Know 39

Na zijn verhaal zit ik geschrokken voor me uit te staren. Wat een zieke mensen heb je toch ook. 'Louis?' vraagt Liam. Ik schrik wakker en kijk hem aan. Hij heeft tranen in zijn ogen. 'Wat een...' begin ik maar ik weet niet het juiste woord. De tranen die zich in Liam's oog gevormd hadden lopen nu langzaam naar beneden. Nooit was er iemand die er iets aan deed' zegt hij met een verstikte stem. 'Ze lieten het gewoon gebeuren. Soms deden ze zelfs mee' zijn verdriet slaat om in woede. 'Het kon ze godverdomme niet schelen of ze me zouden vermoorden. Ze wilden alleen maar hun lolletje' hij zakt als een lappenpop in elkaar en begint hysterisch te huilen. Nog steeds ben ik geschokt. Die arme lieve Liam. Waarom hij? Hij doet nog geen vlieg kwaad. Ik schuif een stukje op zodat ik tegen Liam aan zit en wrijf even over zijn rug. 'Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat zoiets niet meer gebeurd' probeer ik hem op te vrolijken. 'Hoe?' vraagt hij bijna onverstaanbaar. Even ben ik stil. 'Ik verzin wel iets' zeg ik tenslotte. 'Maar dan moet je me wel één ding beloven' zeg ik op een plechtige manier. Liam kijkt me verbaasd aan.