Fire inside.

Hoofdstuk 1:

Hij duwde me tegen de muur. ‘ wat is u probleem?’ schreeuwde ik , nog altijd met verschrikkelijke pijn. Misschien is het niet zo slim om een grote mond op te zetten tegen een vampier, dacht ik meteen daarna. Hij bukte zich en zat nu naast me op de grond. ‘ mijn probleem is dat ik geen vat op je heb.’ ‘ wat bedoel je?’ vreemd genoeg was ik gekalmeerd en was helemaal niet meer bang. Het was net alsof ik met een oude vriend zat te praten. Maar toen sprong hij recht en zei ‘ ik heb een idee’ hij pakte me bij mijn arm – de arm die niet gebroken is- en trok me recht. Hij pakte men haren vast en trok mijn hoofd naar achteren zodat mijn nek open en bloot was. Ik zag zijn ogen groot worden, ‘ neen!’ riep ik nog maar het was te laat. Zijn tanden doorboorde mijn nek. Ik ben er geweest dacht ik, hij zuigt me leeg als een sapje. De helse pijn drong tot me door. Het was het gif, maar hoe kan dat nu? Op dat moment liet hij me los en ik viel op de grond. Ik schreeuwde en sloeg in het rond. Ik riep hem maar hij was verdwenen. Ik riep nog eens ‘ wat heb je met me gedaan, waarom ik?’ ik spartelde nog een tijdje op de grond maar de pijn was te groot en ik verloor mijn bewust zijn. Het leek wel alsof hij een vuur in me had aangewakkerd. Het vuur raasde door mijn lichaam het liet niets onaangeroerd. Nu weet ik hoe een stukje hout zich voelt als die in de kachel word gestoken.
Ik voelde hoe mijn lichaam begon te schokken en beven. De verandering was begonnen.
Ik voelde mijn arm weer aan elkaar groeien, hoe mijn buik en benen werden vertrokken tot het perfecte lichaam en hoe mijn haren lang en dik werden.
Als laatste voelde ik tintelingen in mijn gezicht. De tintelingen begonnen pijn te doen, het vuur had men gezicht bereikt.
Ik dankte god op mijn blootte knieën toen het vuur langzaam begon te doven. Eerst mijn hoofd dan ook in mijn vingertoppen en tenen, het voelde lekker aan. Na mijn handen en tenen begonnen nu ook mijn polsen, voeten, benen en armen af te koelen. Toen het vuur volledig was gedoofd in mijn ledematen voelde ik hoe mijn hart als bezetenen begon te kloppen, het werd alleen maar feller toen het vuur ook verdwenen was in mijn buik en borstkas. Mijn hart raasde maar door, ik denk dat als er iemand naast me had gestaan, mijn hard duidelijk had gehoord. Toen ik helemaal ‘afgekoeld’ was, op mijn keel na dan, bonsde mijn hart zo hard dat het pijn deed. Ik kromde mijn lichaam op en mijn hart klopte voor de allernaaste keer.
Ik opende mijn ogen en sprong recht. Ik keek naar mijn handen en voelde aan mijn gezicht. Ik ademde diep maar merkte meteen dat ik het niet nodig had. Plots voelde ik dat het vuur niet helemaal verdwenen was. Ik pakte mijn keel vast en gromde diep. Ik dacht na , en met dat nieuwe hoofd van mij dat veel meer ruimte had was dat makkelijk. Ik wist wat ik wou, het enige dat die verschrikkelijke dorst kon stoppen. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar geluiden in de buurt. In het begin hoorde ik niets , en ik begon stilaan gefrustreerd te raken door de vurige pijn die elke seconde feller werd. Maar toen hoorde ik twee bonzende harten. Ik kon zelfs horen dat het eentje vrouw was en de andere een man. Bij het horen van hun bloed dat door hun aderen stroomde verloor ik mezelf en begon met een verschrikkelijk snelheid naar hun toe te rennen. Ik hoorde ze lachen en kussen, ik grijnsde. Hoe dichter ik bij hen kwam hoe meer mijn keel begon te branden. Ik kon ze in de verte al zien en ik gromde, ik werd gek door de geur, ze roken geweldig. Ze hadden me niet gezien tot ik voor hun stond en het meisje bij haar blouse pakte en wegtrok van de jongen. Dat op alles minder dan 5 seconden. Ik zette mijn tanden in haar nek en begon te drinken, ze was veel te snel op en ik merkte hoe de jongen aan het vluchten was. Ik sprong recht en lande perfect voor hem ik lachte lief en terwijl liep er nog een beetje bloed uit mijn mond hij begon te schreeuwen en ik lachte nog harder. Hij stapte achteruit en wilde wegrennen maar hij kon amper twee stappen zetten voor ik mezelf op hem smeet en ook hem leegdronk. Hij spartelde en schreeuwde even maar veel kon hij niet meer doen. Ik schoof zijn levenloze lichaam van me af en ik voelde me een monster. Meteen na ik die twee mensen had vermoord wist ik dat ik niet zo zou willen verder leven , als je het leven kan noemen.er moest een andere manier zijn om mijn dorst te lessen en toch geen onschuldige mensen te doden. Ik stond op en liep de donkere nacht in. Ik merkte hoeveel moeite ik had mezelf te bedwingen, ik begon te grommen en pakte mijn keel vast. ik was nog altijd in dat steegje maar dat steegje lag niet ver van het centrum. Ik begon weer te