Hoofdstuk 13

~Jason's POV~

Ik draaide me om. Daar stond een jongetje van ongeveer 12 jaar. In zijn hand had hij een briefje. "Volgens mij liet je deze net uit je zak vallen." Zei het jongetje en hij strekte zijn arm uit. Ik pakte het aan. "Dankjewel" glimlachte ik. Het jongetje lachte en rende toen weg. Ik keek naar mijn hand waarmee ik het briefje vast had. 50 euro! Ik kon het bijna niet geloven. Zou het weer van die man zijn? Of had het al die tijd al op de grond gelegen? Het maakte me eigenlijk niet echt uit, ik had nu geld om eten en drinken te kopen! Ik betaalde het fruit, liep nog langs de bakker en een andere winkel in om drinken en 2 dekens te kopen zodat we het 's nachts niet meer koud hadden. Daarna ging ik snel terug naar Lea. Ik maakte me nog steeds wel zorgen om haar. Dus ik rende half om er zo snel mogelijk te zijn. Daar aangekomen was ik helemaal buiten adem, alle boodschappen die ik mee had genomen waren ook niet bepaald licht... Toen ik Lea zag, zat ze met haar rug tegen de boom, opgekruld als een bolletje. Ze zag nog steeds bleek en bibberde ook zachtjes. Snel pakte ik de dekens uit, legde er een op de grond en de andere over haar heen. Daarna tilde ik haar op de deken en ging er naast zitten. Ik had het wel lekker warm gekregen door het rennen. Lea kroop tegen me aan en sloot haar ogen. Ze voelde ook erg koud aan. "Shit ik ben lucifers vergeten" zei ik, meer tegen mezelf dan tegen Lea. Ze keek even op, maar ging toen weer terug liggen. Zo zaten we een tijdje. "Je moet nu toch wel echt even iets eten en drinken" zei ik en gaf een kus op haar haren. Ze knikte en ging overeind zitten. Ik pakte wat brood en water, ze pakte het aan en dronk gulzig het water. Daarna scheurden ze steeds kleine stukjes brood af en stopte dat in haar mond. Ik had zelf ook al flink wat water gedronken en nam een hap van een appel. Wat was dit heerlijk zeg, ik had dat echt gemist!
Zo brachten we onze middag door, tegen elkaar aan zittend. En Lea begon steeds levendiger te worden. Dus we praatten een beetje over koetjes en kalfjes en vulde zo de rest van de ochtend en de middag. Toen kwamen we uiteindelijk terecht over wat er afgelopen week gebeurd was. We konden er nu ook wel om lachen, dat die mannen zo dom waren geweest om erin te trappen en daar een koevoet rond hadden laten slingeren. Al een tijd lang brandde er een vraag bij mij. Waarom was Lea zo vroeg die ochtend al in het park, toen ik haar voor het eerst ontmoette. Ze zou daar niet zomaar geweest zijn. Dus ik raapte al mijn moed bij elkaar, hoopte erop dat ze niet emotioneel zou worden en vroeg het. Ze keek me aan, met een hele treurige blik in haar open. "Ik ben weggelopen.."