijn kamer niet uit zou komen'
Damn, net toen ik dacht dat dat schuldgevoel niet erger kon worden, werd het dat toch.
'Laat me het goedmaken met je. Alsjeblieft. Vergeef me. Het spijt me echt heel erg. Ik zal er alles aan doen om te bewijzen hoe erg het me spijt. Ik mis je.... Ik mis ons'
Ze keek me twijfelend aan.