Raadsels in het duister

‘Hoed u vijanden van de erfgenaam,’
‘Betekend dat hij die genoemd mag worden weer iets ergs zal gaan aanrichten?’
Drie dagen waren voorbij gegaan sinds de verschijning van de tekst op de muur. Niemand wist wie het op de muur had geschreven, noch wat de tekst bedoelde. Overal ging het gerucht dat het Voldemort was.
‘Het is jeweetwel!, geloof mij maar,’ riep Daan Thomas tijdens een les gedaante verwisseling twee dagen later. ‘Nu hij weer is herrezen wil hij ons nog steeds de stuipen op het lijf jagen door die tekst op de muur te zetten. Maar gelukkig hebben we onze uitverkorenen bij ons.’
‘Ja, hoera voor de uitverkorenen,’ riepen Fred en George Wemel terwijl ze langs het lokaal liepen. ‘Geen zorgen, Harry,’ glimlachte Fred. ‘Ik denk niet dat er nu een wreed wezen ons te grazen zal nemen dus alles komt goed.’
‘Heel fijn omdat te weten, meneer Wemel,’ zei professor Anderling terwijl ze het lokaal binnen kwam. ‘Maar ik vraag u, naar uw les te gaan. De lessen zijn begonnen.’
Zo snel ze konden liepen Fred en George weg, naar hun lokaal een paar verdiepingen hoger. Achter in het lokaal zelf zat Samantha, zij lag met haar hoofd op haar boeken, drie dagen had ze niet kunnen slapen, elke keer werd ze weer geplaagd door nachtmerries over Sneep en een vrouw. Maar elke keer werd het beeld zwart en was er alleen een vrouwe stem die haar naam riep, een bekende stem alleen wist ze niet van wie.
‘Juffrouw Zwarts!’
Anderlings stem wekte Samantha uit haar gedachten. ‘Kunt u ons laten zien hoe je deze beker in een dier veranderd?’
Zonder veel energie stond Samantha op en liep naar het bord. Alle ogen van haar klas genoten op haar gericht, allemaal behalve één. Draco Malfidus was niet in de les aanwezig, maar Samantha had geen tijd om na te denken waarom hij er niet was.

Ook Emily had de zelfde nachtmerries. In die drie dagen werd ook zij achter volgt door scènes van Sneep en een vrouw. Ook zij hoorde die stem elke keer weer. Ze had zich opgesloten in de leerlingenkamer en sliep op een stoel met haar hoofd op tafel.
‘Emily, is alles goed?’ een bezorgde stem deed haar uit haar gedachten opschrikken. Pierce keek haar vragend aan terwijl ze naast het meisje ging zitten.
‘Beetje,’antwoorden Emily brak. ‘Heb niet zo goed geslapen. Veel nachtmerries.’ Ze gaf een waterig glimlachje en viel toen bijna weer in slaap. Pierce keek haar medelevend aan. ‘Dit kan niet zo langer. Ik zal een briefje schrijven aan professor Sneep, Ik weet het, madame Pleister kan het beter.’ Zei ze bij het zien van Emily’s gezicht. ‘Maar ik weet dat professor Sneep veel om je geeft, dus geloof ik dat hij je wel een drankje kan geven om beter te kunnen slapen.’ Glimlachend nam ze een stuk perkament van de tafel waar Emily zat en nam een ganzenveer en inkt voor zich en begon te schrijven.
Emily legde haar hoofd op een stapel boeken en viel bijna weer in slaap. ‘Emily, vrouwe van macht!’ Een stem drong diep in haar hoofd. ‘Ik wacht op u, vanavond op de tweede verdieping, middernacht.’
Nu was ze pas echt wakker. ‘Hoorde u dat ook?’ Vroeg ze aan Pierce, terwijl ze de leerlingenkamer in keek. Maar die was leeg.
Pierce keek haar verschikt aan. ‘Wat moet ik gehoord hebben. Emily, gaat alles goed?’ Maar ze kreeg geen antwoord. Pierce begon nu zich nu zorgen te maken, maar verborg dat. ‘Emily!,’ zei ze. Haar stem zei niets over de angst die ze tot diep in haar botten voelde. ‘Geef dit aan professor Sneep. O en deze aan professor Anderling, voor Samantha. Neem het drankje en ga dan op tijd naar bed, jullie hebben je slaap hard nodig.’
Emily keek haar afdelingshoofd even aan, maar nam toch het briefje over. Mompelde een klein bedankje en vertrok. Als ze achterom had gekeken had ze kunnen zien dat Pierce langzaam veranderde. In plaats daarvan rende Emily naar de eerste verdieping. Wat zou die stem bedoelen?, Dacht ze. Ze had het over de engel van macht. Ik, maar als ik de engel van macht ben dan is Sam, de engel van liefde. Het heeft niets met de heer en Potter te maken. Maar met ons.
Toen begonnen haar gedachten op topsnelheid te werken. Die tekst moet dan ook voor ons zijn, wij zijn de erfgenamen. Maar de erfgenamen van wat?, en weten vader en moeder dit ook?,
Zonder dat Emily het door had was ze bij het transfiguratie lokaal aangekomen en klopte ze zachtjes op de deur. Toen ze een zachte ‘Binnen.’hoorde deed ze de deur open en liep gelijk naar het bureau van Anderling.
‘Juffrouw Zwarts!,’ zei professor Anderling verbaast toen ze Emily het lokaal in zag lopen. ‘Kan ik iets voor u doen?’
‘Um ja,’ Emily liep op professor Anderling af en gaf haar het document dat Pierce aan haar had gegeven. ‘Ik moest van professor Pierce, Sam op hallen en ons melden bij professor Sneep.’
‘Dat heeft professor Pierce uitgelegd ja,’ zei Anderling terwijl ze naar het document keek en toen naar Samantha. ‘Juffrouw Zwarts, ga met uw zus mee en neem wat rust, ik kan zien dat u weinig slaap heeft gekregen. Ik stuur het huiswerk wel naar professor Sneep, vanmiddag.’ Samantha pakt haar spullen bij haar tafeltje weg en volgde Emily de gang op.

