Part 1 ~ Kayle

Met een suizend geluid vliegt het steentje door de lucht, en ik hoor het ergens veel verder weg neerkomen. Een droge tik tegen een rots, alleen een droge tik.
Ik lach, ik lach ze allemaal uit. Alle bomen, alle rotsen, alle andere dingen die ik tegenkom. Who Cares, ze kunnen me toch niet tegenhouden. Bam.
Onverwoestbaar, niet te pakken, zo ben ik gemaakt. Niet eens met toeval, ze kweken ons. Ik ben een van de velen, maar een van de weinigen ook. Bam.
Ik snuif de lucht op, op die manier dat zij mij niet kunnen ruiken.
Voorzichtig draai ik mijn hoofd opzij naar Canny, of Cans, zoals ik haar noem, die zonder enig geluid te maken de omgeving afspeurt. Een kleine windvlaag later is ze weg, en laat ze mij alleen achter. Niet dat het erg is, ik ben beter dan haar, sterker.
Ik ben sterker dan wie dan ook op aarde.
Genadeloos, ja, dat ben ik zeker, maar elke keer als ik Cans een grote mond teruggeef of ik Al grijnzend aankijk als ik haar op de grond duw word het met een klein, zilver mesje in mijn hart geschreven.
Maar het hoort zo. Dus is het zo.
Ik pik de geur op van een jonge vampier. Ik herken de pittige, zoete geur uit duizenden, en dit is niet een van onze groep. Dus is het een van hen.
Ik pak het brandende gevoel dat binnenin me schuilneemt op, en laat het door mijn hele lichaam heen glijden. De tinteling is aangenaam, en ik glimlach als vanzelf.
Zo stil en geruisloos mogelijk ren ik in de richting van de Vampier, volledig overgelaten aan wat ik ruik. Een ijselijke gil aan mijn rechterkant geeft het startsein voor de jachtpartij. Wie wil overleven, moet jagen, ook als het ten koste van jezelf gaat. Een van die dingen die we daarbinnen in het donker in ons hoofd worden gestampt.