10. ~ Indianna Bella Lawrence

Als president Snow eindelijk uit is gepraat, rijden we weer terug naar het gebouw waar we onze kamers hebben totdat de Spelen beginnen. Pas als we daar naar binnen rijden laat ik Drews hand los. Gaje helpt me afstijgen van de wagen en ik spring zo in zijn armen terwijl hij honderduit praat over hoe geweldig we waren. Ik kan alleen maar zeggen hoe eng ik het vond.
'Ach, dat maakt toch niks uit. Je hield Drews hand vast, en dat maakt het wel goed! Je was geweldig, Indy, echt!' ik lach terwijl Gaje me in het rondzwiert. Als hij me eindelijk neerzet, ben ik draaierig. Maar Drew, die naast me is komen staan, vangt me op. Als hij me weer rustig neerzet wankel ik nog steeds een beetje.
'Niet drinken voor de Spelen, hè!' roept Drew en we lachen samen. Ik lijk inderdaad wel dronken. Ik giechel en wankel.
'Jullie mogen zo naar jullie kamers gaan. Morgen bespreken jullie het trainingsschema met de mentor,' vertelt Gaje. 'Klopt. Dus gaan jullie maar vast eten, ik moet eerst wat bespreken.' Ivette loopt weg en ik kijk haar even na. Dan haal ik mijn schouders op, ze zal wel weten wat ze doet.
'Kom je dan?' Drew vraagt het maar ik heb geen keus, hij tilt me op en loopt naar binnen. Ik lach en stribbel eerst wat tegen. Binnen zet hij me neer en nog steeds lach ik. Het voelt vertrouwd met Drew. We zijn echte vrienden, ik ben bij hem heel ongedwongen. Net als bij Melody.. hoe zou het nu met haar zijn?
Voor de deur van mijn kamer houdt Drew me nog even tegen.
'Morgen training. Kun je goed met een wapen omgaan?' het gespreksonderwerp wordt serieus en ik doe moeite om een serieus gezicht te trekken, tot het tot me door dringt dat dit belangrijk is. Serieus kijken is opeens niet meer zo moeilijk.
'Boogschieten? Dat kan ik wel redelijk.' Ik wil niet opscheppen, dus daarom zeg ik niet dat ik het wel meer dan redelijk kan. 'Ik oefende vroeger met die van mijn vader. Laten we zeggen dat ik er goed mee overweg kan.' Drew knikt even.
'En jij?' vraag ik.
'Ik kan met een zwaard overweg, denk ik.' Ahum. Wat? 'Dénk je?' spoor ik hem aan om verder te vertellen.
'Laten we het zo zeggen. Ik oefende de technieken vroeger met een stok die ik in het bos vond.' We schieten in de lach, maar Drew houdt al snel weer op. Hij kijkt even bedenkelijk en fluit dan tussen zijn tanden door.
'Dan zijn we een goed team. Jij kan mooi lange afstands gevechten aan, dan doe ik de tweegevechten! Ver en dichtbij, wij worden een moordend duet,' grijnst hij. Ik kijk hem even aan. Dit meent hij toch hopelijk niet? Hij wil mij toch niet laten moorden?
'Drew. Laat ik een ding duidelijk maken. Ik wil niet vechten. Ik wil niet moorden, Drew, zo ben ik niet en zal ik ook niet worden.' Hij kijkt me ook aan en trekt zijn wenkbrauwen op.
'Dus je wilt sterven in de Arena? Is dat wat je wilt? Serieus, Indianna, het is óf moorden óf vermoord worden! Dan mag jij kiezen!' Er springen tranen in mijn ogen. Ten eerste zei hij Indianna, niet Indy, wat betekent dat hij het niet met me eens is en me op het moment niet snapt, of kwaad is. En ik wil niet kiezen. Dat wil ik gewoon niet!
'Drew..' mijn stem breekt maar ik praat door met een brok in mijn keel. 'Ik wil niet dat de Arena mij verandert. Ik wil niet dat ik ga moorden. Snap je dan niet dat als ik iemand vermoord, dat dat me de rest van mijn leven blijft achtervolgen? Dat als ik iemand vermoord, dat ik mezelf niet meer ben? Drew, ik ga er alles aan doen om niet te hoeven moorden. Om mezelf te blijven. Dan kan ik in ieder geval zeggen als ik zal sterven: Ik ben mezelf. En ik heb mijn best gedaan om dat te blijven.' Het is even stil, en Drew kijkt me pijnlijk aan.
'Indy..' de Indy is weer terug, dus ik kijk hem met een waterig glimlachje aan. 'Ik snap je, ik wil ook niet moorden. Maar als ik moet kiezen om te sterven of niet, kies ik echt niet voor het sterven. Maar als jij dat niet doet.. je familie, Indy! Je familie zal kapot zijn als je sterft, en ik ook! Dan maakt die ene moord niet uit!'
Hij snapt me niet. Voor het eerst in mijn leven snapt hij me niet.
'Voor jou niet, Drew. Maar voor mij wel. Als ik iemand vermoord, ben ik het niet waard om te leven. Ik zal nooit voor mijn eigen hachje iemand vermoorden.'
'Doe het dan voor de mijne, Indy. Alsjeblieft, doe het voor mij.' Met die woorden loopt hij weg en ik blijf achter. Als ik de deur van mijn kamer achter me sluit komen de tranen weer en laat ik me op mijn bed neerploffen.
Ik wil nog niet denken aan de dood. Dat komt later wel. Laat ik nu nog maar even genieten van het leven. Met die gedachte zink ik weg in een diepe slaap.

Drama drama drama.. sorry als jullie dat niet leuk vinden(:
Eindelijk weer geschreven, alsjeblieft! Ik had gisteren al bijna het hoofdstuk af maar toen was het dus opeens weg. Speciaal voor jullie heb ik tegen mijn zin toch nog geschreven!
Achteraf ben ik er wel heel blij mee. Zo zie je maar, abonnees werken motiverend! ^^
xxx