Part 2 ~ Dace

Ik spits mijn oren en vang het scherpe gegil van Laura op. Nog voordat ik het zelf besef heeft mijn lichaam besloten dat ik op weg ga om haar te redden, het is mijn instict.
De bomen flitsen langs me heen, en ik ontwijk ze moeiteloos, terwijl ik goed luister naar de voetstappen die door alle kanten van het bos op me afkomen. Lichte stappen van de Elven die mee zijn gekomen op onze missie, met gevaar voor eigen leven, maar ook zware voetstappen van de Vags en de Vampieren.
Ze zijn niet alleen van onze kant, het is een jachtpartij. Ik heb er al zo'n twintig meegemaakt, maar nooit met zo'n grote groep.
Een vreemd gevoel bekruipt me, en ik buk om onder een laaghangende tak door te rennen. Ik merk het kleine beekje wat mijn weg kruist bijna niet op, pas als het water hoog opspat door mijn snelheid. En ik lach als de spetters mijn gezicht raken, het is warm door de zon die door de bomen heen piept en al heel de dag op het langzaamstromende water schijnt.
Ik begin de geur van Laura op te vangen, en ik sluit mijn ogen om mezelf niet te misleiden. Fris en zoet, maar met een zure ondertoon, als de meeste vampiers. Jagers imprenteren altijd alles anders voor mijn gevoel, maar dit is overduidelijk Laura, en de andere geur komt van een jonge Elf.
Links achter me duiken de voetstappen van een Vag op, en een paniekgevoel komt in me naarboven. Maar een paar seconden later staat er een Vag met lichtblond haar en groene ogen voor me. Nog voordat ik ook maar met mijn ogen kan knipperen voel ik een scherpe pijn in mijn arm, en ik moet mezelf bedwingen niet te gaan gillen als ik de krassen zie.
Focussen.
Ik verzamel de kracht binnen in me en houd mijn handen in de richting van de Vag. Een onzichtbare stroom energie vloeit uit mijn handpalmen, ik kan het voelen, maar hij kan het niet zien. De stroom achtervolgt hem als hij weg wil rennen, als een bloedzoeker. Met een schreeuw van pijn valt hij op de grond, en ik sta al naast hem voor hij de kans heeft zijn blik weer scherp te krijgen. Mijn hand sluit zich om zijn keel en ik vertrouw op de kwetsbaarheid van zijn andere kant, en ik knijp zo hard mogelijk. Als je wilt overleven, moet je doden. Alsof het maar een gewoonlijk ding is, net als de deur achter je dicht doen. En dat is het ook. Dat is mijn werk.