Hoofdstuk 15

Jason's POV

Ik werd wakker op een koude grond. De dekens hadden wel geholpen om ons warm te houden, maar de kou vanuit de grond drong toch diep in ons door. Mijn benen voelden stijf aan, ik had de hele nacht nogal ongemakkelijk tegen de boom aangezeten, om het voor Lea zo fijn mogelijk te maken. Ze sliep nog steeds. Ik wilde haar niet wakker maken, dus bleef zitten zoals ik zat. Ik overdacht nog een keer wat Lea me gisteren verteld had. Het was een erg heftig verhaal en ik snap haar reactie totaal. Ook kan ik haar reactie nu ook volkomen begrijpen van toen we nog in onze 'cel' zaten. De reactie toen de mannen haar aan hadden geraakt, maar ook toen ze een van de mannen een paar dagen geleden had geslagen met de koevoet. En natuurlijk de angst wat er met ons toen zou gaan gebeuren, of we daar ooit wel weg zouden komen. Diep in gedachten verzonken merkte ik niet eens dat Lea al wakker geworden was en me aanstaarde. Pas toen ik haar zachtjes hoorde lachen had ik het door. En toen kreeg ik een goed idee. We waren al aangesterkt doordat we gisteren goed hadden kunnen eten en we ook nog best wel wat uurtjes hadden kunnen slapen. Ik had nog geld over en dit was waarschijnlijk wel genoeg om naar mijn appartementje te komen met de trein. Mijn gezicht klaarde helemaal op van het idee om hier weg te kunnen, hierdoor keek Lea me met een vragende blik aan.
"Wat vind je ervan als we naar mijn appartement zouden gaan?"Vroeg ik. Lea knikte "Maar hoe komen we daar dan?" Vroeg ze. Lea wist nog niet dat ik op rare wijze dat geld had 'gekregen' en ik had nog geen tijd gehad om het uit te leggen. "Ik heb geld" zei ik "En ik leg je wel uit hoe ik er aan kom als we eindelijk in mijn warme appartement zijn en ik schone kleren aan kan!" Lea keek niet zo blij als dat ik gehoopt had. "Ik beloof het je dat ik het vertel." Zei ik. "Heb je het gejat?" Vroeg ze. "Natuurlijk niet!" Zei ik terwijl ik haar een kus op haar voorhoofd gaf. "Kom je?" Ze knikte. We pakten de spullen bij elkaar en liepen toen het bos uit, opzoek naar een treinstation. Daar aangekomen kochten we kaartjes, het was net niet genoeg voor 2 personen. We zouden een station eerder uit moeten stappen en de rest dan moeten lopen.
We zaten alleen in een coupé, daar was ik eigenlijk wel blij mee. Ik had geen zin om een bekende tegen te komen of dat mensen ons raar aankeken omdat we er natuurlijk niet uitzagen zo. We waren bijna aangekomen op het station waar we eigenlijk uit zouden stappen. Onderweg waren we geen enkele conducteur tegen gekomen. En ik had geen zin om nog een half uur te moeten lopen. Dus ik bleef zitten en gokte erop dat we niet gecontroleerd werden. Lea wilde opstaan om uit te stappen, maar ik hield haar tegen. "We zijn er nog niet, dit is eentje te vroeg." Zei ik. "O" kwam er uit Lea's mond en ze ging weer zitten. Ze was waarschijnlijk ook erg moe en had het dus niet door. We kwamen aan bij het volgende station en we stapten uit. Ik keek nog een keer achterom de trein in en zag daar net een conducteur staan. Nietsvermoedend knipte hij de kaartjes van andere passagiers. Wij waren er maar net op het nippertje vanaf gekomen. En nu konden we eindelijk op weg naar huis!