‘Wat was hier de bedoeling van?’Vroeg ze aan haar zus, toen ze het trappenhuis hadden bereikt. ‘Wat kan het Pierce schelen hoe…’
Maar verder kwam ze niet. Vlak voor haar liep een vrouw met zwart haar en een lange jurk. Even keken twee grijze ogen de tweeling zwijgend aan. Maar toen liep de vrouw rustig door alsof er niets aan de hand was.
‘Wie was dat?’ Emily volgde met haar ogen de vrouw. Ze leek naar de derde verdieping te lopen. ‘Kom laten we haar volgen. Ze gaat naar de derde verdieping.’
Nu was ook Samantha’s nieuwsgierigheid gewekt. De vrouw voor haar, hoe raar het in haar eigen hoofd klonk, gaf haar een vertrouwd gevoel. Alsof ze haar al eerder had gezien.
‘Ze gaat richting Sneeps lokaal,’ fluisterde Emily, en ze sluipt dichter naar de deur. ‘Laten we eens kijken van wie Sneep bezoek krijgt.’
‘Emi, doe niet.’
Maar het was al te laat. Emily was zachtjes naar de deur geslopen en hoorde elk woord. Blijkbaar was hij alleen. ‘kom hier,’gebaarde ze naar haar zus. ‘Dit moet je horen.’
Gedreven door nieuwsgierigheid liep ook Samantha naar de deur. Een tijdje was het stil aan de andere kant, maar toen:
‘Saphira?’ Sneeps stem klonk hees en brak. ‘Wat doe jij hier?, Ik dacht...’
‘Dat dacht je verkeerd, Severus.’ De stem van de vrouw was duidelijk te horen. ‘Je weet waarschijnlijk waarom ik hier ben.’
‘Natuurlijk, jouw boodschappen staan op de muur geschreven! Hoe kan je dit nu doen, Saphira? ’ Het geluid van glas was door de deur heen te horen.
‘Zestien jaar, Severus,’ sprak Saphira, zachtjes. ‘Het is nu tijd dat ze hun lot aanvaarden, Het is hun lot om de gaven’s van ons geslacht te aanvaarden. Je kunt het nu niet meer ontwijken.’
‘Nee, als het kan dan wacht ik liever nog een paar jaar... Ik moet het eerst met Cassandra bespreken. En ik heb “haar” niet meer gezien sinds de oorlog was begonnen.’ Sneep klonk nu heel hees. Maar omdat er een deur tussen zat, konden geen van de zusjes zijn gezicht zien.
‘Ik weet ook niet waar ze is. Ook al heb ik weken door deze school gelopen, ik heb geen nieuws over haar gehoord. Ze is voor mij ontzichtbaar, maar binnenkort zal ook zij een bezoekje van me krijgen, zodra ik weet waar ze is!’
Voetstappen waren nu te horen. ‘Severus, ik laat het hier nu bij. Ik moet wat voor bereidingen treffen. Maar ik kom terug. En trouwens, er staan buiten twee meisjes mee te luisteren, ik kwam ze ook al tegen op de gang. Horen ze bij jou?’
‘Twee meisjes, zwart haar, lijken op elkaar. De een in een groen gewaad de ander in een blauw gewaad?’
Blijkbaar had Saphira geknikt, want zowel Samantha als Emily schokken op toen een stoel met veel geweld naar achter werd geschoven en vluchtige voetstappen zich naar de deur bevonden. Toen Sneep de deur open deed, waren de meisjes net een paar stappen naar achter gelopen.
‘H..Hallo, professor Sneep,’ hakkelde Emily, ze probeerde zo gewoon mogelijk te doen en haar rode wangen te verbergen onder haar gewaad. ‘professor Pierce heeft ons gestuurd.’
Trillend gaf ze hem het formulier dat Pierce had ondertekend. Saphira was ondertussen het lokaal uitgelopen. ‘Ik spreek je een andere keer wel weer Severus.’ Zei ze. Elegant liep ze om de zusjes heen en verdween uit het zicht.
Langzaam bekeek Sneep het handschrift van zijn collega. Dat handschrift kwam hem bekend voor maar van waar.
‘Ah, een slaapdrankje.’ Zijn zwarte ogen keken zijn leerlingen vonkelend aan, hij wenkte de twee en liep naar de kerkers, ‘Dus jullie hebben last van slaapproblemen,’ het was geen vraag maar een vaststelling. Maar de meisjes gaven geen antwoord. Iets was Sneep verontruste maar hij zei niets. ‘Ik merk dat professor Pierce veel bij jullie in de buurt is, ze weet toch niets van jullie opdracht van de heer van het duister?’
‘Nee,’ Emily schudde haar hoofd. ‘Ze weet niets van ons.’ Ze wachtte even en zei toen: Ik heb wel informatie gevonden dat u misschien wel interessant zult vinden, proffesor. Informatie over de engel van liefde en macht.’
Er viel een stilte. Sneep staarde zijn jonge leerling aan. Het was donker in de kerkers dus hij kon haar gezicht niet zien, maar voelde wel de energie die ze uit straalde. Samantha keek haar zusje ook zwijgend aan. Wat kon Emily weten zonder het met haar te bespreken.

drie maal raden wie die vrouw is ^^