Reason 001.

Audrey Violet Marshall

Een verdwaalde traan gleed langzaam over mijn wang. Zo snel als ik kon veegde ik hem weg en keek ik naar buiten. Ik deed mijn capuchon op ook al zat ik in de trein, ik wou niet dat iemand mij herkende of me gewoon aankeek.. Ik wouw eventjes alleen zijn. Met mijn hoofd leunde ik tegen het koude raam aan terwijl ik naar buiten keek.Verschillende huisjes vlogen voorbij. Na een tijdje zag je steeds meer huizen op 1 plek, ik kwam dichter bij het centrum. Ik haalde even diep adem en sloot even mijn ogen. Er spookte de hele tijd een stukje tekst rond in mijn gedachten , een stukje tekst die verdomme de waarheid sprak voor mij

Er is teveel gebeurd de afgelopen tijd, dat is dan ook één van de redenen dat ik weg loop. Ik wil het achter me laten, ik wil alles Vergeven & Vergeten maar het is verdomme zo moeilijk. Elke dag met een 'fake-smile' rond lopen zodat anderen geen vragen gaan stellen, elke dag doen alsof om er voor te zorgen dat hun zich geen zorgen zouden gaan maken, Elke dag weer. Ik kan het gewoon niet meer, ik moest weg van de mensen die ik lief heb, om mezelf te zijn. Oja, ik weet zeker dat er momenten zullen komen dat ik spijt zal krijgen van die keuze, maar het is beter zo. Hun niet meer in mijn leven, en ik niet meer in die van hun. Kon ik het verleden maar uitwissen met een gum, kon ik alle woorden die niet gezegd had mogen worden maar terug nemen, kon ik het allemaal maar ongedaan maken. Kon dat maar... Maar dat kan niet, jammer genoeg niet. Ze moeten blij zijn dat ik weg ben gegaan, het is ook voor hun een kans om mij te vergeten. En om zelf ook weer opnieuw te beginnen, zonder mij. Ze kunnen het wel, de eerste weken worden moeilijk maar het gaat ze lukken.. Hoe het met mij zal gaan? I Don't Know, het enige wat ik weet, is dat ik moet leren Vergeven & Vergeten en laat dat hier in Londen nou een goede plek zijn om opnieuw te beginnen..