Chapter 17

Alison liep voor mij om de weg te wijzen,
Waarschijnlijk wilde ze ergens heen,
Maar ik vertrouwde haar niet,
Hoe kon ze al die mensen kennen?
Ze zei zelf dat ze een outcast was!
Ik stap wat sneller door waarna ik naast dr stop,
'Waar gaan we heen?'
Ze kijkt mij even aan en glimlacht alleen,
Wat was ze van plan?!
Als we op een open vlakte komen kijk ik even om mij heen,
Was dit een val?
Wisten de andere van het stuk van het wapen dat we gevonden hadden?!
Mijn gedachtes vlogen heen en weer,
Waarom waren we hier?
Was ze nauw wel of geen outcast?!
Wat was hier aan de hand?!
Waarom lieten die mensen ons gaan?!
Wie is haar baas?!
Als ze gaat liggen kijk ik dr even aan,
Er klopte hier zekers iets niet,
Ik glimlach even naar haar maar laat mijn scanner over de omgeving gaan,
Verschillende levensvormen werden opgepikt,
Allemaal... MENS!!
Het was inderdaad een val!
Ik grijp mijn zwaard maar voor ik ook maar enige acties kon nemen werd ik al neer geschoten door een Paralyzershot,
Ik val op de grond terwijl mijn lichaam zichzelf niet voort wilt bewegen,
Ik kijk Alison even aan terwijl ze lachend op mij afloopt,
"Jammer genoeg is dit jouw einde Cyborgboy, het zwaard word van de mensen en daar mee word deze oorlog beëindigt!"
Dus dat was wat ze val plan was...
Elke Cyborg te vermoorden zodat de mensen het spel konden winnen...
Ik kon dit niet laten gebeuren...
Ik kon zelf ook niet dood gaan!
Ik had... Ik had een zusje om voor te zorgen!!!
Mijn lichaam begint rood te gloeien, erger dan normaal,
Het teken verschijnt in mijn ogen waarna mijn Armor zelfs begint te gloeien,
Alle kracht die ik voelde, alle kracht... Allemaal zodat ik haar terug kon zien!
De Paralyzershot werkt opeens uit waarna ik grijns,
'Dit is jouw einde Alison, ter samen met jouw mensen!!'
Mijn stem vulde zich met woede, terwijl de mensen juist meer trilde met angst,
Ik activeerde al mijn modificaties, alles begon te gloeien alsof de kracht erin vermenigvuldig werd,
Ik grijns even duivels en grijp mijn zwaard vast,
Ik activeer mijn Sprint waarna ik op de groep mensen sprint,
Ik merk hoe de kogels op mijn lichaam afkaatsten, mijn Armor had meer kracht dan hun wapens!
Ik grijns wanneer ik de eerste persoon door midden snijd,
De mensen zetten het op een sprintje, allemaal, op een na...
Alison!!
Ik grijns even, Alison was bereid om te vechten!
Ik houd mijn zwaard stevig vast waarna ik op dr af sprint,
Als ik mijn zwaard richting haar sla blokkeert ze hem,
Wat was dit?!
Ik kijk dr aan waarna ik het teken in haar ogen zie,
Vandaar dat ze zo lenig was,
Ze had een teken van Agility,
Door dat ze die had kon ze zo lenig zijn als ze wilde en zo snel als ze maar wilde zijn.
Ik grijns even, dit gevecht kon leuk worden, maar ik had kracht, zij alleen snelheid,
Maar voor ik het wist blaast ze een kus naar mij en verdwijnt,
Wilde ze niet vechten dan?!
Of... Wilde ze laten zien dat ik niet de enige was met zo'n teken?...
Ik zucht even waarna mijn lichaam in elkaar zakt,
Het had te veel energie gebruikt, vooral vanwege het feit dat het teken alles verbeterde...
Ik sluit mijn ogen even,
Mijn zusje... Mijn lieve zusje Claire...
Ze was nu helemaal alleen met die adoptieouders...
Wat moesten ze wel niet denken?
En hoe zouden ze haar wel niet behandelen?!
Ik zucht even waarna ik denk aan hoe we in adoptie kwamen...

Het was een gewone zonnige dag, Claire, mijn ouders en ik gingen op een uitje naar het pretpark,
Het was gezellig en we hadden gelachen en genoten,
Maar op de terug weg sloeg het noodlot toe...
Vader had eventjes niet opgelet en voor we het wisten zat de auto onder een truck,
Ik had mijzelf over mijn zusje heen gegooid en voor ik het wist, werd alles zwart voor mijn ogen...
Ik werd wakker in het ziekenhuis, waar ik blijkbaar twee weken in coma had gelegen,
Het eerste wat ik voelde was een hand, niet zomaar een hand maar die van mijn zusje!
Het enige wat ze had was een paar schaafwonden, meer niet.
Ik daar in tegen... zat onder de wonden en schrammen...
Maar dat was het waard, ik had haar leven beschermt zoals een broer hoort te doen.
Ik wreef met mijn hand door haar haren waardoor ze wakker werd,
Het eerste wat ze deed... was huilen...
Ze vertelde wat er met onze ouders was gebeurt en dat we nu alleen nog met ze tweeën waren,
Blijkbaar hadden onze ouders de operatie niet overleefd...
Van het ene moment kwam het ander,
Een paar dagen later kwam een man binnen lopen die vertelde dat hij nieuwe ouders voor ons had,
Die goed voor ons zouden zorgen en die ons zouden opvoeden.
Natuurlijk was ik blij, Claire had een huis waar ze rustig in kon opgroeien,
Maar toen begon de echte hel pas...
Onze adoptieouders lieten ons alles doen, het hele huishouden...
Het enige wat ze wilde waren kinderen zodat ze zelf niets hoefde te doen,
Liefhebbend waren ze niet...
Toen begon het pas echt... Ik werd in elkaar geslagen door onze adoptievader,
Dat alleen omdat hij mijn zusje... Hij... Hij...
Hij wilde haar misbruiken...
Ik greep in en daardoor werd ik de gene die in elkaar geslagen werd...
Elke dag weer, kreeg ik wel een pak slaag met zijn riem...
Toen begon de verslaving aan spellen...
Vooral spelletjes waar ik mijzelf in kon verstoppen...

Maar nu? Nu moest ik eruit komen!!
Ik moest Claire redden van hem!
En ervoor zorgen dat hij zijn verdiende loon kreeg!!
Maar ik kon nergens heen...
Ik kon er niet uit komen...
En bovenal... Kan ik Claire nu niet beschermen...