Try To Catch My Lovebug. 68

*JunePov
Je staat wat zenuwachtig voor de spiegel. Jezelf goedkeurend voor vanavond. Je gaat met Luke naar de bioscoop. Je gaat hem weer zien. Je bent benieuwd of je gevoelens voor hem verandert zijn.
Beneden zitten je vader en moeder televisie te kijken. Je vader en moeder. Hij is hier nu al de hele week geweest. Je weet dat dat nodig was. Zodat je moeder hem weer kan leren kennen. Zodat misschien alles weer terug bij het oude komt.
Je bijt op je onderlip als de deurbel gaat. Waarom ben je toch zo onzeker?
‘Kom binnen, Luke. Ik zal haar roepen,’hoor je je moeder zeggen. ‘June! Hij is er!’volgt.
Je zucht, schuift je knipje in je haar en pakt je tasje. Je kijkt of je radio uit is en trippelt dan de trap af.
‘Hi,’zeg je wat verlegen als je Luke ziet.
Hij glimlacht breed en overhandigt je een bloemetje. ‘Dank je,’glimlach je.
‘Alles goed?’vraagt hij.
Je zoekt in de keukenkastjes een vaas. ‘Ja, prima. Met jou ook?’ je vult de vaas met water en zet de mooie bloemen erin. Je ruikt even aan de rozen.
‘Ja, hoor. Jij bent immers terug.’
Je zet de vaas op de keukentafel en glimlacht naar Luke. ‘Kom eens hier,’zegt hij. Hij stapt op je af. Je zet een stap.
‘Je ziet er knap uit. Je lijkt een beetje op.. Zij van.. Ik weet het niet,’lacht Luke.
Je fronst en lacht. ‘Ok.’
Hij pakt je gezicht met zijn handen vast en drukt zachtjes een zoen op je lippen. Je hebt hem gemist. Je beseft nu hoe erg je hem hebt gemist. Zijn vlotte bewegingen. Zijn nonchalantheid. Zijn zoenen.
Hij geeft je hard nog een zoen. Hebberig. Je schrikt ervan. ‘Kom je mee? De film zal straks wel beginnen.’
Je knikt. Je pakt je tasje van tafel, roept doei tegen je vader en moeder en volgt Luke. Buiten pakt hij je hand en geeft er een kneepje in.
‘Fijn dat ik er weer ben,’zeg je met een zuchtje.
‘Geweldig,’zegt Luke. Hij zegt het apart. Misschien wat ingehouden.

Het is voor het eerst deze week dat je thuis bent. Meestal ben je overdag bij Luke of met hem weg. Of soms bij Mira. Niet dat je niet thuis wilt zijn. Maar het is gewoon dat je graag bij Luke bent en dat je Mira ook wilt opzoeken.
‘June? Wil je komen?’roept je vader van beneden.
Je zet je muziek stop en klapt je dagboek dicht.
Beneden zitten je vader en moeder dicht naast elkaar op de bank. Je moeder wijst naar de stoel tegenover hen.
‘Ga zitten. We moeten je iets vertellen en vragen.’
Je krijgt direct vraagtekens. Is ze zwanger? Gaan jullie verhuizen? Je schrikt ervan hoe snel je gedachten gaan.
Ze blijven even stil. Je moeder kijkt John aan. Die knikt. ‘John, je vader, heeft mij ten huwelijk gevraagd.’
Je mond is open gezakt en je ogen vullen zich met tranen. ‘Echt?!’gil je bijna uit.
‘Ja. John is hier de hele week geweest. We hebben veel gepraat. John wil zijn baan opzeggen en hier dichterbij werk gaan zoeken. Hij komt dan bij ons wonen. Als een grote familie. Ik hou mijn werk in het hotel gewoon, maar ga wat minder werken. Dan ben ik er ook meer voor jou.’ Ze zwijgt even. ‘Onze gevoelens voor elkaar zijn nooit verandert,’zegt ze een beetje blozend. Ze lijkt jaren jonger. Het doet je goed om haar zo te zien. Ze lijkt zo gelukkig. ‘We willen alleen vragen of jij dat goed vindt.’
Je knippert met je ogen. ‘Of ik dat goed vind?’ Je begint te snikken. ‘Ik wil niets liever!’ Je kruipt tussen hen in. Ze knuffelen je.
‘Meisje toch. Het spijt me dat het allemaal zo is gegaan,’zegt je moeder sussend.
‘Nee, jullie konden er niets aan doen.’ Je houdt hen stevig vast en voelt je geweldig.

*NickPov
‘Overmorgen gaat ze naar Spanje met die vent! En hij bedriegt haar gewoon. Ik kan er niet tegen dat ze me niet geloof. Dat hij liegt. Hij moet een goede reden hebben om tegen haar te liegen. Ik zal hem..’
‘Nick! Nick! Zo ken ik je niet,’zegt Kevin sussend.
‘God, sorry.’ Je zucht. Hopeloos staar je voor je uit.
‘Je houdt echt van haar, hé?!’
‘Ik ben zo bang om haar voor altijd te verliezen.’ Je sluit je ogen en slikt maar krijgt dat nare gevoel niet weg.