Hoofdstuk 59

*** Jack's pov ***

"Ik check nog vlug even mijn mails. Hoeveel tijd heb ik nog?" vraag ik snel aan Matt en zet mijn laptop aan. "Nog een klein kwartier. Dan moeten we echt vertrekken." antwoordt hij en loopt dan weer weg. Verontrust kijk ik naar mijn scherm als ik een mail opmerk van Jamie met als onderwerp 'I really need you now'. Fronsend open ik hem.
Jack,
Kan je me bellen via Skype zodra je dit leest, alsjeblieft?
I need you
Love
Jamie

Meteen open ik Skype en bel haar op. "Jack?" Geschrokken kijk ik naar het beeld. Het is net of ze uit haar bed komt terwijl het hier al middag is. "Hey Jamie." antwoord ik met een klein hartje. "Wat scheelt er?" vraagt ze met een ongeruste ondertoon. "Je bericht verontrust me nogal." mompel ik. "Ik wou je niet ongerust maken, maar ik moet het gewoon allemaal even kwijt." tranen komen op in haar ogen. "Jamie, liefje, wat scheelt er?" met een bedrukte en onzekere uitdrukking wacht ik tot ze antwoordt. "Ik heb een nieuwe patiënt." Meteen weet ik dat het dus over een jongen gaat. Zou ze mij laten vallen voor één van haar patiënten? "Hij is 26 en had een kindje in zijn armen van amper een maand oud." Stilaan beginnen er tranen over haar wangen te rollen. "Hij is zijn verloofde verloren... En voor het eerst... Voor het eerst weet ik... Weet ik niet meer wat ik moet doen." snikt ze. "Ik weet niet hoe ik hem moet helpen." Die laatste zin stelt me gerust. Hoe kon ik eigenlijk ooit twijfelen aan haar? "Hij kan het niet aanvaarden dat zijn verloofde overleed bij de geboorte van hun kindje." gaat ze verder. "Maar ik weet niet wat ik moet doen om het aanvaardbaar of draaglijker te maken voor hem." vervolgt ze huilend. "Laat staan dat ik weet hoe ik er afstand van kan nemen." En dat laat me het voorhoofd fronsen. "Wat bedoel je daar juist mee?" besluit ik toch maar te vragen. "Jack... Ik heb zo zitten denken... Hij heeft jaren ruzie gehad met haar voor ze verkeerden en nu heeft hij spijt van al die ruzies. Wat als ik jou verlies? Ik zal mezelf nooit vergeven dat we er niet van in het begin voor gingen."legt ze uit. "Wat wil je daar juist mee zeggen?" vraag ik wat verbaasd. "Ik wil niet op mijn tempo gaan, Jack. Ik wil geen kostbare tijd meer verliezen. Ik wil dat we een normaal koppel zijn." Ergens zag ik dat antwoord wel komen, maar het snoert me toch wel even de mond. "Jack? Zeg iets... Alsjeblieft..." mompelt ze terwijl al weer nieuwe tranen zich vormen. "We zijn een normaal koppel, Jamie. We gaan gewoon op een trager tempo." ga ik tegen haar in. "Ik ben positief verrast, begrijp me niet verkeerd, maar ik wil niet dat we overhaast te werk gaan." verduidelijk ik mezelf bij het zien van haar blik. "Maar Jack, ik wil dit. Als ik het niet zou willen, dan zou ik er niet over beginnen." Ze heeft gelijk, ze moet hier wel al over nagedacht hebben. "Weet je het zeker?" Vastberaden knikt ze. "Dan gaan we er voor." besluit ik.

"Jack! Heb je nog lang werk?" hoor ik Matt roepen. "Jamie, ik moet gaan. We moeten dringend vertrekken, anders zijn we te laat." leg ik kort uit. "Ga maar snel dan." glimlacht ze. Ik gooi nog vlug een zoentje haar richting toe en wil mijn laptop afsluiten, maar wordt tegen gehouden door Jamie. "Jack, wacht...!" Fronsend kijk ik haar aan. "I love you." glimlacht ze en kijkt dan verlegen weg. "I love you too."