1.

Ik keek schichtig om me heen, hopend dat niemand me zou volgen. Straten waren niet erg veilig in London 's nachts en aangezien iedereen dronken was, inclusief mij, besloot ik maar om in mijn eentje naar huis te lopen. Ik hoorde een scooter in de verte en dacht dat het een veilig moment was om de straat over te steken. Focus. Alles om me heen vervaagde een beetje. Focus. Focus. De scooter kwam dichterbij. Komop, Focus. Opeens vloog ik door de lucht. BAM. Na een korte stilte volgde een stem. ''OMG, het spijt me zo erg! Oh my gosh, wat heb ik gedaan. Gaat het goed? Nee natuurlijk gaat het niet goed. Oh my, sorry, het spijt me zo erg. Sorry, sorry, sorry.'' zei een stem. ''Ik leef nog.'' zei ik terwijl ik probeerde de jongen aan te kijken. Hij leek verdacht veel op Liam, die ene gast uit die boyband waar tienermeiden helemaal gek van waren. ''Sorry, echt waar. Ik bedoeld het echt niet zo! Ik wilde je echt niet aanrijden. Kan je nog naar huis lopen?'' vroeg de jongen die op Liam leek. Ik probeerde op te staan maar ik had te erge pijn om recht op te staan, ik wilde hem alleen niet laten weten dat ik niet eens zelf kon opstaan. ''Het gaat echt wel.'' zei ik. ''Nee! Ik laat je niet achter hoor, je kan amper lopen.'' antwoordde hij. ''Crap.'' en ik liet me optillen om mee te gaan naar zijn huis.