Hoofdstuk 12

Jason's POV

Ik werd wakker van het felle licht dat in mijn ogen scheen. Ik wreef een keer in mijn ogen om ze daarna open te maken. Ik keek om me heen. Nu pas kwamen alle gebeurtenissen van gisteren weer naar boven. We waren gevlucht en zaten nu in het bos, geen idee waar. Ik keek naar links, daar lag Lea nog vredig te slapen. Ik wilde haar nog niet wakker maken, het was een lange en vermoeiende week geweest daar in onze 'cel'. Dus ik stond op om de omgeving een beetje te gaan verkennen. Ik kreunde. Mijn benen waren helemaal stijf. Ik had de hele nacht op een ijskoude grond gelegen nadat we een heel stuk hadden gelopen. Alleen hoe ik hier terecht ben gekomen kan ik me niet meer herinneren. Toen ik stond rekte ik me een flink uit en snoof de frisse lucht op. Dat had ik echt gemist! Een hele week had ik de zon ook al niet gezien....
Ik keek om me heen, nergens een spoor van mensen te bekennen dus ik kon gerust even een wandelingetje gaan maken. Ik liep tussen de struiken door, goed oplettend waar ik vandaan kwam. Toen kwam ik op een paadje terecht. Waarschijnlijk degene die we gisteren gevolgd hadden het bos in. Ik liep een stukje naar rechts en daarna weer terug. Lea zou ondertussen wel wakker zijn. Toen ik terug kwam had ik inderdaad gelijk. Lea keek me aan en glimlachte. "Goeiemorgen" zei ik. "Nou zo goed voel ik me niet, maarja" zei ze. Ze zag ook een beetje bleek en had rode blosjes op haar wangen. Ik ging naast haar zitten en trok haar tegen me aan, ze voelde ook niet erg warm aan. "Heb je het koud?" Vroeg ik. "Ja, eigenlijk best wel. En enorme spierpijn." "Ja, daar heb ik ook last van" grinnikte ik. Maar ik had ook niks om haar warm te krijgen. Dus ik zei "Wacht hier, ik ga zorgen voor wat eten en drinken en iets om je warm te krijgen." Ik stond op. "En je kan beter opstaan en een beetje lopen, daar wordt je warm van" Zei ik. En ik ging snel weg voordat ze kon vragen hoe ik ooit aan spullen zou komen. Ze zou het waarschijnlijk niet mee eens zijn dat ik die spullen mee ging nemen zonder daarvoor te betalen...
Ik liep dezelfde weg terug als hoe we hier gisteren zijn gekomen. Toen ik uit het bos kwam ben ik juist de andere kant op gegaan waar we vandaan kwamen, ik had geen zin om de mannen per ongeluk tegen te komen. Ik liep alsmaar rechtdoor, hopend om ergens uit te komen met winkels. Onderweg kwam ik helemaal niemand tegen. Dit zou goed kunnen komen omdat ik in een nogal vervallen wijk liep. Ik keek af en toe ook achterom om zeker te zijn dat ik niet gevolgd werd en op elke hoek stopte ik even om te kijken of er mensen in de straat liepen. Vooral om zeker te zijn dat ik niemand tegen kwam die ik beter niet tegen kon komen. Hoe verder ik kwam, hoe beter de wijk eruit zag. Nu kwam ik ook af en toe iemand tegen en er speelde voor een huis ook een paar kindjes. Dit betekende dat ik op de goede weg zat. Uiteindelijk kwam ik ook weer in een winkelstraat terecht. Mijn maag knorde, want ik rook versgebakken brood. Als ik iets mee wilde nemen moest ik het zo onopvallend mogelijk doen. Ik liep naar een stallinkje van een groenteboer, buiten stonden namelijk een aantal groenten en fruit uitgestald. Ik pakte een appel en bekeek het, om het daarna weer terug te leggen. Met mijn andere hand pakte ik ondertussen een peer die ik snel in mijn zak stopte. Toen voelde ik iemand tegen mijn zij aan stoten. Shit, ik was toch niet betrapt?! Ik keek snel op en zag nog net een man weglopen en een hoek om gaan. Het leek op de man waartegen ik gebotst was een paar weken terug toen ik ook opzoek was naar eten. Toen had hij een briefje van 20 laten vallen. Toen bedacht ik dat ik dat geld nooit helemaal opgemaakt had en voelde in mijn zakken. Daar voelde ik nog wat muntjes en een briefje. Ik haalde opgelucht adem, nu hoefde ik toch niks te stelen. Toen ik nog wat fruit wilde pakken werd ik op mijn schouder getikt. Wat nu weer?!