Brood en Spelen

De politie sloeg het brutale meisje in de boeien. Zij vroegen of er nog meer mensen bij betrokken waren geweest. Omdat Denise geen zin had om anderen te verraden, loog ze maar dat ze van plan was het hele brood in haar eentje op te eten.
'Ho eens even', riep een man. 'Dat zal niet gaan. Zij heeft de hoofdrol in de best verkopende musical tot nu toe. Aangenaam, ik ben de manager van mevrouw Vosheuvel'
'Als wij een uitzondering maken voor mevrouw Vosheuvel worden wij niet meer serieus genomen', klaagde een agent. 'Het leeuwenspel zal toch gespeeld moeten worden'
'Ik eis elke dinsdag om 23 uur vrij voor haar. Dan is de opvoering. De volgende dag zal ik haar bij jullie terug afleveren'
'Vooruit. Het volk moet vermaakt worden. Als wij nu rijke mensen hun entertainment of geld afpakken, komt er ondanks het spel alsnog een revolutie', bedacht de agent.

Moedig stond zij daar in de ring. Ze hief het zwaard naar de toeschouwers in de arena. Het roestige metaal glansde in de brandende zon. Ze had het wapen niet uitgekozen omdat het het scherpste was. Nee, iedereen had haar voor gek verklaard. Dit wapen kon amper door normale stof heen snijden. Laat staan door de vacht van de legendarische leeuw. Maar dat was ook niet haar tactiek.
Dit zwaard was het zwaarste wat er stevig uit zag. Dit zwaard... kon de botten in de nek van de leeuw verbrijzelen. Hiermee kon zij zorgen dat de zenuwen uitgeschakeld zouden worden, of de bloedtoevoer gestopt werd.
De toeschouwers stonden op. Zij juichen, trommelden. En daar verscheen de leeuw. Zijn gouden manen maakten hem tot een hemels wezen. Maar de bloedrode ogen verraadden zijn honger. Hellevuur brandde in zijn gebrul. Hij liet het iedereen horen. Trots begon hij een ronde door het stadion. Onbezorgd liet hij zijn prooi achter zich.
Nu was haar kans.
Als een gek rende zij op de leeuw af. Haar zwaard hing fier in de lucht. Nog even en de overwinning was van haar.
De grond leek te kantelen toen hij zich omdraaide. Er was niks voor nodig om het dreigende zwaard vlam te laten vatten.
Verschrokken liet het meisje haar wapen vallen. Niet veel later was er alleen nog een hoopje as van over.
Een andere tactiek zou welkom zijn.
En snel, want het beest kwam al op haar afstormen. Met zijn scherpe klauwen trok hij de grond achteruit. Zijn luide gebrul wierp haar omver.
Uit alle macht krabbelde ze omhoog. Het grind had een kleine steen in haar ene hand achter gelaten. Die kon ze niet gooien, hij was daar voor een reden. Het grind in de andere, dat tussen haar vingers naar beneden stroomde, kon nu misschien al van pas komen.
De leeuw staarde haar woedend aan. Zij klauw wou net uithalen toen een stofwolk in zijn oog belandde.
Het grind gaf haar een moment om weg te rennen en een plan te bedenken.
De steen in haar hand was groen gloeiend.
'Abaracadabra'
Niks gebeurde.
'Hokus spokus pilatus pas ik wou dat de leeuw weg was?', probeerde zij.
De steen negeerde de woorden.
Ondertussen had de leeuw zijn zicht weer herwonnen. En hij ging zijn prooi niet een tweede keer laten ontsnappen.
Gefrustreerd gooide Denise de steen tegen de muur van de arena.
Op dat moment gebeurde er iets wonderbaarlijks. De steen ketste niet terug. Hij was verdwenen in de muur.
Dit verwonderde haar zo, dat ze niet in de gaten had dat de leeuw vlak achter haar stond. Met een slag was zijn klauw bracht hij haar terug naar het gevecht.
Bloed stroomde uit haar schouder, maar dat was niet van belang. Zo snel als ze kon, rende zij op de muur af. Het was haar enige hoop. Misschien kon ze nog winnen.
De muur week uiteen. Voor zich opende een oerwoud. Zij was omsingeld door torenhoge bomen. Daarin zocht ze beschutting voor de leeuw, die haar inmiddels de jungle in gevolgd was. Hij stond vlak onder haar. Maar tussen de lianen door kon hij haar niet zien.
Na even diep ademhalen sprong zij.
Met de lianen probeerde zij het beest te temmen. Zijn kop schudde wild en zijn manen sloegen in haar gezicht. Toch lukte het om de touwen rondom zijn nek te krijgen. Uit alle macht trok zij de touwen aan. De leeuw boog zijn nek waardoor enkele lianen knapten. Hij begon te rennen. Zijn wiebelende rug botste tegen haar buik. Het lukte niet. Zij had niet de kracht om de sterke leeuw te wurgen.
Maar het lukte haar om hem te sturen. En zo reden de twee een meer in.
Denise zwom naar boven. Maar de leeuw zonk. Hij was te zwaar. Hij kon nooit zichzelf naar boven krijgen. Zijn dikke gouden huid, die hem altijd had beschermd, werd nu zijn ondergang.