flippen , ik wou geen mensen meer doden , ik ben en zou voor altijd een monster blijven maar ik wou dat zo weinig mogelijk tonen, ik wou goed zijn ook al ben ik vervloekt voor de rest van mijn leven. Ik kroop naast een container en ging daar met men hoofd tussen mijn benen zitten. Ik beefde , ik was bang. Ik las wel boeken over vampiers maar ik had nooit gedacht dat ik er zelf ooit eentje zou worden of dat ze hoogstens bestonden. Het waren altijd verzonnen verhaaltjes waar ik verslaafd aan was, waar ik naar op keek. Maar nu ik hier zo zat , zonder kloppend hart wou ik dat ik gewoon thuis in de zetel zat. Ik verschoot toen ik dacht aan thuis. Hoe moest ik nu gaan uitleggen dat ik nooit meer naar huis zou gaan? Iemand moest zeggen dat ik verongelukt ben of gestorven in een brand, maar wie? Als wenen mogelijk was geweest met dit lichaam zou ik al lang in tranen zijn uitgebarst.’ Ik weet wat je nu doormaakt, maar ik moest het doen’ hoorde ik plots achter me. Ik sprong recht en ging in een aanvalshouding staan , klaar om aan te vallen. Een grom rolde over mijn lippen toen hij een stap in mijn richting zette. Dit was allemaal in minder dan 2 seconden gebeurd. Hij deed weer een stap naar voren , met zijn handen uitgestoken dit keer.’ Kalmeer Juliette, ik wil u helpen’ ‘ helpen? Jij hebt me dit aangedaan, door u zit ik nu diep in de shit’ riep ik historisch. Ik sprong op hem af en we vielen op de grond. Ik greep naar zijn hoofd en deed een poging die van zijn romp te trekken, maar het lukte me niet. Hij draaide zich om en pakte me bij mijn armen maar ik zag dat hij moeite had. ‘ Juliette, alstublieft, luister.’ Het lukte me om mezelf los te krijgen en sprong achteruit. Hij bleef staan , dat was heel erg slim van hem want ik wist zeker dat mijn tweede poging om hem een kopje kleiner zeker niet zou mislukken. ‘ ik luister’ zei ik kwaad. Hij begon aan zijn uitleg , ‘ sommige vampiers hebben een gave , maar dat wist je waarschijnlijk wel’ ik knikte en hij ging verder. ‘ mijn gave is om iedereen die ik wil te laten doen wat ik wil. Ze luisteren dan naar mij, ik kan zo ook laten voelen wat ik wil. Toen ik je een week geleden tegen kwam in de gang wou ik dat je uit de weg ging, tot mijn grote verbazing deed je niets, ik besloot dan om het andere deel van mijn gave op je uit te testen. Je gaf geen kik, ik heb je dan een hele week gevolgd en mijn gave op je geprobeerd en elke keer reageerde je niet. ik dacht dat als jij een vampier zou worden jij zo een machtige gave zou ontwikkelen dat niemand jou iets zou kunnen maken met je gaven.’ ‘ jij hebt mij gebruikt als een van je experimenten? Zei ik grommend. ‘ ja, maar ik deed het voor jou en ook een beetje voor mij’ ‘ voor mij? En voor jou?’ zei ik verbaasd maar nog steeds met veel woede. ‘ ja , ik wou nooit dat iemand het ‘leven’ zou moeten leiden dat ik leid. Maar na je een tijdje te hebben gevold zag ik dat je niet gelukkig was… en dat je pijn had, en voor mezelf , omdat ik na honderd jaar alleen zijn wel nood had aan iemand die niet gestoord was zoals de meeste kinderen van je leeftijd.’ Ik kalmeerde. ‘ je bent gewoon een eenzame oud vampier?’ zei lachend. ‘ ja , zo kan je het ook zeggen’ even keken we elkaar aan. Na een lange stilte zei ik ‘ maar ik wil geen mensen doden…’ ‘hoeft ook niet, ik doe dat ook niet meer’ ‘ maar hoe…’ ik kon mijn zin niet afmaken want hij pakte me bij mijn arm en omdat ik een ‘newborn’ ben reageerde ik woest door de plotse aanraking en duwde hem hard tegen de muur waardoor de muur barste. Toen ik weer bij zinne was ging ik voor hem staan en zei ‘ het spijt me, heb ik je pijn gedaan?’ ‘ hah, grapje zeker , ik ben een vampier…’ ik keek verlegen en als er nog bloed door mijn aderen zou stromen dan zouden mijn wangen rood worden. hij stond weer recht en pakte mijn arm weer vast – voorzichtiger deze keer- en trok me mee naar binnen. ‘wat doe je?’ ‘ je moet uit het licht’ ‘waarom?’ ‘ newborns kunnen nog niet in de zon lopen, ze moeten eerst een jaar wachten, hun lichaam de tijd geven om volledig te wennen, er zit nog bloed in je weefsels, dat moet er volledig uit zijn of samen met het gif en de zon zal er een reactie ontstaan waardoor je zal verbranden.’ Ik keek hem met grote ogen aan. ‘ooh.. en je zal misschien wel even in de spiegel willen kijken , je ziet er moorlustig mooi uit’ zei hij grinnikend.
We stapten een kleine kamer binnen , veel was er niet te zien. Alleen een grote spiegel , een kast en een bureau waar een laptop op stond.ik pakte me bij mijn schouders en duwde in de richting van de spiegel. ‘ klaar?’ vroeg hij , ik knikte. Hij schoof me nu volledig voor de spiegel. Ik schrok zo hard dat ik op minder dan één seconde achter hem stond.