Hoofdstuk 12.

Hoofdstuk 12

Ik kwam thuis van mijn dagelijkse Hell ; school.
Mijn oma was, zoals altijd , al bezig met het avond eten en mijn opa zat zoals altijd zijn krant te lezen op dezelfde stoel als waar hij altijd zit.
alles ging elke dag hetzelfde, zoals altijd.
Ik liep naar boven en begon aan mijn huiswerk , zoals altijd.
En ook zoals altijd riep mijn oma om half 6 dat we gingen eten.
en zoals altijd liep ik naar beneden en ging aan de eet tafel zitten.
Altijd als ik wat tegen mijn opa en oma zei zeiden ze dat ik het maar met mijn vriendinnen , die ik hier niet heb, moest bespreken.
''Mag ik wat vragen?'' vroeg ik aarzelend.
''vraag het maar aan je vrienden'' zei mijn opa nors en at verder.
''Ik ben zwanger.'' zei ik toen , alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
''WATT?'' allebei tegelijk keken ze naar me alsof ik een raar wezen was.
''Nee natuurlijk niet , maar ik heb wel jullie aandacht .'' zei ik en ik grinnikte , wat lang geleden was voor mij , terwijl mijn opa en oma nog moesten bijkomen van de schrik.
''Kunnen jullie voor 1 keer luisteren naar wat ik te zeggen heb?'' vroeg ik en ik keek naar hun gezichten , mijn oma knikte . Ze waren bereid te luisteren.
Ik haalde eens diep adem , nog steeds naar hun gezichten kijkent, en begon .
''Ik kan het niet meer. Ik kan niet doen alsof ik hier WIL zijn. Want ik wil het gewoon niet. Jullie hebben me weggerukt bij alles wat ik lief had , alles wat een betekenis voor me had. Waarom?'' ik hoorde dat mijn stem verdrietig , wanhopig en verscheurd klonk , het leek wel een andere stem .''Ik WIL het NIET meer'' zei ik snikkend.
Ze waren allebei nog steeds stil en keken elkaar aan.
''Ik weet dat ik het enige ben van levende herinneringen aan jullie zoon en schoon dochter . Maar jullie helpen mij het niet te verwerken. Jullie problemen zijn altijd belangrijker . Ik heb mijn ouders verloren , had iemand er bij gekregen om voor te zorgen , geen eigen huis meer en het ging slecht met me.
En dan halen jullie me ook nog eens weg bij mijn vrienden , en de liefde van mijn leven. Dit hou ik echt niet lang vol , ik... ik heb het gevoel alsof ik vanbinnen al aan het dood gaan ben. Snap dat dan!''
Ze keken elkaar en waren heel stil. Op zo'n moment zou ik Edward willen zijn , zodat ik wist wat ze dachten.
Ik hoorde mijn opa zuchten en hij kuchte.
''Kayla , je weet dat het ons ook verdriet doet dat je ouders weg zijn . Voorgoed. Maar het is beter als we je hier houden . Weg van de herinneringen van je ouders , dat zou je kapot hebben gemaakt.''
''HET ENIGE DAT ME HIER KAPOT MAAKT IS DAT JULLIE MET GEEN WOORD OVER MIJN OUDERS SPREKEN ALSOF ZE NOOIT BESTAAN HEBBEN . EN OOK DAT IK MIJN VRIENDEN MOET MISSEN VANWEGE JULLIE! DAT MAAKT MET KAPOT!'' gilde ik .
''Kayla'' zei mijn oma alleen maar en ik zag een traan over haar wang rollen.
''Waarom heb je ons dat nooit verteld?''
Ik zuchtte , waarschijnlijk de hartste zucht die iemand hooit heeft geslaakt.
''Omdat '' zei ik'' jullie je eigen problemen belangrijker vinden en daar uren over bomen en als ik een probleem heb dan moet ik dat maar met mijn vriendinnen bespreken. Nou DAT helpt'' voegde ik er sarcastisch aan toe.
''Maar wat wil je dan?'' vroeg mijn opa geiriteerd.
''Naar huis'' zei ik zacht.'' naar mijn vrienden , mijn herinneringen ...Naar degene waar ik het meeste van hou. DAT wil ik.'' het laatste fluisterde ik bijna.
Ik zag mijn oma even moeilijk slikken , en mijn opa's wenk brouwen waren gefronst , een teken dat hij aan het nadenken was.
''Kayla .'' zei mijn opa uiteindelijk.'' Je gaat naar huis.