Hoofdstuk 14

Ik wachtte tot Breyan zou komen, turend in het vuur. Ik zat nu al uren te wachten en mijn wacht was al bijna over. Eerst dacht ik nog dat hij wachtte tot iedereen sliep, maar daar leek het nu niet op. Met de minuut werd ik chagrijniger. Waarom kwam hij nou niet? Eerst had hij me een raar spelletje laten doen en nu liet me hier uren wachten. Wie dacht hij dat ik was?
De maan was halverwege de hemel en dat betekende dat mijn wacht over was. Breyan was niet gekomen. Ik kon hem wel wurgen, maar in plaats daarvan liep ik geruisloos naar Roelof toe en maakte hem wakker voor de tweede wacht.
Mokkend ging ik liggen. Ik had vrijwillig deze wacht op me genomen, terwijl ik me al moe voelde. En dat alleen om op hem te wachten. Om eindelijk te weten wat hij zo lang voor ons verzwegen had. Wat hij voor ons allemaal had verzwegen. Hij had me in de steek gelaten en nu lag hij op twee meter van me rustig te slapen, terwijl ik mijn gezicht langzaam rood voelde worden van woede. Gelukkig kon niemand het zien.

Hoe ik in slaap kwam, weet ik niet, maar toch werd ik op een gegeven moment wakker. Roelof was ook wakker, natuurlijk. Daarnaast was ik de enige. Ik ging knarsetandend naast hem zitten en begon in stilte te eten. Roelof vroeg me niets en dat was verstandig ook. Ik denk niet dat ik een vriendelijk antwoord had kunnen geven.
Langzaam werd het gezelschap wakker. Kasandra ging, tot mijn vreugde, aan mijn andere zijde zitten. Breyan kon ik nu echt niet aan. Als hij nu naast me zou zitten, had ik hem waarschijnlijk een mep verkocht, ridder of niet.
Kasandra keek me nieuwsgierig aan. 'Jij ziet er niet zo vrolijk uit, meisje.'
Ik gromde wat.
'Wat is er aan de hand?'
'Vraag dat Breyan maar.' Hij lag nog steeds te slapen. Luilak. Alles wat hij deed, leek me te irriteren, zo kwaad was ik.
'Hier,' zei Kasandra. Ze bood me wat van haar heerlijke brood aan. Heksenbrood, was ik het gaan noemen. Dankbaar nam ik een hapje en bij de eerste keer dat ik slikte verdween al mijn moeheid. De woede vertrok echter niet. Dat had ik ook niet verwacht, afgaande op de kracht van het gevoel.
Hoewel Kasandra waarschijnlijk niets snapte van wat ik had gezegd, zweeg ze en vroeg niets meer. Ik was er blij om. Zo kon ik rustig in mijn eigen gedachten blijven en gaarkoken.
Leona werd wakker en schoot meteen in de leiding-modus. Terwijl ze van haar eigen brood at, ruimde ze al op. Alleen Breyan was nog niet wakker. Eerlijk gezegd was dat niets voor hem.
'Is hij nou nog niet wakker?' Leona klonk al net zo chagrijnig als ik me voelde. 'Laat hem opschieten.'
'Breyan!,' schreeuwde Roelof, terwijl hij op hem af kwam lopen. 'Wakker worden.'
Hij reageerde niet. Toen begon ik me zorgen te maken en een deel van boosheid verdween. Langzaam liep ik op hem af, mijn hart snel kloppend. Nu bewoog hij wel, alsof hij een nachtmerrie had. Ik hurkte bij hem neer en ik zag dat hij zweet over zijn hele voorhoofd had. Zijn ogen waren gesloten en hij sliep duidelijk nog. 'Breyan?'
Geen reactie. Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn schouder. Geschrokken trok ik het weer terug. Zelfs door de dekens heen voelde ik hoe warm hij was. Het moest koorts zijn.
Toen opeens gingen zijn ogen open in een flits. Hij keek alsof hij net een geest had gezien. Nee, erger. Alsof hij de dood hemzelf had gezien.
'Xandria,' fluisterde hij. Ik wachtte tot de blik van angst uit zijn ogen was verdwenen, maar dat deed het niet. Niet zoals wanneer je een nachtmerrie hebt en dan rustig in je bed blijkt te liggen. De angst bleef.
'Het spijt me.' Hij klonk buiten adem, alsof hij dagen gerend had in doodsangst. Ik had nog nooit zoiets gezien, terwijl ik en mijn reisgenoten al twee keer in levensgevaar waren geweest.
Vermoeid stond hij op, zijn deken van zich af gooiend.
'Wat doe je?' Mijn stem sloeg over. Hij liep naar ons vuur en stond daar eventjes zwijgend. Alles was stil, in afweging van wat er zou gebeuren.
'Ik moet weg.'
'Wat?'
'Vaarwel.'

Hallo lezers! Vinden jullie het nog steeds leuk?