05. Research

Ongemakkelijke stiltes zijn echt totaal niet mijn ding, zeker niet tussen mijn ouders en mij. Nadat ik binnen was gekomen en mijn huiswerk had gemaakt, kwamen mijn ouders met conversatie stof die werkelijk nergens over ging dus besloot ik mijn tijd beter te kunnen gebruiken. Meteen na het eten ging ik naar boven. Mijn kamer was redelijk klein en blauw. Over mijn tweepersoonsbed hing een blauwe klamboe. Ik wist dat ik die niet nodig had in de winter, maar ik voelde me er altijd zo veilig onder. Alsof niemand mij iets aan kon doen omdat mijn beschermengel zijn armen om me heen had geslagen in een warme, veilige en liefdevolle omhelzing. Er stond een houten kleerkast, de deurknoppen waren ook blauw, hemelsblauw, en de rest was wit gelakt. Verder stond er nog een bureau waar ik nooit mijn huiswerk maakte want dat deed ik veel liever beneden in het washok. Het washok was waarschijnlijk mijn meest favorieten kamer in het hele grote huis. Er stond een houten tafel van oud hout dat leek alsof je echt een boomstam voor je had. Als je je stoel draaide had je vanuit het raam uitzicht op de rand van het bos en onze bloementuin. Het bos zal altijd iets blijven wat me fascineerde, wat me riep en lonkte en verlangen in me op deed komen. Ik wist dat het vreemd klonk, maar in het bos had ik het idee dat ik niet steeds hoefde te doen alsof ik iemand anders was, daar hoefde ik andere en vooral mezelf niet meer voor te liegen over de persoon die ik werkelijk was. Starend uit het raam plofte ik neer op mijn grote bed nadat ik de klamboe aan de kant had geslagen. Ik volgde de vallende bladeren met mijn ogen. In Minnesota konden in de herfst de temperaturen al flink dalen. Ik zuchtte en pakte aarzelend mijn laptop. Zou ik daar iets kunnen vinden? Ik dacht van niet, maar ik moest het proberen. Toen ik naar 'full moon fever' googelde, vond ik inderdaad maar weinig. Een paar blogs over wanhopige mensen waar mijn hart niet echt naar stond ze te lezen en voor de rest een paar nutteloze afbeeldingen. Maar voor een paar seconde trok een van de foto's mijn aandacht. Het was een ketting met een medaillon eraan, in de vorm van een volle maan. Daarnaast stond de open geklapte versie van de ketting, waar een soort van kruiden in zat. Ik vernauwde mijn ogen en tuurde naar het beeldscherm. Met een klik van de rechtermuisknop werd ik doorverwezen naar een website. Het was een site van een of andere apotheker die een artikel schreef over de kruide 'Valeriaan'. Nieuwsgierig ploos ik het hele artikel van top tot teen uit.
Valeriaan zou slapeloosheid, angst, paniekaanvallen en nog duizenden andere dingen moeten verhelpen. Zou het ook Olivia's zeldzame zieke kunnen genezen? Ik wist dat je flauw kon vallen bij te weinig slaap, maar ze had toch geen paniekaanvallen gehad?
Ik snapte het niet meer, mijn hoofd bonkte te erg om nog helder na te denken. Ik slaakte een diepe zucht, wat plotseling moeizaam leek te gaan en sloeg de pagina op als bladwijzer, voor het geval ik het nog eens moest teruglezen. Ik had niet bepaald een fotografisch geheugen. Toen klapte ik de laptop dicht en viel ik, nog voor ik de zachte stof van mijn kussen onder mijn wang kon voelen, in slaap.