Chapter 17: Louis William Tomlinson

Even later kwam Niall terug met de tas. Hij haalde er verschillende potjes en buisjes uit en keek wat erop de etiketten stond.
"Hmm," mompelde hij, "ik heb geen idee wat dit allemaal is. Het zijn allerlei Latijnse namen of zo..."
"Laat eens kijken?" Ik nam één van de potjes van hem over en keek wat erop stond. "Hmm, nee, geen idee. Ik ben niet zo goed in talen." Ik gaf het potje aan hem terug en hij haalde zijn schouders op. "Laten we gewoon wat uitproberen," zei hij maar. Hij maakte één van de potjes open en smeerde het over mijn wond. Ik voelde een intense pijn in mijn rug. Ik moest hard op mijn kiezen bijten om het niet uit te schreeuwen. "Weet je zeker dat het de goede zalf is?" vroeg ik voorzichtig toen hij klaar was. "Het brandt nogal."
"Is dat niet juist een goed teken?" twijfelde hij.
"Ik weet het niet."
"Misschien heeft hij ook iets van pijnstillers of zo," mompelde Niall en rommelde nog een keer in de tas. Hij had een naald in zijn linkerhand en een draad in zijn andere. Hij staarde er met samengeknepen wenkbrauwen naar. "Misschien is het een idee de wond te hechten."
"Ben jij gek!" riep ik uit en sprong van het bed. "Je weet toch helemaal niet hoe dat moet! Dat doet vast hartstikke pijn!"
Niall haalde zijn schouders op en legde de naald en draad aan de kant. "Dan niet."
Ik haalde opgelucht adem en ging terug zitten. Voor de zoveelste keer rommelde Niall in de tas. Hij haalde er een nieuw potje uit en begon weer over de wond te smeren. Dit deed hij nog een aantal keren met andere zalven, en de wond begon steeds meer te branden, maar ik liet hem zijn gang gaan. Hij wist vast wel wat hij aan het doen was. Al hoewel...
"Misschien moet ik er ook maar een pleister op doen." Hij knipte een groot stuk pleister af en plakte het over de wond. Vervolgens spoot hij er een bruinachtige spray overheen en haalde ook nog wat verband tevoorschijn. Hij verbond mijn hele rug ermee.
"Ni, is dat niet iets teveel van het goeie?" vroeg ik onzeker en trok een wenkbrauw op.
Hij haalde zijn schouders voor de zoveelste keer op. "Ik vind dit best wel leuk," grinnikte hij, "doen alsof ik een of andere geleerde dokter ben."
Ik grinnikte kort. "Oh, dus ik ben gewoon je proefkonijn?" bemerkte ik.
"Beetje," beaamde hij en keek me met twee schattige oogjes aan. Zijn ogen waren zo hemelsblauw, dat ik bijna verdronk in de robuuste golven van de oceaan in zijn ogen. De twinkeling in zijn ogen, trok nog wel het meeste mijn aandacht. Het duurde enkele seconden voor ik erachter kwam dat ik aan het staren was. Ik kwam weer terug op aarde en keek een beetje beschaamd naar beneden. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen.
"Gaat wel alles goed?" vroeg Niall, een beetje bezorgd.
"Niall, ben je- ben je weer terug?" Ik negeerde zijn eerdere vraag en keek hem vanonder mijn wimpers aan.
Hij dacht even na voordat hij wat zei. "Ik hoop het." De aarzeling in zijn stem liet me even huiveren.
"Ik moet je wat bekennen," begon hij opeens.
Ik keek hem beduusd aan. Dat had ik niet aan zien komen. Ik rechtte mijn rug en keek hem verwachtingsvol aan. Eén en al hartstocht stroomde ineens door mijn lichaam. Ik wist niet wat het was, maar heel mijn brein wilde hem maar één ding horen zeggen en het leek erop, dat hij het ditmaal ook ging zeggen. Met glunderende ogen keek ik hem aan. Ik reageerde verder niet. Hij deed zijn mond open om weer te spreken.
"Niall!" De deur vloog open en zijn moeder stond in de deuropening. Ze keek hem kwaad aan. "Zit je nu alweer met die poet op je kamer! Ik had je toch gezegd uit zijn buurt te blijven!"
Ik hoorde Niall zuchten. Hij stond op en liep voorzichtig richting zijn moeder. "Het spijt me. Ik zal het niet nog eens doen. Ik wilde alleen maar e-" Zijn moeder liet hem niet uitpraten.
"Wat is dat? Is dat de tas van meneer Billetjes! -" Ik grinnikte kort vanwege de nogal komische naam en Niall's moeder wierp me een minachtende blik toe. "- Hoe durf je die te stelen!"
"Ik wilde Louis helpen," zei Niall kalmpjes.
"Louis helpen!" riep Maura uit. "Ben je nu helemaal besodemieterd geworden!"
"Nee, ik wilde hem helpen omdat hij mij ook geholpen heeft."
Ik wist niet waarom, maar even leek het alsof alle hoop verloren ging. Was dat dan echt de enige reden? Zodat we quitte stonden?
"Geholpen?! Hij heeft je helemaal nooit geholpen! Waarom zou zo'n stink-Brit dat doen!" Er kwam bijna stoom uit haar oren, zo kwaad leek ze.
"Omdat, liefste mama waarvan ik ondanks alles nog steeds heel veel hou, hij mij leuk vindt." Hij deed er nogal nonchalant over.
"Dat zal me een worst wezen, hij is en blijft de vijand. Je blijft dus uit zijn buurt."
"En ik vind hem ook leuk," ging hij roekeloos verder.
"Nu is het genoeg!"
Niall trok zich er nog steeds niets van aan en gooide er nog een schepje bovenop. "Ik weet nu dat ik ook verliefd op hem ben en hier is wat: Daar kun jij helemaal niets aan doen."
Maura haalde diep adem en gaf hem een pets in zijn gezicht. Niall's hoofd draaide automatisch naar links door de klap, en een rode afdruk op zijn wang was wat hij ervan overhield. Hij keek zijn moeder ongelovig en ergens ook een beetje wraakzuchtig aan.
"Ik verbied het je om ook maar één woord met hem te spreken! Eén vorm van communicatie en ik laat hem rotten op stráát!"
Aan Niall's gezicht kon je zien dat hij moeite deed rustig te blijven. Maura wierp hem nog een waarschuwende blik toe voordat zij zich omdraaide en de trap naar beneden liep. Niall zuchtte. "Louis, één woord," sprak hij rebels, maar gelukkig had Maura dit niet meer gehoord. Niall draaide zich rustig om naar mij en keek me een beetje treurig aan. "Ik eh-"
Ik liet hem niet uitspreken of ik was hem al in de armen gevlogen.

You liked it? (: xxx xHappyHoran