Geheimen

'Rune, wat kan er gebeuren als je iemand droom in gaat?', vroeg Denise tijdens het avondeten.
Olivier keek gespannen naar Rune. Rune nam de tijd om rustig antwoord te geven.
'Hangt ervan af. Wat heb je erin gedaan?'
Verlegen keek het meisje naar beneden. In haar wang trok een kleine kuil. Voorzichtig keek ze terug naar Rune.
'Stel, dat je er iets in verandert', fluisterde Denise, bang dat alles in één keer voor een onaangename sfeer zou zorgen. Dat Rune boos werd. Want eigenlijk mocht het niet.
'Nou dan verandert de droom'
'En als ze je dan zien als jij die droom aanpast?'
'Hangt ervan af of je herkent wordt'
'Als je herkent wordt?', vroeg Denise die nerveus van haar glas nipte.
'Dan kunnen er vaak twee dingen gebeuren. Of ze vergeten je, behalve dan dat ze nog wel eens kunnen zeggen dat jij hen bekend voor komt. Soms worden zij verliefd. Alhoewel het bij de helft van de gevallen enkel is dat zij denken verliefd te zijn maar het niet zijn'
'Oh, oké'
'Ben jij soms in iemand droom geweest?', vroeg Olivier. Zijn armen ondersteunden zijn dichterbij komende hoofd.Hij wou wel eens weten hoe het zat met al die vreemde tekeningen. 'Wou je heel graag weer geschiedenis?', grapte hij.
Rune gebaarde dat het zo wel genoeg was.
'Nee', loog Denise.
'Puur hypothetisch dus', luidden Oliviers sarcastische gedachten. Hij nam het haar niet kwalijk. Denise was altijd gesloten geweest. De problemen die zij had kon ze uiteindelijk zelf oplossen. Daardoor veroorzaakte ze liever geen paniek. Maar hij wilde het gewoon weten.
'Luister, als je ergens mee zit, dan kun je dat altijd vertellen', wilde Rune laten weten.
'Waarom denk je dat? Ik red me prima zelf', kaatste Denise terug, bang dat hij misschien iets zou ontdekken.
'Met Melanie, je leek een beetje overstuur', legde Rune uit.
Denise ontspande. Hij wou dus zich met haar zaken bemoeien. 'Oh. Ik houd gewoon niet van vreemdelingen in huis'
Midden in een stilte ging de telefoon over. Nog voor Rune was opgestaan, had Denise hem al opgenomen.
'Hallo, met Denise Vosheuvel'
'Melanie hier. Eh... is Rune daar?', zei haar krakende stem.
'Jup', met een sprong overhandigde zij de telefoon aan Rune.
'Rune, mag ik trouwens van tafel? Ik heb alles al op', vroeg Denise.
'Is goed', mompelde Rune. Niet veel later was al zijn aandacht voor Melanie en haar alleen. Olivier volgde Denise van tafel.
Halverwege de trap hield hij haar tegen.
'Hoe wist je van die geschiedenisdocent?', vroeg Olivier. Met zijn ogen probeerde hij recht in haar hoofd te kijken. Dat werkte niet echt. Er kwam niet eens een antwoord over haar lippen. Denise zuchtte alleen maar. Volgens haar wist zij nergens van. Die tekeningen waren eigenlijk zomaar dingen die zij zag. Als hij toevallig er een had gezien met de docent. Dan was het gewoon toeval. Zij kon ook niet weten dat die man opeens les ging geven aan haar klas.
'Dus je hebt in niemands dromen dingen aangepast?'
Denise duwde Olivier opzij. 'Jij hebt in mijn tekeningen rondgeneusd. Dat zijn ook jouw zaken niet. Als jij mij nu laat gaan vergeef ik je misschien daarvoor'
Uiteindelijk gaf Olivier het op. Met een vaart racete Denise naar haar zolderkamer.
Daar zag ze de schrik van haar leven. Haar kamer was een grote puinhoop. Bladeren lagen overal, potloden rolden over de vloer.
Even snel als ze omhoog was gegaan, ging zij weer naar beneden. Haar vuist bonsde woedend op Oliviers kamerdeur.
'Olivier doe open', riep zij. 'Wat heeft dit alles te betekenen'
Olivier opende zijn deur en legde uit dat de bladeren zelf zo zijn gaan liggen. Zij had het raam waarschijnlijk open laten staan.
Dat laatste ontkende Denise ten stelligste.
Vermoeid begaf zij zich terug naar haar vertrek. Er zat niks anders op dan alles met de hand op te ruimen. Het duurde uren voordat alles weer op de juiste plek lag. Uitgeput liet zij zich op het bed vallen. De boekentas vol huiswerk kwam morgen wel.