Hello?

Verveeld zit ik nu alleen in ons appartement. Er is al een uur voorbij sinds Nikita weg ging. Mijn verveling is zo groot dat ik er over na had gedacht om haar kamer op te ruimen. Ik heb onze borden opgeruimd en de overgebleven pannenkoeken staan op het aanrecht. Koud waren ze ook wel lekker. Op tv was er niks. Ik loop naar de kast waar al onze dvd's in staan. Ik ga de rijen voorbij en vind niks leuks uit verveling pak ik daarom maar She's The Man. Ik doe de dvd in de dvd speler en begin te kijken. Na een half uur gaat ineens de telefoon. Ik zet de film op pauze en liep naar de telefoon.
'Met Naminé' zei ik. Het bleef stil aan de andere kant. 'Zal ik ophangen?' zei ik. Weer was het stil aan de andere kant. Ik hing geïrriteerd op. Die mensen moeten echt een leven zoeken. Weer ging de telefoon.
'Gosh' mompel ik tegen mezelf, 'Met Naminé' zucht ik. Nu hoorde ik gehijg aan de andere kant.
'Mensen zoek een leven Google helpt!' schreeuw ik door de telefoon. Ik hang weer op en loop naar de bank. Weer gaat de telefoon. Nu ben ik woest. Ik sta woedende op en neem de telefoon op.
'Als je nu niet op houd met bellen dan...' schreeuwde ik uit, maar ik werd onderbroken.
'Ik zie je daar wel staan' zei ik een rare stem.
'Yeah right' grinnik ik.
'Je hebt je haar in een slordige staart, je hebt een paars shirtje aan met een grijze jogging broek eronder en zwarte sokken' hoor ik de stem zeggen. Ik keek verbaast naar mijn kleding. Fack! Dit klopt, van angst hang ik de telefoon op. Oké dit werd eng ik sloot alle ramen, gordijnen en deuren. Ik dook ineen op de bank en zette de tv uit. Daar zat ik een paar uur bang voor me uit te staren. Het was al erg laat en ik hoor het slot omdraaien. Geschokt kijk ik naar de deur, maar ik was blij en opgelucht toen ik Nikita binnen zag komen.
'Ben jij nu nog op?' vraagt ze verbaast. Ik knik. De telefoon gaat weer over. Zenuwachtig kijk ik erna.
'Kun jij even opnemen?' roept Nikita terwijl ze haar schoenen en jas uit deed. Ik liep bang naar de telefoon en nam op. Inmiddels staat Nikita ook weer in de kamer.
'Met Naminé' zeg ik zenuwachtig.
'Nu is je vriendin thuis' hoor ik de stem zeggen. Metteen hang ik op en loop naar de bank.
'Wie was dat?' vraagt Nikita verbaast. Hysterisch begin te vertellen over de rare telefoontjes. Toen ik klaar was met vertellen ging weer de telefoon. Ik keek er angstig na.

Heb ik eindelijk ook eens een iets langer stuk geschreven