OO5

Ik schrik op van een geluid en mijn hart slaat gelijk een stuk sneller, maar het blijkt gewoon de lift te zijn die weer open gaat. Als ik erin kijk, schichtig, zie ik dat die leeg is. Moeizaam slik ik een keer en ik loop de lift dan in. Mijn benen en handen trillen. Ik heb oog in oog gestaan met mijn grootste angst. Weer komt er langzaam een geluid op van bewegende pootjes. Snel druk ik op het knopje begane grond, waarna de lift eindelijk dicht gaat en ik mezelf kan gaan afvragen wat er gebeurd is.

Er daalt een stilte neer tussen Livia en mij. Mijn mond hangt een klein stukje open en ze kijkt me vragend aan.
'Waarom kijk je zo?' vraagt ze dan maar, als ik nog steeds niets zeg.
Gauw schud ik mijn hoofd om mijn gedachten bij elkaar te krijgen.
'Je meende het toen je zei dat het je bekend voor kwam,' zeg ik tegen haar.
Mijn blik is peilend, alsof ik het nog steeds niet helemaal kan geloven, maar wat Livia beschreven heeft, kan niet anders dan de dertiende verdieping zijn. Ik ben er zelf geweest, dus ik weet hoe het er is. Hoewel haar ervaring toch zeker anders is dan die van mij, maar de omgeving, verdwijnende lift, enge dingen, groenige mist. Allemaal hetzelfde.
'Ja, dat zei ik ook al,' zegt ze dan lachend.
Ze vindt het helemaal niet erg, dat ik haar in eerste instantie in twijfel trok, maar het is gewoon zo raar. Wat ons beiden is overkomen, hoort onmogelijk te zijn, dat ís ook onmogelijk. Dus toch niet...
'Hoe denk jij dat het gekomen is?' vraag ik dan aan haar en bijt even op mijn lip.
Ze kijkt nadenkend voor zich uit, maar haalt uiteindelijk haar schouders op. Ik kan het haar niet eens kwalijk nemen, aangezien ik zelf het antwoord er ook niet op weet.
'Het is fijn, dat iemand het ook heeft meegemaakt,' zegt ze dan, 'maar het maakt het ook werkelijkheid. Of reëler.'
Met een klein knikje bevestig ik wat ze zegt. Daar heeft ze wel gelijk in. Hoewel ik het nog steeds niet kan bevatten.
'Nog steeds blijf ik erbij dat het een grap is,' mompel ik dan, een beetje koppig.
Als het een grap is, dan is het wel een hele zieke grap.
'Het is geen grap, dat is gewoon onmogelijk,' zegt Livia.
'O ja? Dus je wilt zeggen dat het wel mogelijk is dat er ineens willekeurig een verdieping tussen zit waar de lift eindigt, terwijl je daar niet kan komen met de trap? Natuurlijk, dat klinkt wel heel mogelijk.'
Mijn stem druipt van het sarcasme, want in mijn ogen komt Livia nu een beetje als naïef over.
'Misschien hebben we dit ons wel gewoon verbeeld, dat is het. We hebben beiden een lange reis achter de rug, niets meer dan dat. Mijn moeder had gelijk,' zeg ik dan, ik heb mijn besluit genomen.
Dan sta ik gelijk op.
'Ik ga terug naar mijn kamer,' deel ik mee. 'Ik zie je misschien wel weer, of niet.'
Zonder nog op antwoord te wachten, loop ik weg. Richting de trap, want ondanks dat ik het als een grap afschrijf, neem ik voor geen goud meer die lift. Tenzij er misschien andere mensen ook met de lift zouden gaan, maar ik zie dat er niemand voor staat te wachten. Achtentwintig trappen omhoog... twee voor elke verdieping. Een diepe zucht verlaat mijn mond, maar ik begin wel met lopen. Op deze manier kan ik ook nog iets aan mijn conditie doen. De herinnering aan de ervaring van de lift, laat me alsnog niet los en het benauwde trappengang maakt het er ook niet beter op. Alsnog ben ik snel boven en loop gauw door naar mijn kamer, het zij met een licht gejaagde ademhaling.
'Waar was je nou?' vraagt mijn moeder aan me, zodra ik even langs haar kamer ga.
'Gewoon beneden,' mompel ik dan, 'er staat een automaat waar je onder andere koffie uit kan halen.'
Alsof dat een antwoord is op haar vraag waar ik was. Ik loop gewoon weer weg, het enige wat ik heb laten weten, is dat ik er weer ben.
'Ik ga slapen,' zeg ik, vlak voordat ik de deur achter me dicht gooi.
In mijn eigen kamer kleed ik me om en poets mijn tanden. Dan ga ik in bed liggen en al snel val ik in slaap, vermoeid van de emoties en de lange reis.